Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Πώς να βοηθήσουμε τα απομονωμένα παιδιά


Η εικόνα του παιδιού που είναι μόνο του στο μάθημα, μόνο του στο διάλειμμα, μόνο του στην εκδρομή, μόνο του στα πάρτυ (αν το προσκαλούν…), μόνο του πάντα, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα, που παίζουν και ξεφωνίζουν… Η εικόνα του μόνου παιδιού δεν μπορεί παρά να προκαλεί πόνο σε κάθε ενήλικα που νοιάζεται έστω και ελάχιστα για τα παιδιά. Η απομόνωση του παιδιού από τους συνομιλήκους είναι ένα ιδιαίτερα λεπτό θέμα, στο οποίο όμως μπορούν να βοηθήσουν οι ενήλικες, με διακριτικό χειρισμό. Συχνά, η απομόνωση του παιδιού, υπάγεται στη σφαίρα του σχολικού εκφοβισμού- αλλά όχι πάντα. Αν η απομόνωση συνοδεύεται από κουτσομπολιά, κοροϊδίες, συγκεκριμένη καθοδήγηση «νταήδων» προς τα υπόλοιπα να μην το κάνουν παρέα, τότε πράγματι υπάρχει σχολικός εκφοβισμός και είναι πολύ σημαντικό να παρέμβουν οι εκπαιδευτικοί για να σταματήσει. Σε άλλες περιπτώσεις όμως, δεν υπάρχει σχολικός εκφοβισμός ή τουλάχιστον δεν είναι η πρωτογενής αιτία της απομόνωσης του παιδιού (αν και συχνά τα μοναχικά παιδιά στιγματίζονται εκ των υστέρων ως «παράξενα» κι «αντικοινωνικά» κι ο εκφοβισμός έρχεται δευτερογενώς). Στην περίπτωση, που το παιδί δυσκολεύεται να δημιουργήσει φιλίες, πώς μπορεί να βοηθήσει ο ενήλικας; Ακολουθούν κάποιες προτάσεις-ιδέες για τον εκπαιδευτικό και τον γονιό:

Ας βοηθήσουμε τα παιδιά να αποκτήσουν ένα αξιοπρεπές ρεπερτόριο θεμάτων για συζήτηση, που μπορούν να αναπτύξουν με συνομιλήκους, π.χ. για τα μαθήματα, για τα χόμπι τους, για τις διακοπές τους, για τη μουσική που τους αρέσει, για τον αθλητισμό. Να μάθουν να συνομιλούν για πράγματα που είναι ενδιαφέροντα και στους άλλους ή την κοινή σχολική ζωή. Πολλά παιδιά μιλούν μόνο για τον εαυτό τους ή δε μιλούν καθόλου. Άλλοτε πάλι, εκμυστηρεύονται μονομιάς πάρα πολλές λεπτομέρειες για τον εαυτό τους, σε συνομιλήκους που γνωρίζουν ελάχιστα, σαν να έχουν ανάγκη για βοήθεια και αυτό τρομάζει τα άλλα παιδιά. Άλλοτε πάλι, μεταφέρουν με κομπασμό, διάφορα κατορθώματα ή υπερβολές σχετικά με τις ικανότητές τους, κάτι που επίσης απωθεί τα άλλα παιδιά. Σε σπάνιες περιπτώσεις, κάποια πολύ ανασφαλή παιδιά, μπορεί να παρουσιάζουν μια επιτηδευμένα αρνητική εικόνα,   σαν να έχουν την ικανότητα να γίνουν βίαια ή ότι έχουν δύναμη πάνω στους άλλους. Νομίζουν ότι έτσι θα εντυπωσιάσουν, όμως το αποτέλεσμα είναι συχνά αντίθετο. Τα άλλα παιδιά  τρομάζουν, θυμώνουν κι  απορρίπτουν το παιδί.

Είναι σημαντικό να διδάξουμε, ιδιαίτερα στα ανασφαλή παιδιά, ότι χρειάζεται μια ευγενής ισορροπία στα θέματα συζήτησης, πόσο ακούω, πόσο μιλάω -και τι λέω. Ακόμη και σε μια σταθερά εγκατεστημένη φιλία, θα πρέπει να είναι προσεκτικά σε όσα θα εκμυστηρευτούν. Ιδιαίτερα στην εφηβεία, έχουν την τάση να βγάζουν χειμαρρωδώς όλα τους τα εσώψυχα (δυστυχώς και στο διαδίκτυο), με την ελπίδα ότι θα τα προκαλέσουν συμπόνια κι αγάπη στους συνομιλήκους. Δεν δουλεύει. Στη χειρότερη περίπτωση, κάποια κακοπροαίρετα παιδιά ίσως χρησιμοποιήσουν τις εκμυστηρεύσεις εναντίον τους (π.χ. ως διαστρεβλωμένα κουτσομπολιά κλπ.). Την ψυχολογική  υποστήριξη τα παιδιά πρέπει να την αναζητήσουν σε έμπιστους ενήλικες. Οι συνομήλικοι είναι για να μοιραστούν καθημερινά, κοινά πράγματα, όχι για να κάνουν ψυχοθεραπεία. Καλό είναι να προετοιμάσουμε το παιδί ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι, ώστε να μην έχουν υπερβολικές προσδοκίες από τους νεαρούς υποψήφιους φίλους τους.

