Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Νέες τάσεις στην αυτο-εκτίμηση (2)

Από τη δεκαετία του ’70 ακόμη, η ψυχολογία της αυτο-εκτίμησης έχει προσφέρει πάρα πολλά σε όλες τις ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις, όπως και στην παιδαγωγική. Υπάρχουν όμως σύγχρονες τάσεις οι οποίες βασισμένες σε ενδελεχείς έρευνες ανακαλύπτουν κάποιες δυσλειτουργίες στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίστηκε η ενίσχυση αυτό-εκτίμησης στο παιδί και στον ενήλικα, προτείνοντας ταυτόχρονα άλλους, πιο ρεαλιστικούς και πιο αποδοτικούς τρόπους.

Για παράδειγμα, η συνεχής, άνευ όρων επιβράβευση του παιδιού είναι βασική αρχή σε πολλά εγχειρίδια ενίσχυσης αυτοεκτίμησης. Η καθηγήτρια Dr.Carol Dweck του Πανεπιστημίου Columbia φαίνεται να έχει διαφορετική άποψη. Η ερευνήτρια τονίζει την ανάγκη η επιβράβευση να επικεντρώνεται στην προσπάθεια και στην εργασία του παιδιού, παρά στις θετικές του ‘εγγενείς’ ιδιότητες. Ο λόγος είναι ότι η μεν προσπάθεια και εργασία είναι κάτι που μπορεί το παιδί να ελέγξει και να αλλάξει, ενώ οι ‘ταμπελίτσες’, έστω και θετικές, είναι κάτι δεδομένο και άκαμπτο. Είναι σημαντικό να ξεκινήσει το παιδί από μια στέρεη βάση, τη βάση του ‘μπορώ να το κάνω’, αλλά η υπερβολική προσκόλληση στην ταμπελίτσα του ‘έξυπνος’ δημιουργεί πολλά προβλήματα. Αν για παράδειγμα, η μαμά στο σπίτι ‘λούζει’ το παιδί της καθημερινά με κοπλιμέντα για το πόσο έξυπνος είναι (χωρίς όμως να μπει η ίδια στη σκληρή δουλειά να ασχολείται με το διάβασμα του παιδιού της και να το καθοδηγεί), τότε τι γίνεται όταν το παιδί πάει στο σχολείο κι έρχεται αντιμέτωπο με την πραγματικότητα του 03 στο διαγώνισμα; Εκεί το παιδί έρχεται αντιμέτωπο με μια εσωτερική σύγκρουση. Αν είναι υπερβολικά προσκολλημένος στην ταμπελίτσα του ‘έξυπνος’, τότε όταν δεν πάρει καλούς βαθμούς,  ποια ταμπελίτσα του ανήκει, το ‘χαζός’; Πολύ συχνά έχουμε τέτοιες περιπτώσεις με διττά, αντικρουόμενα μηνύματα στα παιδιά που τους δημιουργούν μεγάλη ανασφάλεια. Όπως αναφέρει και  η Dweck, υπάρχουν πάρα πολλές έρευνες που αποδεικνύουν ότι η υπερβολική επιβράβευση που βασίζεται ΜΟΝΟ στις ταμπελίτσες, χωρίς έμφαση στην προσπάθεια του παιδιού και αφιέρωση χρόνου στην εργασία, καταλήγει να κάνει το παιδί να αποφεύγει κάθε δυσκολία, κάθε πρόκληση, ο,τιδήποτε μπορεί να του αμφισβητήσει την ταυτότητα ‘έξυπνος’ (γιατί στο άκαμπτο σύστημα σκέψης του, επιτυχία=έξυπνος, αποτυχία=χαζός).

Το ενδιαφέρον είναι ότι σε αυτό το άκαμπτο σύστημα σκέψης, συχνά εμπλέκονται οι γονείς, οπότε γίνεται πιο περίπλοκο. Γονείς οι οποίοι αντλούν τη δική τους αυτοεκτίμηση από την επιτυχία του παιδιού τους, θα πρέπει επειγόντως να βρουν απάντηση για το 03. Από την εμπειρία μου ως εκπαιδευτικός βλέπω πολύ συχνά γονείς να έρχονται και να αμφισβητούν το διαγώνισμα, τον καθηγητή, την επανάληψη που προηγήθηκε κλπ. ‘Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια’ λέει η παροιμία, κι έχουμε πλέον πολλά παιδιά να αμφισβητούν ολόκληρο το σχολικό σύστημα, που δεν είναι ‘αρκετά καλό’ για το ταλέντό τους. Η δική τους αποτυχία είναι αποτυχία του σχολείου κι ας μην έρχονται ποτέ να ρωτήσουν απορίες στο διάλειμμα. Το ότι δεν μπορούν να κάνουν μια απλή διαίρεση στο Γυμνάσιο, παρά τις επίμονες εξηγήσεις του καθηγητή, λίγο φαίνεται να τους απασχολεί. Οι γονείς που γαλουχούν τα παιδιά τους σε αυτόν τον τρόπο σκέψης (και είναι πια πολλοί) ετοιμάζουν τα παιδιά τους για μια πολύ ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα αργότερα.

