Είναι μια ομιχλώδης 25η Μαρτίου, τόσο ομιχλώδης, όσο
και ο δρόμος μπροστά για το μέλλον της χώρας. Μέσα στην αβεβαιότητα όμως, μέσα
στο άγνωστο, υπάρχουν κάποιοι λαμπροί πυροστάτες, φανοί αληθινού φωτός, που αν
τους ακολουθήσουμε σίγουρα θα μας βγάλουν από το σκοτάδι.
Ένας από αυτούς τους αιώνιους φάρους αλήθειας, είναι η Λέλα
Καραγιάννη, το όνομα της οποίας γνώριζα από καιρό, όμως δεν γνώριζα τις
λεπτομέρειες της ιστορίας της-και ιστορίας μας. Εντελώς συμπτωματικά έτυχε
εχθές να βρεθώ σε μια εκδήλωση του Δήμου Αθηναίων στην μνήμη της Λέλας
Καραγιάννη και πραγματικά έφυγα συγκλονισμένη. Υπάρχει ένα πολύ συγκινητικό
ημίωρο βίντεο
με συνέντευξη του γιου της, το οποίο διαπεραστικά βοηθά να μας αγγίξει η
αλήθεια εκείνη, η οποία καθοδηγούσε την Καραγιάννη. (Θα το πρότεινα σε
οποιοδήποτε εκπαιδευτικό να το παρουσιάσει στην τάξη του). Μόνο αφού το δει
κάποιος μπορεί να καταλάβει και να αναλογιστεί. Και είναι απολύτως σημαντικό να
αναλογιστεί, γιατί η ιστορία της Λέλας Καραγιάννη δεν είναι μια παρωχημένη,
επετειακή, ξύλινη υμνολογία για σχολικές εορτές. Η ιστορία της, η ουσία της, η
αλήθεια που την καθοδηγούσε, είναι απολύτως απαραίτητη για εμάς σήμερα, πολύ περισσότερο
από το οξυγόνο που αναπνέουμε. Αν νομίζουμε ότι δεν μας αφορά, κάνουμε μεγάλο
λάθος. Αν νομίζουμε ότι τα σημερινά μας
ζητούμενα είναι άλλα, αυτά της καθημερινής πρακτικής επιβίωσης, θα σπάσουμε τα
μούτρα μας στην ελεύθερη πτώση προς την εξαθλίωση (η οποία είναι πρώτα πνευματική
και μετά υλική) μέχρι να καταλάβουμε ότι μόνο αν αναζητήσουμε την πηγή του
θάρρους, της αγάπης, της φιλοπατρίας και του αλτρουισμού που έδωσε δύναμη σε
εκείνην μπορούμε να επιβιώσουμε.
Ακούγοντας την ιστορία της, είναι αναγκαίο κανείς να
αναλογιστεί….Τα γεγονότα της ζωής της, μας καλούν να αναλογιστούμε, ο καθένας
ξεχωριστά, και να βρούμε τις επιτακτικές, επείγουσες για την επιβίωσή μας
απαντήσεις.
Πρώτα από όλα το πρόσωπό της. Τι κρύβεται πίσω από το
αγέρωχο, γενναίο πρόσωπο αυτής της όμορφης γυναίκας;
Ποια ήταν εκείνη η δύναμη που την κράτησε να ΜΗΝ καταδώσει
τους συνεργάτες της, όχι μόνο όταν την βασάνιζαν, αλλά όταν βασάνιζαν τα πέντε
της παιδιά μπροστά της; Ποιος από
εμάς θα μπορούσε να το κάνει αυτό; Κι αφού δεν μπορούμε, πρέπει, οφείλουμε να
αναζητήσουμε. Να αναλογιστούμε και να αναζητήσουμε την πηγή της υπεράνθρωπης
δύναμης της, γιατί μας είναι απολύτως αναγκαία σήμερα, την εποχή της απόλυτης
δουλοπρέπειας και υποταγής.
Ποια ήταν εκείνη η δύναμη που την κράτησε να μείνει εκεί στο
νοσοκομείο και να περιμένει τη σύλληψή της, παρότι μπορούσε να φύγει; Με
συνειδητή αυτοθυσία έμεινε να συλληφθεί (γνωρίζοντας τις συνέπειες), για να
ξεσπάσει όλη η λύσσα των Γερμανών πάνω της και να μην προχωρήσουν σε άλλους
συνεργάτες της.
