Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Αυτοκτονίες λόγω χρεών


Σύμφωνα με  πρόσφατη ανακοίνωση  οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα από την αρχή της οικονομικής κρίσης μέχρι τον Αύγουστο του 2012, έχουν ανέλθει σε 3.124, βάζοντας τη χώρα μας στην πρώτη θέση ποσοστού αύξησης των αυτοκτονιών στην Ευρώπη. Η αυτοχειρία παραμένει ένα πολύ αποσιωπημένο και ταμπού θέμα στην ελληνική κοινωνία, όπου η συσκότιση, η έλλειψη αντικειμενικής πληροφόρησης και η προκατάληψη σχετικά με την αιτιολογία του, το καθιστούν ευάλωτο σε κάθε είδους βολική χειραγώγηση (όπως επίσημες γενικόλογες ανακοινώσεις ότι η αιτιολογία της αυτοκτονίας είναι πολύ-παραγοντική και διάχυτη, υπονοώντας ότι η σύμπτωση της αύξησης αυτοκτονιών τα τελευταία τρία χρόνια και της δραματικής πτώσης όλων των δεικτών βιοτικού επιπέδου είναι απλώς τυχαία!). Σχετικά με την ορθή, αντικειμενική και δίκαιη απόδοση αιτιών και ευθυνών στην περίπτωση της αυτοκτονίας, ιδιαίτερα όταν εμπλέκονται έντονα οικονομικά προβλήματα –και ειδικά ΧΡΕΗ-, αρνητικά συμβάλλουν άλλοι δύο παράγοντες: 1)η κατακριτική προκατάληψη, που υποσυνείδητα εντρυφούν πολλοί από εμάς, ότι «το άτομο φταίει, θα έπρεπε να είναι πιο δυνατός, η αυτοκτονία είναι αδυναμία», 2) η μονοδιάστατη ατομικιστική προσέγγιση των επιστημών ψυχικής υγείας στο δυτικό κόσμο, όπου η υπερβολική ψυχιατρικοποίηση και ψυχολογικοποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, τείνει να ανάγει την αυτοκτονική συμπεριφορά σε «εσωτερικό πρόβλημα», «τραύματα της παιδικής ηλικίας» ή, μετά θάνατον, να κολλήσει το ταμπελάκι της «ψυχοπαθολογίας» στον αυτόχειρα, χωρίς καν να τον έχει εξετάσει.

Κι αν δεν είναι έτσι;

Κι αν βρεθεί ότι ένα ποσοστό από τα άτομα αυτά ήταν καθ’ όλα δραστήρια, υπεύθυνα, δημιουργικά; Κι αν βρεθεί ότι ένα ποσοστό από αυτά τα άτομα δεν είχαν καμία κατάθλιψη ή άλλη ψυχοπαθολογία; Κι αν βρεθεί ότι ένα ποσοστό από αυτούς ΔΕΝ ήθελαν να πεθάνουν, ότι ήθελαν να ζήσουν, όπως όλοι μας, αλλά η αυτοκτονία ήταν η μόνη πιθανή πρακτική λύση, που μπόρεσαν στην απελπισία τους να σκεφτούν, (έστω και αν ήταν λανθασμένη), ώστε να ξεφύγουν από τα χρέη, ή ώστε να μην κληροδοτήσουν χρέη στα παιδιά τους; Κι αν βρεθεί ότι το ποσοστό αυτό είναι σημαντικό; Μπορούμε τότε να φανταστούμε την αδικία που διαπράττουμε στην μνήμη των νεκρών-θυμάτων της κρίσης, χαρακτηρίζοντάς τους «διαταραγμένους» ή «αδύναμους»;

Δεν ξέρω ποια στιγμή θα είναι η ελληνική κοινωνία έτοιμη να ανοίξει, να ερευνήσει και να ρίξει φως σε αυτόν τον φάκελο που ονομάζεται «αυτοκτονίες της κρίσης», αλλά θα είναι σημαντικό να γίνει, αν μη τι άλλο, για την απόδοση δικαιοσύνης και τιμής στη μνήμη των νεκρών, όσο κι αν διαφωνούμε με την πράξη τους. Κάποια στιγμή, η κρίση θα περάσει. Θα έχουμε μάθει τα μαθήματά μας ο καθένας, θα έχουν αλλάξει οι ζωές μας, θα έχουμε υποστεί απώλειες, όμως θα συνεχίσουμε. Εκείνοι που θα δεν μπορούν να συνεχίσουν είναι οι νεκροί της κρίσης. Δεν υπάρχει τρόπος να τους επαναφέρουμε.