Όταν οι άμυνες περί κακού καθηγητή, κακού σχολείου κλπ.  καταρρεύσουν, τότε η  συνηθισμένη αντίδραση είναι η αγωνιώδης προσπάθεια του γονιού να αποσπάσει από τον εκπαιδευτικό την μαγική καθησυχαστική φράση ‘είναι έξυπνος, αλλά δεν προσπαθεί’. Αυτή τη φράση βλέπω τόσους γονείς να την έχουν απεγνωσμένα ανάγκη και στην πλειονότητα των περιπτώσεων είναι βέβαια αληθής. Αυτό που μου κάνει εντύπωση όμως είναι : α) η αγωνία της μαμάς να ακούσει το πρώτο σκέλος (μη τυχόν και τα γονίδιά της είναι ελαττωματικά) και β) η σχετική αδιαφορία της για το δεύτερο σκέλος (ε παιδιά είναι, δεν πειράζει κι αν δεν διαβάσουν). Η προτεραιότητα θα πρέπει να αντιστραφεί ριζικά και αυτό είναι το βασικό επιχείρημα της Dweck.

 Το ‘ταλέντο’, η ‘εξυπνάδα’ και οι εγγενείς ικανότητες έχουν υπερεκτιμηθεί. Οι ‘έξυπνοι’ μπορούν να γίνουν ‘χαζοί’ αν μείνουν αρκετά αδρανείς, και οι ‘χαζοί’ ‘έξυπνοι’ αν δουλέψουν αρκετά σκληρά. Για την Dweck, η δεδομένη, άκαμπτη ευφυία είναι ένας μύθος και θα πρέπει να δοθεί πολλή μεγαλύτερη έμφαση στην αναγκαιότητα της επίμονης σκληρής δουλειάς και στην αναζήτηση του δύσκολου. 
Ο μύθος της δεδομένης ευφυίας είναι πολύ επικίνδυνος για τους σπουδαστές εκείνους στη χώρα μας που έχουν αφεθεί  στην αντιγραφή, αλλά ‘αν κάτσω και διαβάσω, ξέρω ότι θα τα καταφέρω’. Το ξέρουν σίγουρα;  Όταν δεν έχουν καθίσει να διαβάσουν για χρόνια, με ποιες τεχνικές, με ποια μεθοδολογία θα καταφέρουν να μάθουν τον όγκο των πληροφοριών που χρειάζονται; Πώς θα τις επεξεργαστούν; Με την αχρησία οι στρατηγικές αυτές εξαφανίζονται, και αυτός που νομίζει ότι είναι ‘έξυπνος’ ίσως τελικά να μην είναι και τόσο.

Θυμάμαι χαρακτηριστικό παράδειγμα δύο μαθητριών μου: η πρώτη θεωρείτο ως ιδιαίτερα ευφυής, ιδιαίτερα ταλαντούχα με κλίση στα θετικά μαθήματα. Η δεύτερη ήταν η κλασσικά επιμελής μαθήτρια (κάποιοι δυστυχώς την έλεγαν ‘φυτό’) που με ενθουσιασμό και αφοσίωση μελετούσε την κάθε λεπτομέρεια και ‘δεν άφηνε καρφίτσα να πέσει κάτω’ ζητώντας όλο και πιο δύσκολες ασκήσεις. Η πρώτη, σίγουρη για την ικανότητά της, δεν έμπαινε καν στον κόπο να γράψει τις απλές ασκήσεις του σχολείου, καθώς της φαίνονταν πολύ εύκολες. Όταν μια φορά κάναμε αιφνιδιαστική επανάληψη στο κεφάλαιο, η πρώτη έκανε πολλά λάθη, ενώ η δεύτερη κανένα. Αν το μοτίβο της πρώτης συνεχίσει, αμφιβάλλω για το πόσο θα μπορέσει το κοιμισμένο ταλέντο της ξαφνικά να ‘ξυπνήσει’ κατ’ εντολήν. Ίσως δεν θα ήταν ακραίο να πούμε ότι η ευφυία είναι σαν τον μυ που τον εξασκείς. Με αυτήν την έννοια, θα πρότεινα στην αγωνιούσα μαμά να μην επαναπαυτεί. Οι ταμπελίτσες δε βοηθούν, αλλά αν θεέλαμε να τις χρησιμοποιήσουμε, ίσως  θα ήταν προτιμότερο να ‘είναι «χαζός» και να προσπαθεί’, παρά να ‘είναι «έξυπνος» και να μην προσπαθεί’.