Ποια ήταν εκείνη η φλόγα, που έδινε απλόχερα την αγάπη της
σε όλα τα παιδιά της γειτονιάς και σε όλους τους κατατρεγμένους, ακόμη και τους πρώην εχθρούς της χώρας, για
να τους βοηθήσει, να τους σώσει από το θάνατο και την εξαθλίωση;
Ποια ήταν εκείνη η ώθηση που την έκανε να ξεκινήσει από το
πουθενά την αντίσταση, μια απλή νοικοκυρά; Ποια ήταν εκείνη η ανίκητη πεποίθηση
ότι ακόμη κι αν δεν είχε πείρα ή «επαφές» ή πτυχία, ΕΠΡΕΠΕ να ξεκινήσει από το
μηδέν; Ότι, όπως έλεγε, έπρεπε να ελευθερωθούμε μόνοι μας και να μην
περιμένουμε κανένα σωτήρα σύμμαχο να μας ελευθερώσει; Κι έφτασε, μια απλή
νοικοκυρά, από το «τίποτα», να ηγείται ολόκληρης μυστικής οργάνωσης, που
προκάλεσε ζημιά στον εχθρό σε πολύ υψηλά κλιμάκια.
Ποια ήταν εκείνη η φλόγα που φύσηξε στην ψυχή των παιδιών
της κι έγιναν όλα γενναία, δε λιποψύχησε κανένα; Ποια ήταν εκείνη η φλόγα που
λείπει σήμερα από τις ελληνίδες μανάδες, που το μόνο που εμφυσούν στα παιδιά
τους είναι ο φόβος τους και η εξάρτησή τους;
Ποια ήταν η δύναμη εκείνη που όπλισε τη ψυχή και τη φωνή της
όταν είχε καρφώσει ο Γερμανός το πιστόλι στον κρόταφο του γιου της και την
απειλούσε ότι αν δε μιλήσει θα τινάξει τα μυαλά του παιδιού της στον αέρα; Ποια
ήταν η φωνή εκείνη που είπε: «Τα παιδιά τα γέννησα, αλλά δεν ανήκουν σε εμένα,
ανήκουν στην Ελλάδα»…
Ποια είναι εκείνη η αγάπη που την ώθησε να δώσει όλα της τα
χρήματα, ακόμη και το τελευταίο της μονόπετρο –χωρίς δεύτερη σκέψη- σε μια
εποχή όπου πεθαίναν από την πείνα, για να φυγαδευθούν οι άγγλοι στρατιώτες με
τα καϊκια;
Ποια ήταν εκείνη η αλήθεια που την οδήγησε να αψηφήσει χωρίς
δεύτερη κουβέντα την τέλεια οικογενειακή ευτυχία που είχε και να δώσει τα
πάντα, ακόμη και τα επτά της παιδιά, για τον αγώνα; Ποια ήταν εκείνη η ουσία
της Ελλάδας, πώς την ένιωθε, πώς σκίρτησε μέσα στην ψυχή της για να την
οδηγήσει να κάνει τα πάντα για αυτή τη χώρα;
Πώς μπορούμε να βρούμε κι εμείς αυτή τη δύναμη Λέλα
Καραγιάννη;
Πώς μπορούμε να λυτρωθούμε από τη γλυκιά λήθη του
ευδαιμονισμού, που κατάφερε να αποδυναμώσει τον άνθρωπο πιο πολύ κι από τα
χειρότερα βασανιστήρια;
Πώς μπορούμε να αφήσουμε τα διδάγματα να μας αλλοιώσουν θετικά,
εμείς που έχουμε αποκτήσει ανοσία σε οποιοδήποτε ερέθισμα ή πληροφορία, ο
εγκέφαλος τρύπια κούπα από την υπερ-παρα-πληροφόρηση, που δεν μπορεί πια να
συγκρατήσει τίποτα ουσιαστικό;
Πώς μπορούμε να βρούμε εκείνη τη δύναμη που να αψηφά το
θάνατο για το ανώτερο ιδεώδες; Τη στιγμή που κυνηγούμε συνεχώς το θάνατο μέσω