Αν κάποια στιγμή, οι οικογένειες των θυμάτων μπορέσουν να ξεπεράσουν το τραύμα και το ταμπού γύρω από την αυτοκτονία («στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί»), και να μιλήσουν με στοιχεία, θα μπορούσαν να στοιχειοθετηθούν αρκετές  περιπτώσεις χρεών. Αν μπορούσε να ερευνηθεί σε λεπτομέρεια: Τι ακριβώς συνέβη το διάστημα πριν την αυτοκτονία; Ποιες ήταν οι συνθήκες ζωής του αυτόχειρα; Ποιες ήταν οι επικοινωνίες του αυτόχειρα με τους δανειοδότες; Πόσες κλήσεις έγιναν; Ποια ώρα; Ποιο ήταν το ακριβές περιεχόμενο αυτών των συνομιλιών; Τι ειπώθηκε; Αν μπορούσε να βγει όλο το περιεχόμενο αυτών των συνομιλιών στο φως της δικαιοσύνης (όπου, ακόμη και αν υπάρχουν, θα χρειαστεί τεράστιο ψυχικό σθένος από τους συγγενείς για τέτοια δημοσίευση), όμως  η εικόνα που θα διαμορφωθεί μπορεί να είναι πολύ διαφορετική… «Χρωστάτε λεφτά και προσέξτε, γιατί ξέρουμε πού μένετε», αυτές οι κλήσεις αλήθεια καταγράφονται πουθενά;
Εισπρακτικές εταιρείες έχουν καταδικαστεί στο παρελθόν για αθέμιτες και αντιδεοντολογικές πρακτικές και, ενώ πολλοί από εμάς, ως πιο συνειδητοποιημένοι, θα αντιδρούσαμε με θυμό, θα πηγαίναμε στην αστυνομία κλπ., μην ξεχνούμε ότι πολύς κόσμος είναι απομονωμένος, χωρίς μόρφωση, χωρίς γνώση, αποδυναμωμένος, δεν έχει τα χρήματα ούτε για δικηγόρο, νιώθει ντροπή που δεν μπορεί να συντηρήσει την οικογένειά του και τα χρέη του (άσχετα αν έμεινε ξαφνικά άνεργος ή του έκοψαν το μισθό στα μισά) και μεγάλοι οργανισμοί με εξουσία, όπως τράπεζες, εφορίες, κρατικοί οργανισμοί του προκαλούν φόβο και δέος, δεν ξέρει πώς να τους αντιμετωπίσει. Ο απλός, ανυπεράσπιστος άνθρωπος που δεν έχει πού να στραφεί, τρομάζει και νιώθει ταπεινωμένος με τις απειλές για δικαστήρια και κατασχέσεις. Δεν γνωρίζει ότι μπορεί να αντεπιτεθεί και το χρέος του να διαγραφεί. Νιώθει περικυκλωμένος και αβοήθητος. Πολύ πιο μόνος από τον χωρικό της εποχής των τανκς, καθώς η σημερινή πλύση εγκεφάλου των οικονομιών του δυτικού κόσμου, τον έχει ενοχοποιήσει ότι «εσύ φταις που χρωστάς», «ό,τι κι αν σου κάνω τώρα ως τιμωρία, σου αξίζει, γιατί χρωστάς!» (ακριβώς όπως, σε συλλογικό επίπεδο, γίνεται και στη χώρα μας). Η μόνη διέξοδος που μπορεί να σκεφτεί στον μοναχικό πανικό του, είναι να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Πώς θα εξαφανιστεί;…. Και τι θα πούμε μετά; Ότι αυτοκτόνησε; Ή ότι τον αυτοκτόνησαν;

Πώς μπορεί λοιπόν να προστατευθεί ψυχικά ο απλός άνθρωπος από τη θηλιά των χρεών;

Αν είστε ανάμεσα σε αυτούς, πρώτα από όλα είναι πολύ σημαντικό να πάρετε την πρωτοβουλία να μιλήσετε και να ζητήσετε βοήθεια. Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, όμως πολλοί άνθρωποι δεν αποτολμούν να ζητήσουν βοήθεια και η αποσιώπηση- απομόνωση γίνεται συχνά πιο καταστροφική από το ίδιο το πρόβλημα. Να συνεχίσετε να ζητάτε βοήθεια, οπότε και εφόσον τη χρειαστείτε. Να μιλήσετε σε κάποιον. Δεν είστε μόνος σε αυτό το πρόβλημα, ούτε ο μόνος στον οποίο συμβαίνει. Χιλιάδες άλλοι αντιμετωπίζουν ή έχουν αντιμετωπίσει αντίστοιχα προβλήματα στο παρελθόν και μην ξεχνούμε ότι αρκετοί δικαιώθηκαν από τα δικαστήρια.