Ένας άλλος τρόπος που επιχειρούν οι γονείς, οι δάσκαλοι, αλλά και ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα  να αποφύγει την πλέον μαζική  σύγκρουση του ‘είναι έξυπνος αλλά παίρνει 03’ που συμβαίνει καθημερινά στα σχολεία της χώρας είναι να μειώσουν κατά πολύ τις απαιτήσεις. Όταν λοιπόν τα θέματα είναι πάρα πολύ εύκολα, τότε, και θα εξακολουθεί να είναι έξυπνος (άρα η αυτοεκτίμηση του παιδιού και κυρίως της μαμάς δε θίγονται), αλλά και θα πάρει 20! Καμία διαφωνία, καμία σύγκρουση, όλα καλά. Πολλοί εκπαιδευτικοί, μην αντέχοντας την ψυχολογική πίεση των γονιών για υψηλούς βαθμούς έχουν καταφύγει εκεί. Αυτό επίσης πρόκειται να συμβεί με την υπερβολική χαλάρωση των απαιτήσεων στο γυμνάσιο. Είναι όμως αυτό λύση;

Σύμφωνα με την Dweck όχι, γιατί μόνο μέσα από την κατάκτηση προκλήσεων και δυσκολιών μπορεί να ενισχυθεί η αυτοπεποίθηση του παιδιού (και φυσικά και το μαθησιακό του αποτέλεσμα). Δε βοηθά το παιδί, να του βάζεις νηπιακής δυσκολίας ασκήσεις. Είναι σαν να του στέλνεις έμμεσα το μήνυμα ‘δεν είσαι ικανός για τίποτα παραπάνω’. Αυτό που πραγματικά βοηθά το παιδί να νιώσει αποτελεσματικό είναι να του βάλεις δύσκολες ασκήσεις και βήμα βήμα να του διδάξεις τις στρατηγικές να τις λύσει. Να το μάθεις να σκέφτεται και να το μάθεις πώς να αναζητά βοήθεια όταν δυσκολεύεται κι όχι να τα παρατάει. Έτσι μόνο θα εξελιχθεί σε έναν ενήλικα που θα μπορεί να ανταπεξέλθει σε δυσκολίες που δε γνωρίζει από πριν. Και πάλι το εκπαιδευτικό μας σύστημα κινείται προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Αυτό που χρειάζεται είναι ενισχυτική διδασκαλία εντός σχολείου για να βοηθηθούν οι μαθητές  να ανταπεξέλθουν σε δύσκολα θέματα και αξιολόγηση σε ισοδύναμης δυσκολίας θέματα (αυτή ήταν και η έννοια της τράπεζας θεμάτων). 
Ενώ λοιπόν οι μαθητές πανηγυρίζουν επειδή κόπηκαν ώρες από το σχολείο, ενώ χαίρονται επειδή  θα περνάνε όλοι με ελάχιστο διάβασμα, ενώ οι γονείς ξεφυσούν από ανακούφιση γιατί δεν θα χρειάζεται πλέον να πολυασχολούνται με το πόσο διαβάζουν τα παιδιά τους, αναρωτιέμαι κατά πόσον συνειδητοποιούμε τη ζημιά που γίνεται μακροπρόθεσμα στην αίσθηση αυτό-αποτελεσματικότητας ενός ολόκληρου λαού. Πέρα από την αμάθεια, αυτή η υπερβολική χαλάρωση στις απαιτήσεις προετοιμάζει μια γενιά με υπερφουσκωμένα, αλλά απόλυτα εύθραυστα ‘εγώ’, έτοιμα να θρυμματιστούν στην παραμικρή δυσκολία. Μια γενιά που της έχουν περάσει το διπλό μήνυμα ότι είναι ο βασιλιάς του κόσμου, αλλά ποιου κόσμου; Του μικρόκοσμου της φαντασίας της… Μια γενιά που της έχουν υπονομεύσει με ύπουλο τρόπο την αίσθηση αυτό-αποτελεσματικότητας, αλλά ταυτόχρονα την έχουν κάνει επιφανειακά να νομίζει ότι είναι έξυπνη. Μια γενιά που θέλει να γευτεί το αποτέλεσμα της επιτυχίας γρήγορα, χωρίς όμως να προσπαθήσει στη διαδικασία της επιτυχίας.  Αυτό ακριβώς επιδιώκουν  εκείνοι που θέλουν να χειραγωγούν τους άλλους: αμαθείς ανθρώπους με καταρρακωμένα εγώ που αποφεύγουν τις δυσκολίες και αναζητούν τη γρήγορη, άνευ όρων επιβράβευση της ‘μαμάς’.

Η Dweck βρήκε μέσα από έρευνες ότι οι σπουδαστές που είναι προσκολλημένοι στο άκαμπτο μοντέλο σκέψης για την ικανότητα (fixed mindset) έχουν πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα να αντιγράψουν ή να κάνουν διάφορες απάτες στη διάρκεια των εξετάσεων από τους σπουδαστές που πιστεύουν ότι το αποτέλεσμα εξαρτάται καθαρά από την προσπάθεια (growth mindset). Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τη δική μας νεολαία, όπου γονείς και παιδιά είναι σχεδόν εθισμένοι στα ‘καλούδια’  της αναγνώρισης, επιθυμώντας διακαώς τη γρήγορη είσπραξή της, χωρίς να καταβάλλουν την αντίστοιχη προσπάθεια. 