της αυτοκαταστροφής, όμως τρέμουμε το θάνατο για το ανώτερο ιδεώδες… Πολύ
περισσότερο δε όταν αυτό το ανώτερο ιδεώδες ονομάζεται Ελλάδα και το οποίο μας
έχουν απαγορέψει πια να το βλέπουμε ως ιδεώδες. Κι όμως είναι. Πώς μπορούμε να
ξανα-ανακαλύψουμε την ουσία του, αυτή τη λαμπερή ουσία πίσω από το παχύ πουρί
εθνικισμού-αντιεθνικισμού, που έχουν χτίσει οι ντόπιοι προδότες από όλες τις
πολιτικές κατευθύνσεις; Πώς μπορούμε να ανακαλύψουμε την ουσία της Ελλάδας ξανά; Μόλις μια μέρα πριν την απόλυτα ουσιώδη επέτειο της 25ης Μαρτίου, ο πρωθυπουργός της χώρας δεν ήταν
εδώ, αλλά στη Γερμανία, χαριετιζόμενος με ‘ελληνογερμανικές φιλίες’ -λες και
μπορεί να υπάρξει ποτέ φιλία μεταξύ βιαστή και βιαζόμενου-, και όταν τα νέα παιδιά
δεν κάνουν σήμερα παρέλαση μη τυχόν και λιώσουν από τη βροχή- πώς μπορούμε να
ανακαλύψουμε αυτή τη δύναμη ξανά;
Σε απόλυτη αντίθεση των μηνυμάτων της συγκινητικής αυτής
βραδιάς, ακριβώς έξω από το πνευματικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων ήταν καμιά
εικοσαριά τοξικομανείς, νέα παιδιά, τα οποία ‘βάραγαν’ ενέσεις κανονικά στα
σκαλιά. Αυτή η γενιά, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας, που δεν μπορεί να
διανοηθεί να δώσει –όχι τη ζωή της- αλλά ούτε καν σκόρπια κέρματα για να σωθεί
η χώρα, κι όμως άνετα δίνει τη ζωή της για χάρη της ηρωίνης, ή οποιουδήποτε
άλλου σκοτεινού εθισμού, νόμιμου ή παράνομου. Ή για χάρη οποιασδήποτε άλλης δύναμης
που αργά κι εξίσου βασανιστικά στραγγαλίζει ολόκληρη τη χώρα και το μέλλον όσων
ζουν σε αυτήν. Ο θάνατος από υποταγή δεν μας τρομάζει. Ο θάνατος από εναντίωση,
ναι.
Δεν είναι λοιπόν ότι δεν πιστεύουμε σε τίποτα. Όλοι σε κάτι πιστεύουμε,
αλλά για κάποιο λόγο έχουμε επιλέξει να πιστεύουμε, ακόμη και να δίνουμε τη ζωή
μας, σε κάτι αρνητικό, σε κάτι αυτοκαταστροφικό. Τι έχει πάει λάθος; Ποιος είναι εκείνος
ο καταλύτης για να κάνουμε την επιλογή να δοθούμε ολοκληρωτικά σε κάτι θετικό
κι ανώτερο; Ας αναλογιστούμε το παράδειγμα της Λέλας Καραγιάννη, κι ας
ζητήσουμε τον καταλύτη της αλλαγής για εμάς τους ίδιους. Δεν μπορεί. Ακόμη κι
αν δεν φτάσουμε στα δικά της ύψη γενναιότητας, δεν μπορεί, κάποια από αυτή τη
δύναμη θα είναι διαθέσιμη και για εμάς. Τη θέλουμε; Θέλουμε να έχουμε έστω και
λίγη από τη δύναμη να αποφασίσουμε το θάνατό μας για κάποιο ανώτερο σκοπό όπως
εκείνη; Ή θέλουμε το θάνατό μας να τον
αποφασίζει αργά και βασανιστικά η δύναμη του κακού, όπως οι νεαροί με τη βελόνα
στα χέρια έξω από το πνευματικό κέντρο;
Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 25/3/2015