Ας διδάξουμε στα παιδιά να είναι σχετικά ευχάριστα στην συζήτηση, στην παρέα και την οπτική ζωής που προσφέρουν. Παιδιά που είναι συνεχώς σαρκαστικά, ειρωνικά, θλιμμένα, γκρινιάρικα δύσκολα έλκουν φίλους. Το πρόβλημα με κάποια χρονίως απομονωμένα παιδιά συχνά ανάγεται σε δυσκολίες στο σπίτι. Αν η καθημερινότητα στο σπίτι αποτελείται από φωνές βρισιές, κακοποίηση ή παραμέληση (π.χ. απουσία οποιασδήποτε επικοινωνίας με το παιδί), το παιδί (πέρα από την αρνητική αυτό-εικόνα) συχνά δεν κατέχει τις λέξεις ή τα ερεθίσματα για να αναπτύξει μια ευγενική, ισορροπημένη συζήτηση με συνομιλήκους. «Δεν ξέρουν πώς να μιλήσουν» είναι μια κοινή, αλλά ακριβής διατύπωση. Βασικές κοινωνικές δεξιότητες πρέπει τότε να διδαχθούν από την αρχή (πώς χαιρετάμε, πώς ξεκινούμε τη συζήτηση, πώς υποστηρίζουμε, πώς εκφράζουμε τη γνώμη μας, πώς ζητούμε κάτι, πώς ζητάμε συγνώμη, πώς ρωτούμε κ.ο.κ). Οι κοινωνικές δεξιότητες δεν διδάσκονται στο σχολείο, γιατί θεωρούμε δεδομένο ότι τις έχουν διδαχθεί στο σπίτι. Δεν είναι όμως δεδομένο.

Βιωματικές δραστηριότητες σε ομάδες στο σχολείο βοηθούν, όπως επίσης να βάζουμε τα απομονωμένα παιδιά να δουλέψουν μαζί με κοινωνικά, καλοπροαίρετα παιδιά. Δεν θεωρώ ότι είναι αρνητική η παρέμβαση να παροτρύνουμε κάποια καλοπροαίρετα παιδιά της τάξης να προσεγγίσουν το απομονωμένο παιδί. Δεν μπορούμε βέβαια ούτε να επιπλήξουμε, ούτε να υποχρεώσουμε τα άλλα παιδιά να το κάνουν παρέα αν δεν θέλουν (η πίεση θα είχε τα αντίθετα αποτελέσματα). Μπορούμε όμως να τους εξηγήσουμε ότι με λίγη βοήθεια, μπορεί το απομονωμένο παιδί να αποδειχθεί πολύτιμος φίλος κι ότι η παρέμβασή μας είναι από ενδιαφέρον για το παιδί, αλλά και τη σχολική κοινότητα. Τα παιδιά το καταλαβαίνουν αυτό και είναι συνήθως πρόθυμα- εκτός από εκείνα που πιθανώς έχουν εκφοβιστική, απαξιωτική  στάση απέναντι στο απομονωμένο παιδί. Σε αυτήν την περίπτωση δεν ωφελεί να τα παροτρύνουμε να επιδιώξουν φιλία με το απομονωμένο παιδί, καθώς η δική μας παρότρυνση μπορεί να τα οδηγήσει σε εκφράσεις ακόμη μεγαλύτερης σκληρότητας -απλά να απαιτήσουμε να μην το ενοχλούν.

Ας μην ξεχνούμε ότι η κοινωνική απομόνωση είναι μια ιδιαίτερα ανεπιθύμητη κι ευάλωτη κατάσταση, που μπορεί να ενεργοποιήσει μνήμες φόβου εγκατάλειψης κι απόρριψης στους άλλους. Επειδή φοβούνται ακριβώς μην βρεθούν και οι ίδιοι στην απομόνωση, αποφεύγουν ή ακόμη κατηγορούν το παιδί που την υφίσταται, π.χ. ότι είναι «κομπλεξικός», «ούφο», «χλεμπονιάρης» κλπ. Δεν είναι παρά η προβολή του φόβου τους. Αυτό συμβαίνει και στους ενήλικες και στην κοινωνία μας ολόκληρη. Απορρίπτουμε εύκολα και με μεγάλη σκληρότητα εκείνον που υποφέρει μια κατάσταση που μας τρομάζει: σταματούν τα τηλέφωνα στον άνεργο ή στη γυναίκα που μόλις πήρε διαζύγιο. Κοιτάμε αλλού, όταν συναντούμε άστεγο και δεν μιλούμε στο συγγενή που διαγνώστηκε με βαριά ασθένεια. Η  αποστειρωμένη κοινωνία μας είναι άκρως  ρατσιστική απέναντι στον πόνο του άλλου και οι έφηβοι αντικατοπτρίζουν με ακόμη μεγαλύτερη σκληρότητα τις δικές μας στάσεις.