Κι όμως, αυτό ακριβώς  συμβαίνει στα άτομα που στην πράξη έχουν μηδενική αυτό-εκτίμηση, αλλά είναι προσκολλημένα στην γρήγορη επιβράβευση μέσω της ταμπελίτσας. Αναζητούν το γρήγορο φιξάρισμα του ‘είσαι έξυπνος’ (τι καλό άρθρο!) από τη ‘μαμά’ (αναγνωστικό κοινό) μέσα από τη γρήγορη επιτυχία (άρθρο με το όνομά μου δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα!). Δεν έχει σημασία πως γράφηκε αυτό το άρθρο αρκεί να δείξουν στους συγγενείς τους το όνομά τους τυπωμένο και να καμαρώνουν. Δεν έχουν μάθει να δουλεύουν  μόνοι τους και πιστεύουν ότι δεν μπορούν να το κάνουν. Αποφεύγουν πάση θυσία ανθρώπους που μπορούν, γιατί δε θέλουν να φανεί η ανεπάρκειά τους. Ένας ολόκληρος λαός γαλουχεί ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα που βασίζεται στην ανεπάρκεια, γιατί είναι όλοι τόσο βαθιά ανασφαλείς, που αναζητούν σαν εθισμένοι την προβολή στους άλλους και την επιφανειακή επιβράβευση. Δεν έχουν γνωρίσει τη χαρά της πραγματικής δημιουργίας μέσα από την προσωπική προσπάθεια και εργασία (που μπορούν ΟΛΟΙ οι άνθρωποι να γευτούν με το μοναδικό του τρόπο ο καθένας) γιατί αυτό χάθηκε βαθιά πίσω στο χρόνο σε κάποια τάξη του δημοτικού σχολείου, όταν για τη μαμά ήταν πιο σημαντικό να ακούσει το ‘είσαι έξυπνος’, παρά να σε δει να προσπαθείς.
Όταν οι εθισμένοι στην αναγνώριση συγχρωτίζονται με άλλους εθισμένους  στην αναγνώριση, γίνεται ‘σφαγή’…Να γιατί δεν μπορούμε να συνεργαστούμε, να γιατί ακόμη και στο τελευταίο χωριό δεν μπορούν να κάνουν ένα συνεταιρισμό να προωθήσουν τα προϊόντα τους, να γιατί δεν μπορούν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις τόσα χρόνια να συνεργαστούν σε ένα ενιαίο κίνημα. Οι ανασφάλειες της ελληνίδας μαμάς και ο ψυχολογικός ευνουχισμός από το ‘εύκολο’ εκπαιδευτικό σύστημα έχουν πολύ σοβαρότερες συνέπειες από ότι νομίζουμε…. Όταν οι ασκητές στο πνευματικό μονοπάτι αποστρέφονται τον έπαινο κι αποζητούν μάλιστα επίτηδες να εισπράξουν κατάκριση, ίσως κάτι ξέρουν. Η προσκόλληση στην αναγνώριση των άλλων είναι ίσως ισχυρότερη κι από την προσκόλληση στο χρήμα και μπορεί εύκολα να υποδουλώσει και να εξαγοράσει ανθρώπους…

Όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν θα πρέπει να υπάρχει επιβράβευση στα παιδιά; Όχι βέβαια. Οι βασικές αρχές της εκπαίδευσης αυτό-εκτίμησης εξακολουθούν να ισχύουν. Αλλάζει όμως ο τρόπος και αλλάζει η προτεραιότητα: Α) Σίγουρα θα πρέπει να αποφεύγονται παντός είδους αρνητικές ταμπέλες. Β) Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει άμεσος έπαινος σχετικά με τη συναισθηματική σχέση, π.χ. ‘είσαι αξιαγάπητος’, ‘χαίρομαι πολύ που είμαι μαζί σου’, ‘σ’ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει’ κλπ. Γ) Όσον αφορά στην ικανότητα για τη μαθησιακή ή προπονητική διαδικασία, να τονιστεί στο παιδί το ‘μπορείς’, αλλά να τονιστεί επίσης η ανάγκη για σκληρή δουλειά και η ενθάρρυνση προς τη σκληρή δουλειά. Σε περίπτωση ‘αποτυχίας’, ‘δεν πειράζει, ας ξαναπροσπαθήσουμε να δούμε τι θα μπορούσε να πάει καλύτερα’… Να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην προσπάθεια με αναλυτικό τρόπο, παρά στο ταλέντο. Ίσως έτσι καταφέρουμε να ξαναγεννήσουμε μια φιλόπονη γενιά και ίσως κάποτε καταφέρουν να μας κυβερνήσουν και φιλόπονοι άνθρωποι….


Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 29/10/2016

Η υποβάθμιση του Γυμνασίου και κάποιες νέες τάσεις σχετικά με την αυτο-εκτίμηση...

Σαν ψυχρολουσία παρακολουθούμε η εκπαιδευτική κοινότητα τη μία εγκύκλιο μετά την άλλη, με όλο και μεγαλύτερες απλοποιήσεις-απλουστεύσεις-ελαφρύνσεις-χαλαρώσεις μέσα από τις ‘μεταρρυθμίσεις’ στο εκπαιδευτικό σύστημα και ειδικά στο Γυμνάσιο. Πέρα από την άκομψη προκάλυψη των εκπαιδευτικών κριτηρίων, τα κίνητρα που ξεκάθαρα αναδεικνύονται είναι: α)η μείωση του διδακτικού προσωπικού και β)η επέκταση της αμάθειας στις μεγάλες μάζες του μαθητικού πληθυσμού. Αλλιώς πώς εξηγείται ότι μειώνονται οι διδακτικές ώρες από 35 σε 32 την εβδομάδα; Για να μην κουράζονται τα παιδιά; Μα πλήρης αμάθεια θα ήταν επίσης απόλυτα ξεκούραστη. Και θα ήταν απόλυτα συμβατή  με την ηθική και νοητική αποδυνάμωση του πληθυσμού. Αν θέλουμε να ετοιμάζουμε έναν λαό  άβουλο, ανεκπαίδευτο, αμαθή δούλο σε όποιους θέλουν να τον χειραγωγήσουν, η μείωση των διδακτικών ωρών είναι το κατάλληλο ξεκίνημα. Δεν αναπληρώνεται από την επιμήκυνση του σχολικού έτους στο τέλος και δεν δικαιολογείται, καθώς ο διδακτικός χρόνος στην Ελλάδα είναι ήδη από τους μικρότερους στην Ευρώπη. Το άμεσο αποτέλεσμα είναι βέβαια δημοφιλές ανάμεσα σε παιδιά (και δυστυχώς και γονείς), που ακολουθούν τη φιλοσοφία του ‘όσο πιο εύκολο, όσο πιο ξεκούραστο, όσο πιο άνετο’, με άλλα λόγια τη φιλοσοφία της ξάπλας. 

Φοβάμαι ότι στην ίδια φιλοσοφία βρίσκεται και η πίεση στους εκπαιδευτικούς μέσω του μύθου του ‘ελκυστικού’ μαθήματος. Είναι άλλο να κάνεις το μάθημα με ενδιαφέρων τρόπο και άλλο να ψυχαγωγείς τα παιδιά ως αυτοσκοπό. Στο κάτω κάτω αν εξαιρέσουμε τη γυμναστική και τα καλλιτεχνικά, όλα τα άλλα μαθήματα απαιτούν δουλειά και διάβασμα, που δεν είναι πάντα ελκυστικά στους μαθητές… Το πιο ‘ελκυστικό’ μάθημα με αυτήν την έννοια θα ήταν το διάλειμμα!

Η δεύτερη ‘μεταρρύθμιση’ στο γυμνάσιο είναι η χαλάρωση στις απαιτήσεις της βαθμολογίας. Με ένα 13 γενικό μέσο όρο (σύμφωνα με την τελευταία εγκύκλιο 7/10/2016) προάγεται, ακόμη κι αν έχει ‘κοπεί’ σε μεμονωμένα μαθήματα. Πόσο δύσκολο είναι να πετύχει κανείς το 13 σήμερα; Με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια το 13 είναι εκεί. Συμπέρασμα; Όλοι, εκτός από τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις, προάγονται. Σε τι μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά αυτό; Να μην έχουν άγχος; Ελάχιστα παιδιά σήμερα έχουν άγχος για τα μαθήματα, αλλά και ένα μέτριο άγχος δεν είναι απαραίτητα κακό, αν μάθει το παιδί να το διαχειρίζεται. Το κινητοποιεί να προσπαθήσει και να βρίσκει στρατηγικές να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες. Το κινητοποιεί να δουλέψει. Γιατί δεν θα πρέπει το παιδί να έχει ποτέ άγχος για τίποτα; Και για ποιο είδος σύμπαντος το ετοιμάζουμε να κατοικήσει; Εκείνο του άβουλου δούλου που δεν θα τολμά να κάνει τίποτα μη τυχόν και το πιάσει άγχος; Αν βέβαια θέλουμε να παράγουμε έναν λαό α-κινητοποιημένο, μαθημένο στην απάθεια, την οκνηρία και την αποφυγή οποιασδήποτε δυσκολίας, φυσικά, ΚΑΙ αυτή η μεταρρύθμιση είναι στην κατάλληλη κατεύθυνση.  Το μήνυμα της ‘ευκολίας’ έχει ήδη περάσει στους μαθητές και ήδη πολλοί από εμάς παρατηρούμε μια χαλάρωση ή/και παραίτηση ακόμη κι από υποσχόμενους μαθητές. Η ιδέα ‘τώρα με νέα μέτρα, το γυμνάσιο γίνεται της πλάκας, θα περνάνε όλοι’ έχει ήδη αρχίσει να ριζώνει σε μια νεολαία, που ήδη υπολόγιζε με το σταγονόμετρο τις σελίδες της επανάληψης για να πιάσει ακριβώς 10 κι όχι παραπάνω…Οι δε γραπτές εξετάσεις που ήταν ένα κάποιο κίνητρο για πολλούς μαθητές να προσέξουν λίγο ή να κάνουν λίγη επανάληψη αποτελούν παρελθόν για τα περισσότερα μαθήματα γιατί κάνουν το μάθημα μη-‘ελκυστικό,  λες και το εκπαιδευτικό ‘προϊόν’ είναι σαν το παγωτό χωνάκι…