Πολλοί συμπολίτες βρίσκονται σε  πίεση από τους εκβιασμούς των τραπεζών και τη βάναυση μεταχείριση του πολίτη από εκείνους που τον εξουσιάζουν. Άνθρωποι με όλα τα προσόντα, νοικοκυραίοι, που είχαν κάνει τον προγραμματισμό τους με σύνεση, που δούλεψαν μια ζωή τίμια, βρίσκονται ξαφνικά ξεκρέμαστοι, να εκβιάζονται και να απειλούνται από κάποιους, που δεν υπήρξαν ποτέ, ούτε συνετοί, ούτε τίμιοι. Μην πληγώσετε τον εαυτό σας ούτε ψυχικά, ούτε σωματικά για χάρη τους. Δεν το αξίζουν. Δεν τους χρωστάτε τον εαυτό σας. Μπορεί εκείνοι να διατείνονται ότι τους χρωστάτε χρήματα (αν και αυτό συζητείται, κατά πόσον ισχύει πραγματικά, μετά τις κακομεταχειρίσεις που έχουν κάνει οι τράπεζες) , όμως δεν τους χρωστάτε ούτε τη ζωή σας, ούτε τη ψυχική σας γαλήνη. Δεν φταίτε εσείς που ήρθαν τα πράγματα έτσι. Κάνατε το καλύτερο που μπορούσατε. Οι δικοί τους χειρισμοί έφτασαν χιλιάδες ανθρώπους στο σημείο των μη διαχειρίσιμων χρεών.

Η πρώτιστη ευθύνη είναι να στηρίξετε και να φροντίσετε τον εαυτό σας όσο καλύτερα μπορείτε, ειδικά αυτή τη δύσκολη περίοδο -όχι εκείνους.  Σκεφτείτε τα παιδιά σας και τα εγγόνια, που ίσως έχετε ή ίσως αποκτήσετε: Το καλύτερο δώρο που μπορείτε να τους κάνετε είναι να είστε εσείς καλά. Αξίζει να τους στερήσετε αυτό το δώρο, για χάρη κάποιων που δεν νοιάζονται για τα παιδιά κανενός;

Κάποια στιγμή –πού θα πάει- η κρίση θα τελειώσει. Ίσως το ίδιο ξαφνικά, όπως άρχισε. Τότε πιθανόν, θα κοιτάμε πίσω και θα αναγνωρίσουμε την αδικία και την κακοποίηση που υφιστάμεθα σήμερα. Τότε, που θα είναι πιο εύκολο να διακρίνουμε αυτό που είναι σημαντικό από εκείνο που δεν είναι, τι θα πούμε; «Τι κρίμα που δεν είχα να πληρώσω τις τράπεζες»; ή «Καλά έκανα που δεν τους άφησα να με στεναχωρήσουν»;

Αν μπορεί να βρεθεί κάποιος νομικός σύμβουλος να σας καθοδηγήσει, είναι σημαντικό (υπάρχει και το Ινστιτούτο Καταναλωτών). Αν σας απειλούν ότι θα σας πάνε νομικά, θυμηθείτε ότι ακόμη και σήμερα, εν μέσω κρίσης, αρκετοί συμπολίτες μας έχουν δικαιωθεί από τα δικαστήρια για δάνεια που δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν, τα οποία διεγράφησαν.  Δεν φταίτε εσείς για όσα συμβαίνουν, τα δικαστήρια γνωρίζουν για την κακοποίηση που υφίσταται ο Έλληνας πολίτης σε σχέση με τα δάνεια, οπότε μην πιστεύετε απόλυτα τις τρομοκρατικές απειλές τους. Μην ξεχνάτε ότι εκείνοι που παρενοχλούν για την είσπραξη δανείων, ποντάρουν πολύ και στον ψυχολογικό τομέα. Ασκούν ψυχολογική βία, μέχρι εκεί που τους παίρνει. Προσπαθήστε, να έχετε τη λιγότερη δυνατή επικοινωνία μαζί τους και, όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, να μην το σκέφτεστε! Μην αναλώνεστε ώρες ατελείωτες σε αγχώδεις σκέψεις με σενάρια «και αν αυτό;» «και αν εκείνο;». Προσπαθήστε να σκέφτεστε ή να κάνετε κάτι ευχάριστο, κάτι που σας γεμίζει, κάτι θετικό, που να έχει νόημα για εσάς. Ακόμη και να δεν μπορείτε να αποπληρώσετε τα δάνεια (ποιος μπορεί σήμερα;), την ψυχική σας γαλήνη δεν μπορούν να σας την πάρουν, αν δεν τους αφήσετε. Πάνω από τα νούμερα των δανείων και των τόκων, υπάρχει κάτι που έχει πολύ μεγαλύτερη αξία και αυτό είναι η ανθρώπινη ζωή, η ζωή η δική σας και του καθενός από εμάς. Η αξία αυτή είναι ανεκτίμητη, δεν μετριέται και δεν συγκρίνεται.