Ας διδάξουμε στα παιδιά, να καταλαβαίνουν τη γλώσσα του σώματος των άλλων, πότε κάποιος δείχνει ότι κουράζεται, ή ότι δυσαρεστείται, ώστε να μην γίνονται πιεστικά. Η συναισθηματική νοημοσύνη θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλα τα παιδιά, ώστε να μπορούν να αναγνωρίζουν συναισθήματα στον εαυτό τους και στους άλλους και να ξέρουν πώς να τα διαχειριστούν, χωρίς να κατακλύζονται από αυτά. Π.χ, το παρορμητικό, υπερκινητικό παιδί θα πρέπει να μάθει να ελέγχει το θυμό του στις ματαιώσεις και τις απορρίψεις. Αν πούμε «δεν είναι τίποτα» σε ένα παιδί που έχει πληγωθεί από απόρριψη, το απορρίπτουμε κι εμείς με τη σειρά μας. Αναγνωρίζουμε στο παιδί ότι η απόρριψη πληγώνει, αλλά επίσης ότι είναι πολύ συχνή, είναι μέρος της ζωής, ότι συμβαίνει σε όλα τα παιδιά, ότι μπορεί να ξεπεραστεί κι ότι θα βρεθούν άλλοι φίλοι με τους οποίους θα ταιριάξει καλύτερα. (Ο Richard Lavoie στο βιβλίο του  Its so much work to be your friend” αναφέρει ότι το 60% των πρωτοβουλιών των παιδιών για φιλία πέφτει στο κενό. Ακόμη και για τα λεγόμενα «δημοφιλή παιδιά», το ποσοστό αυτό είναι 30%).Ας μην παίρνουν την κριτική πολύ προσωπικά και ας μην υπερ-αντιδρούν σε κάθε ασυνήθιστο κοίταγμα ή πράξη του συνομιλήκου. Ας μην ξεχνούν ότι και οι συνομήλικοι είναι κι εκείνοι σε μια διαδικασία εκμάθησης κοινωνικών δεξιοτήτων και θα κάνουν λάθη. Θα πρέπει να υπάρχει μια ανεκτικότητα. Όχι όμως να φτάνουμε στο άλλο άκρο, όπου απελπισμένα απομονωμένα παιδιά, θεωρούν φίλους τους «νταήδες», που τους κοροϊδεύουν νυχθημερόν, αλλά κάθονται μαζί τους προκειμένου να μη μείνουν μόνα τους. Σε αυτήν την περίπτωση, θα πρέπει το παιδί να βοηθηθεί να βρει έστω κι έναν συνομήλικο φίλο που θα το σέβεται, έστω και εκτός σχολείου. Ας προσπαθήσουμε να το φέρουμε σε επαφή με ένα παιδί (ίσως από το φιλικό μας περιβάλλον), που είναι γενικά πιο ευδιάθετο και καλοπροαίρετο (εξατομικευμένη επαφή είναι η καλύτερη προσέγγιση- αν πιέσουμε ένα απομονωμένο παιδί να «μπει» σε μια παγιωμένη κλίκα-ομάδα άλλων παιδιών, αυτό θα είναι πολύ δύσκολο, αλλά και αγχωτικό για το μοναχικό παιδί). Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να συνεχίσει την παρέα με τους θύτες του. Είναι πολύ καταστροφικό για την αυτοεκτίμησή του να συνεχίσει να συναναστρέφεται με την «αγέλη» , αναζητώντας αγάπη και εισπράττοντας ταπείνωση.

Ο γονιός μπορεί να διερευνήσει το λόγο για τον οποίο το παιδί του είναι απομονωμένο. Υπάρχει κάτι λάθος στη συμπεριφορά του παιδιού; Είναι υπερβολικά αγχωμένο και συνεσταλμένο; Είναι παντού έτσι; Πώς είναι η αυτοεκτίμησή του; Πώς είναι οι σχέσεις του με ξαδέρφια ή γειτονόπουλα; Βοηθά πολύ να ενισχύσει ο γονιός την αυτοεκτίμηση του παιδιού και να το βοηθήσει να πιστέψει στον εαυτό του, όπως επίσης να μάθει το παιδί το ίδιο να ενισχύει τον εαυτό του.  Όποια κι αν είναι η συμπεριφορά των άλλων, το παιδί θα επαναλαμβάνει στον εαυτό του «Είμαι αρκετά καλός έτσι όπως είμαι. Μου αξίζει η αγάπη, ακριβώς όπως είμαι. Μου αξίζουν οι καλοί φίλοι κι έρχονται στη ζωή μου».