Σε όσα έχω αναφέρει στο άρθρο μου για τις θέσεις μου για την παιδεία, τονίζεται η ανάγκη για αυστηροποίηση των κριτηρίων μέσω της παροχής επιπλέον διδακτικής στήριξης στα παιδιά μέσα στο σχολείο (ενώ οι παρούσες μεταρρυθμίσεις συγκλίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση). Δεν γίνεται να αντιμετωπίσουμε τη σχολική αποτυχία με μείωση των απαιτήσεων, αλλά με περισσότερη στήριξη ώστε να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις. Υπάρχουν όμως και  ευρήματα από το χώρο της ψυχολογίας που συμφωνούν στην ανάγκη  παρουσίασης προκλήσεων στα παιδιά, ώστε να αναπτυχθούν σε ενήλικες που θα επιτύχουν ως άτομα και σύνολα. Η καθηγήτρια Dr.Carol Dweck στο πρόσφατο βιβλίο της Mindset, εξαπολύει δριμεία επίθεση στην αβάσιμη αυτό-εκτίμηση που δίνεται στα παιδιά, μέσω των υπερβολικών επαίνων ανεξαρτήτως προσπάθειας. Στην ουσία το ίδιο κάνει και το εκπαιδευτικό μας σύστημα σήμερα: αμείβει αβέρτα, με βαθμούς που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, δημιουργώντας στα παιδιά μια ψευδαίσθηση υπεραξίας κι επιβράβευσης  χωρίς προσπάθεια. Αυτό δεν είναι υπερβολική καλοσύνη προς τα παιδιά, αλλά μια πολύ επικίνδυνη εξαπάτηση: όταν αργότερα βρεθούν αντιμέτωπα με την πραγματικότητα στο χώρο εργασίας, η προσγείωση είναι τόσο ανώμαλη που τα παιδιά χάνουν κάθε αίσθηση αυταξίας κι αυτό-αποτελεσματικότητας.

Η συγγραφέας υποστηρίζει με πάμπολλα παραδείγματα ότι τα παιδιά που έχουν την πεποίθηση ότι η αριστεία τους είναι μια εγγενής ιδιότητα του εαυτού, σταθερή και αναλλοίωτη, η οποία δεν εξαρτάται από την προσπάθειά τους,  αποτυγχάνουν επαγγελματικά. Κι όχι μόνο αποτυγχάνουν, αλλά μαθαίνουν να αποφεύγουν ο,τιδήποτε τους φαίνεται δύσκολο και μπορεί να  φέρει στην επιφάνεια  ρίσκο αποτυχίας και αισθήματα ανεπάρκειας. Η χωρίς αντίκρισμα επιβράβευση, όπως οδηγεί σήμερα μαζικά το εκπαιδευτικό μας σύστημα, όχι μόνο δεν αυξάνει την αυτοεκτίμηση, αλλά εν τέλει τη μειώνει. Τα γαλουχούμε σε έναν πλασματικά εύκολο κόσμο, όπου τα μαθήματα είναι εύκολα, το άριστα εύκολο, η προαγωγή εύκολη,  κι όταν αργότερα έρχονται σε επαφή με τις δυσκολίες της πραγματικότητας, το σοκ είναι τόσο ισχυρό που καταρρέουν.  Καθώς δεν έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες και τις αποτυχίες, αποσύρονται νιώθοντας τα ίδια αποτυχημένα. Η γαλουχία σε έναν πλασματικό εύκολο κόσμο  οδεύει έτσι τους νέους να γίνουν μια φοβική και αποσυρμένη νεολαία με τρόμο προσωπικής ανεπάρκειας. Κι όλα αυτά επειδή τα εμποδίζουμε από το να μάθουν να δουλεύουν σκληρά δίνοντάς τους το έμμεσο διπλό μήνυμα της ανικανότητας, όσα επιφανειακά ‘μπράβο’ κι αν τους λέμε. Η πιο στέρεη αυτό-εκτίμηση είναι εκείνη που κερδίζεται με τη σκληρή δουλειά  (και την επιβράβευση της) κι όταν συνεχώς πιέζουμε τον εαυτό μας προς νέες προκλήσεις, προς νέα επιτεύγματα, προς νέα μάθηση, ακόμη κι όταν δεν μας είναι άνετο.
Η συγγραφέας υποστηρίζει με αναλυτικό τρόπο πως το εγγενές ‘ταλέντο’ είναι ένας μύθος κι ότι οι άνθρωποι που τελικά επιτυγχάνουν είναι εκείνοι που: α) επιμένουν να προσπαθούν με σκληρή δουλειά, β) δεν αρνούνται τις αδυναμίες τους αλλά προσπαθούν να μάθουν από αυτές, γ)επιδιώκουν τις προκλήσεις και δεν νιώθουν ότι απειλούνται αν δεν τις πετύχουν, δ)δεν τους ενδιαφέρει να κάνουν κάτι τέλεια αμέσως, αλλά να συνεχίζουν να μαθαίνουν, ε) δεν ερμηνεύουν τις αποτυχίες ως αδυναμία του χαρακτήρα τους, αλλά ανάγκης για περισσότερη προσπάθεια, στ) δεν ζηλεύουν τους πιο επιτυχημένους, αλλά θέλουν να μάθουν από εκείνους, η)γνωρίζουν ότι η επιτυχία χρειάζεται σκληρή, επίπονη δουλειά και αφοσίωση.
Πώς το εκπαιδευτικό μας σύστημα σήμερα ενθαρρύνει στη σκληρή δουλειά με επιμονή και αφοσίωση; Βάζοντας ως γενικό όρο προαγωγής το 13; Ετοιμάζουμε μια γενιά με υπερφουσκωμένα, αλλά απόλυτα εύθραυστα ‘εγώ’, έτοιμα να καταρρεύσουν στην παραμικρή δυσκολία. 