Αν δεν υπάρχει κάποιο εμφανές πρόβλημα στην οικογένεια ή στη συμπεριφορά του παιδιού, θα πρέπει να εξεταστεί η περίπτωση του σχολικού εκφοβισμού από άλλα παιδιά. Δυστυχώς, τα παιδιά σήμερα έχουν μάθει να είναι πολύ σκληρά και κάθετα απορριπτικά προς οτιδήποτε είναι έστω κι ελαφρά διαφορετικό από αυτό που τους παρουσιάζει η τηλεόραση ως πρότυπο «μαγκιάς» (και δυστυχώς πολλές σειρές σε τηλεόραση, βιβλία, κόμικς διαφημίζουν αυτήν ακριβώς τη γελιοποίηση της εφηβικής αθωότητας). Αν ένα παιδί δείχνει μια ευαισθησία, αδυναμία ή αφέλεια παραπάνω, γίνεται αμέσως αντικείμενο περίγελου. Είναι ευθύνη του εκπαιδευτικού να σταματήσει αυτού του είδους τον εκφοβισμό άμεσα και να θυμίσει στα παιδιά ότι μπορεί κι εκείνα σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής τους να γίνουν «διαφορετικά». Είναι επίσης σημαντικό να σταματήσουν να συμπεριφέρονται με τη λογική της «αγέλης», όπου ο αρχηγός (συνήθως ο πιο θρασύς) υπαγορεύει τη στάση όλης της ομάδας απέναντι σε συγκεκριμένα παιδιά.

Όλο και περισσότερα παιδιά μας έρχονται με  όλο και μεγαλύτερα ψυχικά βάρη από το οικογενειακό περιβάλλον -φαίνονται σαν να μεγαλώνουν πριν την ώρα τους... Η συμπεριφορά τους, αλλά και η σκέψη τους αναγκαστικά θα διαφέρει από αυτή του μέσου όρου. Κάποιες φορές, το ψυχικό φορτίο θα εκφραστεί προς τα έξω με έναν ίσως αδέξιο τρόπο. Δεν χρειάζεται η τάξη να αποκλείσει το φορτισμένο παιδί, αλλά να είναι προετοιμασμένη να αγκαλιάσει το κάθε παιδί με την διαφορετικότητά του και με τις δυσκολίες του. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια για άλλη μια γενιά με «δήθεν», επιφανειακές και κοινωνικά ρατσιστικές σχέσεις, ταυτόχρονα απόλυτα υποτακτικές στα δημοσιοσχεσίτικα lifestyle προτάγματα του κάθε «νταή» της τηλεόρασης. Είναι καιρός να μάθουμε την αληθινή αποδοχή στις μεταξύ μας σχέσεις και πάνω από όλα να τη διδάξουμε στα παιδιά μας.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogsp[ot.gr, 17/10/2013

Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας στους νέους


Με το ποσοστό της ανεργίας των νέων να ξεπερνά το 60%, το πρόβλημα είναι βέβαια πρωτίστως πολιτικό. Η ανεργία θα αντιμετωπισθεί ψυχολογικά, μόνο όταν πάψει να υπάρχει… Στο μεταξύ όμως, μπορούν να εφαρμοστούν κάποιες ιδέες, οι οποίες -χωρίς να παραβλέπουν την αιτία του προβλήματος- βοηθούν,  ώστε ο χρόνος του νέου στην ανεργία να γίνει ίσως λιγότερο επώδυνος.

«Νιώθουμε ανασφάλεια. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε τη ζωή μας». Για όσο διάστημα αναζητείς εργασία, προσπάθησε να δημιουργήσεις μια σταθερή ρουτίνα από δραστηριότητες (π.χ. αθλητισμός, διάβασμα, κοινωνική ζωή, αναζήτηση εργασίας, χόμπι, εθελοντισμός κλπ.), όπου θα βγαίνεις από το σπίτι τουλάχιστον μία φορά την ημέρα. Προσπάθησε να δομήσεις το χρόνο σου σύμφωνα με ένα πρόγραμμα που εσύ θα σχεδιάσεις στην ατζέντα σου:  θα σε βοηθήσει να αποφύγεις την ακινητοποίηση και την κατάθλιψη, στην οποία «βαλτώνουν» πολλοί άνεργοι. Θα σε βοηθήσει επίσης να αποφύγεις τους εθισμούς, που συχνά σχετίζονται με τη μακροχρόνια ανεργία, όπως ουσίες, υπερφαγία, αλκοόλ, εθισμός στο διαδίκτυο και την τηλεόραση.

«Έχω κάνει τόσα σεμινάρια, αλλά πού δουλειά, βαρέθηκα!». Μη χάνεις την επαφή με τη μάθηση, ακόμη κι αν δεν μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις άμεσα-θα μπορέσεις να τη χρησιμοποιήσεις αργότερα. Συνέχισε να επενδύεις στην εκπαίδευσή σου: ξένες γλώσσες, υπολογιστές, αλλά και μελέτη από το διαδίκτυο σχετικά με το αντικείμενό που σπούδασες ή σε ενδιαφέρει. Να θυμάσαι ότι τίποτα δεν πάει χαμένο.  Φρόντισε να παίρνεις πάντα συστατική επιστολή ή βεβαίωση εργασίας, από όπου και με όποιο τρόπο έχεις απασχοληθεί. Πολλοί νέοι πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, όπου δεν τους πληρώνουν και φεύγουν σε άσχημο κλίμα, χωρίς να ζητήσουν τίποτα. Ακόμη σε τέτοιες συνθήκες όμως, δικαιούσαι συστατική επιστολή, ζήτησέ την. Θα σου χρειαστεί, γιατί πολλοί εργοδότες ζητούν αποδεικτικά προϋπηρεσίας.

Η συνοχή της ελληνικής οικογένειας είναι από τους βασικότερους παράγοντες ψυχικής ανθεκτικότητας στην κρίση. Από την άλλη μεριά, μοτίβα συνεξάρτησης μπορεί να ενταθούν όταν το ενήλικο παιδί εξακολουθεί να μένει με τους γονείς του για μεγάλο χρονικό διάστημα. Φρόντισε να οριοθετήσεις οικονομικά, ψυχολογικά και πρακτικά τη σχέση με τους γονείς σου. Δε βοηθά αν σε βλέπουν ακόμη ως μικρό παιδί - μη μοιράζεσαι αυτή την οπτική. Φρόντισε να δίνεις κι εσύ κάτι πίσω στους γονείς σου (π.χ. βοήθεια στις δουλειές), ώστε να νιώσεις πιο ισορροπημένα στη σχέση.

Χρησιμοποίησε τα ταλέντα και τις γνώσεις σου όσο μπορείς. Ο εθελοντισμός, παρά την κριτική που του έχει ασκηθεί, μπορεί να είναι μια δημιουργική διέξοδος, αν επιλεχθεί το κατάλληλο πλαίσιο (π.χ. σε πληθυσμούς που έχουν πραγματικά ανάγκη), ο κατάλληλος ρόλος (π.χ. κρατώ συντροφιά σε εγκαταλελειμμένους ασθενείς) και το κατάλληλο χρονικό όριο (π.χ. 1-2 ώρες την εβδομάδα). Μπορείς επίσης να δραστηριοποιηθείς σε ένα από τα πολλά δίκτυα αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας, ώστε να λαμβάνεις κι εσύ κάποιο αντάλλαγμα για την προσφορά σου. Και οι δύο περιπτώσεις προσφέρουν εργασιακή εμπειρία, σε ένα ίσως πιο χαλαρό και καλοδιάθετο πλαίσιο. Μείνε ενεργός με τον τρόπο που εσύ θεωρείς πιο κατάλληλο -εθελοντικά, συνεργατικά, κοινωνικά, πολιτικά, όπως νομίζεις -αλλά μείνε ενεργός. Μην αποσυρθείς στην καφετέρια…

Κράτα τις σκέψεις ανταγωνισμού μακριά: «Οι πρώην συμφοιτητές μου στο μεταπτυχιακό δεν έδιναν πληροφορίες ο ένας στον άλλον (π.χ. για προσόντα, εταιρίες, μετεκπαίδευση κλπ.). Ο καθένας κρατούσε όσες πληροφορίες έβρισκε για την πάρτη του, ο θάνατός σου η ζωή μου, ένα τέτοιο πράμα. Προς το τέλος του μεταπτυχιακού, έγινε ένας τεράστιος τσακωμός στο φόρουμ από τους απόφοιτους της Α σχολής με τους απόφοιτους της Β σχολής, σχετικά με το ποιος δικαιούται πιο πολλά μόρια. Τέτοιες βρισιές κι απειλές, που από το Πανεπιστήμιο έκλεισαν το φόρουμ για κάποιο διάστημα. Ε, όχι ρε φίλε κι έτσι. Τουλάχιστον αν βγω στην ανεργία, να βγω με το κεφάλι ψηλά…»

Μη σταματάς να ονειρεύεσαι. Όσο αρνητικά κι αν ακούγονται τα προγνωστικά και οι στατιστικές, έχεις δικαίωμα στα όνειρά σου. Συνέχισε να πιστεύεις ότι θα βρεθεί ο τρόπος, με τη συλλογική και ατομική προσπάθεια, να γίνουν πραγματικότητα. Δεν είσαι ένας ακόμη αριθμός, που εκλιπαρεί για μια ‘δουλίτσα’... Είσαι ένα μοναδικό δώρο σε αυτόν τον κόσμο που έχει πολλά να προσφέρει και να δημιουργήσει. 
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 14/10/2013
Δημοσιεύτηκε στο www.athensvoice.gr