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr 10/10/2016

Το μονοπάτι της ζωής καλά φυλαγμένο…


Τον τελευταίο καιρό μου ήρθαν πολλές σκέψεις, ειδικά για τον τρόπο που απροσδόκητα αλλάζει και ξανα-αλλάζει το μονοπάτι της ζωής μας, αλλά πάντα προστατευμένο  στο νου της Μητέρας μας, της Παναγίας…
1)      Η Παναγία δεν ενδιαφέρεται για τις στατιστικές. Αν  ένα επιθυμητό αποτέλεσμα έρθει ή δεν έρθει στη ζωή μας δεν είναι θέμα στατιστικής, αλλά ένα θαύμα που δημιουργεί η Μητέρα από το πουθενά. Αν ένας νέος βρει δουλειά μέσα στην πιο βαθιά, μακρόχρονη ύφεση, το αν μια γυναίκα μείνει έγκυος μετά τα 45, αν ένας ηλικιωμένος ξαναβρεί τη ζωτικότητά του και τη όρεξή του για ζωή…αυτά είναι θαύματα που δημιουργούνται από τη Μητέρα μας, ανάλογα με το όφελος και τα χρέη της ψυχής του καθενός, Οπότε, ας Την εμπιστευτούμε να καταρρίψει όλες τις στατιστικές. Ακόμη κι αν το επιθυμητό δεν συμβεί, ας Της ζητήσουμε την καθαρότητα να δούμε «γιατί» και ας ζητήσουμε  τη θεραπευτική αντικατάσταση του επιθυμητού το οποίο –μακροπρόθεσμα- μπορεί να είναι και καλύτερο….
2)       Για όσους νιώθουν απογοητευμένοι ή και προδομένοι από την έκβαση της ζωής τους, η Μητέρα μας συνεχώς αναγεννά και διατηρεί ασφαλές το μονοπάτι της ζωής μας, σαν πολύτιμο διαμάντι. Το μονοπάτι της ζωής μας δεν είναι κάποια σταθερή, προδιαγεγραμμένη μοίρα, καθώς υπάρχει η ελευθερία της επιλογής και σε εμάς, αλλά και στους άλλους.   Όποιες ανατροπές και αν υπάρξουν όμως, η Μητέρα μας πάντα αναδημιουργεί, αναπροσαρμόζει ή/και ξαναεφευρίσκει το μονοπάτι της ζωής μας διαρκώς. Τα καλά νέα είναι ότι ποτέ δεν ξεχνά την περίπτωσή μας, ούτε μας εγκαταλείπει, ακόμη κι αν τα θαλασσώσαμε για ακόμα μία φορά. Τα  σχέδια της για το μονοπάτι της ζωής μας είναι μεγαλοφυή. Πάντα θα μας προσφέρουν βαθιά πλήρωση, όσες αναποδιές κι αν έρθουν. Πάντα βρίσκει λύσεις ακόμη και στις πιο φαινομενικά αδιέξοδες, ανέλπιδες καταστάσεις, ακόμη κι όταν νιώθουμε ότι όλες οι πόρτες βροντοκλείνουν ταυτόχρονα μέσ’ τα μούτρα μας. Χρειάζεται μόνο υπομονή και πίστη. Ας ηρεμήσουμε ότι το μονοπάτι μας κείται ασφαλές στο νου Της κι ας περιμένουμε να μας αποκαλυφθεί βήμα βήμα.
3)      Η επιλογή του μονοπατιού της Μητέρας μας εντέλει αφορά την παραίτηση από το  προσωπικό θέλημα για το Θέλημα του Θεού. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον παράδοξο στο προσωπικό θέλημα, μια αντιστροφή των προβολών. Ας σκεφτούμε μια ακραία περίπτωση προσωπικού θελήματος: ο αυτοκτονικός ιδεασμός. Η κάθε περίπτωση βέβαια είναι διαφορετική, όταν όμως κάποιος σκέφτεται την αυτοκτονία, υπάρχει συχνά βαθύς τρόμος. Ο τρόμος σχετίζεται με την αφύσικη ψευδαίσθηση της δύναμης να αποφασίζει το ‘εγώ’ για τον τερματισμό ή τη συνέχιση της ζωής, και η ψευδαίσθηση της απουσίας επιλογών. Ψευδαισθήσεις, γιατί δεν είναι το ‘εγώ’ που έχει τη δύναμη να αποφασίσει για τη ζωή και το θάνατο, αλλά ο Θεός. Ο τερματισμός του ανθρώπινου σώματος δεν σημαίνει τερματισμό της ζωής, ούτε βέβαια μπόρεσε ποτέ το εγώ να αποφασίσει για τη γέννηση της ζωής. Ο τρόμος που έρχεται από τη αφύσικη δύναμη που το ‘εγώ’ νομίζει ότι έχει (παίζοντας το ρόλο του Θεού, αλλά ταυτόχρονα ακυρώνοντάς τον, πείθοντας το άτομο ότι ο Θεός το εγκατέλειψε )  προβάλλεται στη συνέχιση της ζωής του ατόμου. Το ‘εγώ’ αποπροσανατολίζει το άτομο προβάλλοντας τη δική του διεστραμμένη ‘δύναμη’ στη συνέχιση της ζωής του ατόμου, κάνοντάς το να θέλει να φύγει από αυτήν έντρομο.  Αυτό δεν αποτελεί κατάκριση του ατόμου, αλλά ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές, μπορούμε να αφήσουμε το μονοπάτι της ζωής μας στα χέρια του Θεού, αντί να προσπαθήσουμε να το ‘τρέξουμε’ εμείς. Ας δώσουμε αυτήν την ανεπιθύμητη δύναμη σε Εκείνον που σοφά αποφασίζει για την ανθρώπινη γέννηση και τον ανθρώπινο θάνατο κι ένα τεράστιο βάρος φεύγει.  Αν μπορούμε να εμπιστευτούμε το μονοπάτι της Μητέρας μας για ένα δευτερόλεπτο ακόμα, αν μπορούσαμε να αφεθούμε σε αυτό που έχει στο νου της για εμάς, νιώθουμε τεράστια ανακούφιση και η κατάσταση γίνεται απλά ένα θέμα διαχείρισης προβλημάτων- όχι ανταγωνισμός με το Θεό για θέματα δύναμης πάνω στη ζωή και το θάνατο.   
4)      Υπάρχει μια όψη της Μητέρας μας που μπορεί εντελώς να ικανοποιήσει την ανάγκη μας για ανθρώπινη αγάπη. Το είδος εκείνο της αγάπης που όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη για να παραμείνουν ασφαλείς και ψυχικά υγιείς. Η Μητέρα-Παναγία κρατά αυτήν την αγάπη σίγουρη για εμάς, για όλη την ανθρωπότητα. Δεν χρειάζεται να αγωνιούμε αν θα βρούμε ή όχι αυτή την αγάπη, αν θα βρούμε αρκετά και από ποιον. Η αγάπη που νιώθουμε κοντά στην Παναγία μας δεν μια αφηρημένη έννοια, αλλά υπαρκτή, άμεση, απόλυτη. Οι παλαιότεροι άνθρωποι ήταν πιο ισορροπημένοι, πιο ψυχικά ασφαλείς, παρόλο που έβλεπαν άλλους ανθρώπους πολύ πιο αραιά από ότι εμείς σήμερα μετά τα περίπλοκα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά της άπειρης μοναξιάς, ακριβώς γιατί αφήνονταν σε αυτή την αγάπη.  Η τρέλα της συνεξάρτησης, της κατανάλωσης ανθρώπων, των ρόλων ήταν αδιανόητα. Η δύναμη που κράτησε την ανθρωπότητα με σώας τας φρένας τότε, μας είναι διαθέσιμη ξανά. Ας σταματήσουμε να ψάχνουμε αυτό που έχουμε ανάγκη από τους άλλους ανθρώπους κι ας στρέψουμε το βλέμμα σε Εκείνην.



Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 5/10/2016

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org