Σκέψεις για τον πατριωτισμό μας


Μετά μία πρόσφατη επίσκεψη σε ιστορικό τόπο και μαθαίνοντας κάποια στοιχεία για το παρελθόν μας, πραγματικά θαύμασα την προτεραιότητα που έδιναν οι πρόγονοί μας στην άμυνα, ακεραιότητα κι ελευθερία της πατρίδας μας. Η άμυνα ήταν  υπόθεση τιμής και θα πέθαιναν ευχαρίστως για να προστατεύσουν την ιερή αυτή  πανάρχαια γη. Δεν ήταν μόνο θέμα έθνους ή θέμα επιβίωσης, αλλά, ίσως όχι συνειδητά, και θέμα πνευματικό. Η πνευματικότητα ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με κάθε σπιθαμή αυτής της ευλογημένης χώρας κι εξακολουθεί να είναι. Δεν είναι τυχαίο που έχουν βρεθεί τόσες θαυματουργές εικόνες σε συγκεκριμένα σημεία μέσα στην ελληνική γη, μετά από οράματα. Δεν πρέπει να υπάρχουν πολλοί τόποι στη Γη, που να έχουν τόσο μεγάλη πυκνότητα θαυμαστών σημείων. Άρα, η άμυνα της πατρίδας είχε και πνευματική διάσταση, ίσως ήταν κάτι σαν πνευματική άμυνα απέναντι στις δυνάμεις του κακού. Και σήμερα, η πατρίδα απειλείται περισσότερο ίσως από ποτέ, γιατί απειλείται ύπουλα και γιατί οι φύλακές της (δηλαδή εμείς), είμαστε πολύ απασχολημένοι με τις δικές μας ζωές και τη δική μας βόλεψη. Απειλείται από μηχανισμούς, παγκόσμιους, που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο, παρά μόνο το χρήμα των λίγων, το οποίο εμείς έχουμε επιτρέψει. Δεν φαινόμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε ούτε ένα χιλιοστό από τη βόλεψή μας. Εδώ θεωρούμε βαθυστόχαστη τέχνη να λέμε «όπου κι αν πάω, η Ελλάδα με πληγώνει», λες και είναι υποχρεωμένη η Ελλάδα να μας ικανοποιεί όλα τα καπρίτσια, χωρίς ποτέ να σκεφτόμαστε πόσο την πληγώνουμε εμείς. Αναρωτιέμαι τι θα σκέφτονταν οι πρόγονοί μας αν μας έβλεπαν τώρα.

 Όταν η Παναγιά και οι Άγιοι εμφάνιζαν εικόνες μέσα σε σπήλαια, μέσα στη γη, μέσα στη θάλασσα, αν μη τι άλλο εκτιμούν αυτή τη γη, αλλιώς δεν θα το έκαναν. Θα έβρισκαν άλλο τόπο. Εκείνοι κάτι ξέρουν, αλλά εμείς φαίνεται δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τη βαρύτητα και τη σημασία αυτών των μηνυμάτων. Για εμάς η ελληνική γη είναι απλά οι ωραίες παραλίες για φραπέ και μπανάκι. Χάσαμε την επαφή με τον Θεό και το νόημα της ζωής μας εκφυλίστηκε σε μια ατέρμονη αναζήτηση για την προσωπική μας ευχαρίστηση. Μόνο που οι απολαύσεις δεν μπορούν ποτέ να δώσουν νόημα στη ζωή. Μόνο η πνευματικότητα μπορεί, γιατί, πριν από ανθρώπινα, είμαστε πρωτίστως πνευματικά όντα. Οι πρόγονοί μας λοιπόν είχαν ως προτεραιότητα να υπερασπιστούν το καλό και αγαθό, όπως το κατανοούσαν τότε. Από εκεί αντλούσαν δύναμη και νόημα για να παλέψουν και πράγματι, χάρη στη βοήθεια του Θεού, κατάφερε μια μικρή σε μέγεθος χώρα, ένας ολιγοπληθής  λαός, να επιβιώσει ανά τις χιλιετίες.

Τώρα τι γίνεται; Τώρα δεν μπορούμε ούτε καν να διανοηθούμε ότι θα δίναμε, όχι τη ζωή μας, αλλά ούτε και τα ψιλά στο πορτοφόλι μας, για να ελευθερωθεί η χώρα. Και τι αλήθεια έχουμε να κερδίσουμε; Άντε να ζήσουμε μερικά χρόνια παραπάνω, μέσα από τη διαδικασία ενός καταθλιπτικού γήρατος, στο τέλος μια ζωής κενής από νόημα. Άντε και ζήσαμε μερικά χρόνια παραπάνω. Άντε και ζήσαμε λίγες χαρές ακόμη με τα μικρά, δικά μας παιδιά (άσχετα με το μέλλον που τους κληροδοτούμε). Άντε και απολαύσαμε μερικό φαγητό/ διακοπές/ σεξ/ διασκέδαση/αναγνώριση λίγο ακόμη. Και λοιπόν; Όλα αυτά θα είναι το τίποτα, αν δεν δώσουμε αξία σε αυτά που πραγματικά έχουν αξία. 
Δεν υποστηρίζω βέβαια την βία. Συνήθως οι λεονταρισμοί, που προπαγανδίζουν τη βία, είναι είτε εκ του πονηρού, ή φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Ούτε ή άλλως, ο «πόλεμος» σήμερα διεξάγεται σε διαφορετικό επίπεδο. Πάνω από όλα να αλλάξει η νοοτροπία μας, η ιεράρχηση των αξιών μας. Πώς θα αποκτήσουμε την αποφασιστικότητα και τη δέσμευση των προγόνων μας για την υπεράσπιση εκείνων που έχουν αξία; Δεσμευόμαστε στο Θεό, που έχει ποτίσει με το φως Του αυτή τη γη. Γνωρίζουμε ότι αν χάσουμε τη γη αυτή, έχουμε χάσει τον εαυτό μας. Θεού θέλοντος, γεννηθήκαμε εδώ σε αυτή την κρίσιμη φάση της ιστορίας της χώρας μας. Από αυτό και μόνο, η Ελλάδα έγινε μέρος της ψυχής μας και μας επιφορτίζει με τη ευθύνη της υπεράσπισής της. Να μιλήσουμε στους γύρω μας. Να σταματήσουμε να συναλλασσόμαστε με διεφθαρμένα άτομα εξουσίας αναζητώντας πρόσκαιρα ατομικά ανταλλάγματα, από εκείνους που βάζουν την προσωπική τους φιλοδοξία πάνω από όλα. Να βρούμε άλλους ανθρώπους με αντίστοιχες αξίες. Να βάλουμε το εγώ μας κάτω, γιατί η πατρίδα είναι πιο σημαντικά από το εγώ μας. Να προσευχηθούμε για την Ελλάδα και να προσευχηθούμε, ρωτώντας πώς μπορούμε να βοηθήσουμε, ο καθένας από το χώρο του. Όπως αναφέρει ο Δ. Καζάκης, οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς φαίνονται αστείες, μπροστά στην απόλυτη ρευστοποίηση όλης της ακίνητης και κινητής περιουσίας της χώρας. Αυτό πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε, ώστε η αλλαγή να γίνει πρώτα εσωτερικά –και δεν είναι λίγο.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 9/10/2013

Υ.Γ. Η εθνική υπεροψία είναι παγίδα από την οποία καλό είναι να ξεφύγουμε. Άλλο εθνική αυτοεκτίμηση, άλλο εθνική υπεροψία. Δε χρειαζόμαστε διαπιστευτήρια ελληνικότητας του DNA μας. Και μόνο ότι γεννηθήκαμε είναι ευθύνη. Και με τη βοήθεια του Θεού, έχουμε τη δυνατότητα.  

Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα


Πρόσφατα έγινε πρώτο θέμα στα διεθνή ΜΜΕ, το σχεδόν πορνογραφικό μουσικό βίντεο της Μάιλι Σάιρους, 20 ετών, πρώην παιδικής σταρ της παιδικής σειράς (και στην Ελλάδα) ‘Χάννα Μοντάνα’. Ξαφνικά, η παιδική σταρ πέρασε στην ενήλικη μουσική σκηνή και οι ατζέντηδές της αποφάσισαν ένα σοκαριστικό ντεμπούτο, με τη νεαρή σταρ ημίγυμνη σε σαφείς παιδοφιλικές κινήσεις με αρκουδάκια, με τη γλώσσα έξω, κινήσεις σαν να αυνανίζεται και άλλα απαράδεκτα – που θα έπρεπε να ήταν παράνομα. Το βίντεο δέχτηκε επικρίσεις από Συμβούλια Γονέων στις ΗΠΑ, ενώ δύο μεγαλύτερες σταρ της μουσικής, η Άνι Λένοξ και η Σινέντ ο Κόνορ διαμαρτυρήθηκαν έντονα για τη ‘μαστροπεία’ των γυναικών από τη μουσική βιομηχανία.  Παρότι οι δύο τελευταίες επικρίθηκαν ειρωνικά από αναγνώστες, η πλειοψηφία κατανοεί ότι κάτι πολύ άσχημο παίζεται στην πλάτη των νεαρών τραγουδιστριών και στάρλετ, αλλά και στην πλάτη των δικών μας παιδιών. Μην ξεχνούμε ότι η Μάιλι Σάιρους είναι πολύ μικρή στην ηλικία και το ακροατήριό της μέχρι σήμερα (από την εφηβική σειρά Χάνα Μοντάνα) είναι έφηβοι. Το πρόβλημα είναι το μήνυμα και το πρότυπο που στέλνει στο εφηβικό και παιδικό ακροατήριο: εκπόρνευση και ακραία σεξουαλικοποίηση της παιδικής ηλικίας. Δεν είναι η πρώτη. Η μουσική σκηνή έχει συστηματικά, προσχεδιασμένα και εσκεμμένα επιτεθεί στην παιδική αθωότητα, προβάλλοντας διαστρεβλωμένα σεξουαλικά είδωλα, όπως η Ριχάννα, αλλά και η Μπρίντευ Σπίαρς παλαιότερα, να χορεύει σαν ‘αθώα μαθήτρια’. Μέσα από τη διάβρωση της ενήλικης σεξουαλικότητας (με διαφήμιση της πορνογραφίας, των πολλαπλών σχέσεων, αλλά και της παραφιλικής σεξουαλικής συμπεριφοράς), εδώ και καιρό, οι σχετικοί κύκλοι έχουν στρέψει τα πυρά τους στην παιδική ηλικία-  και ως συνήθως εναντίον του γυναικείου φύλου.

Η μουσική σκηνή δεν είναι η μόνη οδός. ‘Λογοτεχνικά’ βιβλία που ξεπετάγονται από το πουθενά και γίνονται παγκόσμια μπεστ-σέλλερ, με μόνο θέμα (και καλά κουλτουριάρικο…), το σαδισμό εναντίον γυναικών…Τι πρωτότυπο…Τι χειραφετημένο… Το μεγαλύτερο τμήμα του γυναικείου πληθυσμού της Γης υποφέρει απίστευτες καθημερινές κακοποιήσεις και ταπεινώσεις, σε όλα τα επίπεδα συμπεριλαμβανομένου και του σεξουαλικού, και κάποιοι δυτικοί δήθεν διανοούμενοι, με τα αντίστοιχα κεφάλαια να τους προωθούν, διδάσκουν την ‘απελευθέρωση’  της σεξουαλικής βίας εναντίον των γυναικών, γιατί –σύμφωνα με τον άνδρα πάντα συγγραφέα-, η βία δήθεν τους αρέσει…Τα απελευθερωμένα βεβαίως βιβλία δεν αναφέρουν πουθενά ότι καταστρέφοντας την αυταξία των γυναικών, μέσα από την επαναλαμβανομένη βία και ταπείνωση, καταστρέφουμε μακροπρόθεσμα την ψυχική υγεία ολόκληρης της ανθρωπότητας- καθώς τα παιδιά -αγόρια και κορίτσια- από τη μητέρα τους θα αντλήσουν τα πρώτα μηνύματα της αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού. Η συστηματική καταστροφή της αυταξίας και η σεξουαλικοποίηση της παιδικής ηλικίας δεν περιορίζεται στη μουσική ή στα βιβλία. Έρχεται από όλες τις μεριές, αποδεικνύοντας έτσι ότι δεν πρόκειται για τυχαίο φαινόμενο. 
Είναι τυχαία τα μωρουδιακά φορμάκια σε παιδικά καταστήματα, που γράφουν επάνω ‘σέξυ’;! Είναι τυχαίες οι φόρμες, που φορούν κυρίως έφηβοι, που στο σημείο της γεννητικής περιοχής, γράφουν (μπροστά και πίσω) ‘awesome’; Αν δεν αποτελεί αυτό σεξουαλικοποίηση της παιδικής ηλικίας, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.... Για εμάς, η μόνη άμυνα προς το παρόν είναι να απαιτήσουμε αυστηρότερο έλεγχο στα θεάματα, που απευθύνονται σε παιδιά (τι να πει κανείς για εκείνο το απίστευτο τραγούδι της «μπεμπέ-λιλήείναι ο παπούς εκεί» που παιζόταν κάποτε….) αλλά και να μιλήσουμε στα παιδιά  για τους κινδύνους της κάθε ‘μόδας΄. Να τους μιλήσουμε για όλους εκείνους που εποφθαλμιούν  την καταστροφή της αθωότητας της παιδικής ηλικίας. Υπάρχουν ενήλικες, που έχοντας χάσει κάθε αίσθηση μέτρου, ορίου, αξιοπρέπειας, αποζητούν, σαν τα βαμπίρ, να κλέψουν την αθωότητα εκεί που υπάρχει και είναι πιο εύκολο να την πάρουν: στα ευάλωτα κι ανυποψίαστα παιδιά. Δεν είναι τυχαίο που οι παιδόφιλοι, όταν νιώσουν ότι το παιδί-θύμα έχει χάσει την αθωότητά του, αποζητούν νέο, φρέσκο θύμα. Είναι σαν ενεργειακά βαμπίρ και, οφείλουμε εμείς οι υγιείς ενήλικες να προστατέψουμε τα παιδιά. Όλα τα παιδιά- και κυρίως τα πιο ευάλωτα, δηλαδή τα απροστάτευτα, εκείνα που δεν έχουν γονείς (διαθέσιμους, ή λειτουργικούς) και τα οποία αποτελούν τον πρώτο στόχο. Τα ΜΜΕ θα μπορούσαν να πρωτοστατήσουν στην προστασία του παιδιού, αλλά κάνουν ακριβώς το αντίθετο.

Ας τους μιλήσουμε λοιπόν για την αυτοεκτίμηση. Για το ότι τα πρότυπα εκπόρνευσης των εφήβων δεν είναι cool. Για το ότι η προκλητική σεξουαλική συμπεριφορά κι ελευθεριότητα θα τα οδηγήσει να χάσουν το σεβασμό των άλλων, αλλά και τον αυτοσεβασμό τους. Για το ότι το σεξ δεν είναι το παν στη ζωή – έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους να το απολαύσουν, αλλά σε ένα πλαίσιο ασφάλειας, συναισθημάτων κι αλληλοσεβασμού. Τα παιδιά είναι η πιο κοντινή έκφραση του αγγελικού βασιλείου στην ανθρωπότητα. Ας φροντίσουμε να μιμηθούμε εμείς την αθωότητά τους- όχι να τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας.

Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 8/10/2013

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org