Αν χρειαστείτε, οποιαδήποτε στιγμή να μιλήσετε επειγόντως, μιλήστε, μην αποσύρεστε! Υπάρχουν οι τηλεφωνικές γραμμές στήριξης της Κλίμακας για την αποτροπή της αυτοκτονίας, τηλέφωνο 1018 (χωρίς χρέωση, 24 ώρες, 7 μέρες/εβδομάδα και έχουν εμπειρία με στήριξη ατόμων με χρέη) ή του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου για την Ψυχική Υγεία, τηλέφωνο 1034. Μην χάνετε την ελπίδα σας. Κανείς δεν γνωρίζει το μέλλον -τα πάντα μπορεί να συμβούν, ακόμη και καλά πράγματα! Θυμήστε στον εαυτό σας ότι «θα βρεθεί κάποια λύση και για μένα». Προστατέψτε τον εαυτό σας ψυχικά, όσο μπορείτε.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 24/11/2012

Αλλαγή-η πνευματική θεώρηση


 «Εκεί που τα είχα κανονίσει όλα, εκεί που πήγαιναν όλα ρολόι (σύμφωνα με τα δικά μου σχέδια), τώρα όλα ανατρέπονται». «Όχι, δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή». Το αποφασίσαμε. Έχουμε εμείς το δικό μας πλάνο. Δεν το γνωρίζουμε, ούτε στο βάθος του, ούτε στο στόχο του, ούτε που και πώς θα μας βγάλει, αλλά , τέλος πάντων, έχουμε εμείς το δικό μας πλάνο! Και είναι το καλύτερο από όλα (άσχετα αν στο παρελθόν δεν μας έβγαλε ποτέ πουθενά…)

Όλοι νομίζαμε ότι θα έχουμε την «σωστή» ζωή, προβλέψιμη, καθώς πρέπει. Μια καλή σταθερή δουλειά, ένα σπίτι στην πόλη κι ένα πατρικό στο χωριό, ένας σταθερός γάμος με 2,1 παιδιά, αυτοκίνητο και καλοκαιρινές διακοπές στα ελληνικά νησιά. Τίποτα κακό με όλα αυτά, αλλά να, που δεν μας βγαίνει... Όλο και περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν τη ζωή τους να εξελίσσεται πολύ διαφορετικά από ότι είχαν υπολογίσει. Και σε πολλούς τομείς ταυτόχρονα. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση. Θα βιαστούμε να κατηγορήσουμε (κι όχι άδικα), εκείνους τους άλλους που μας εξαθλιώνουν –εντάξει, αλλά δεν τελειώνει εκεί η ιστορία. Οι αλλαγές στη συναισθηματική ζωή πολλών ανθρώπων; Στις προσωπικές σχέσεις; Στην έλλειψη ικανοποίησης από όσα κάναμε πριν και στην ανάγκη για κάτι καινούριο; Η οικονομική κρίση είναι ένα μέρος, μια όψη, των αλλαγών που συμβαίνουν. Αλλά δεν τελειώνει η ιστορία εκεί. Η οικονομική κρίση είναι ο προάγγελος. Οι επόμενες αλλαγές που θα έρθουν μέσα στα επόμενα χρόνια, θα είναι πολύ μεγαλύτερες και θα είναι κλιματικής, και περιβαλλοντικής φύσεως. Εκεί ποιον θα βρούμε να κατηγορήσουμε; Πάλι κάποιος άλλος θα μας φταίει; Αν αναλωθούμε στην κατηγορία των άλλων, χάνουμε το νόημα. Επίσης χάνουμε την δύναμη να αντιδράσουμε. Αναλωνόμαστε στο συναίσθημα κι όχι στη πράξη. Όταν ζητήσουμε να ξεδιπλωθεί η ροή της ζωής μας σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, τότε αρχίζουν όλα και δουλεύουν. Όχι με τον τρόπο που περιμέναμε, αλλά αρχίζουν τα πράγματα και κυλάνε! Και το νιώθουμε αυτό. Αρχίζει μια περιπέτεια. Με τέτοια όμορφη περιπέτεια, που κάνει ακόμη και το πιο φοβικό άτομο, να την επιθυμεί.

Όλοι ξινίζουμε τα μούτρα στην αλλαγή. Και ξινίζουμε, ακόμη περισσότερο στην ταχύτητα ή έκταση της αλλαγής. Φωνάζουμε θυμωμένοι στο Θεό «Ε, περίμενε! Ένα ένα!». Όμως είναι η κατεξοχήν περίοδος που συμβαίνουν αλλαγές. Σε όλους μας. Το πλάνο της κάθε ζωής είναι τελείως ξεχωριστό και ειδικά μελετημένο. Τα μονοπάτια των ανθρώπων, ακόμη και πολύ κοντινών ανθρώπων, θα φαίνονται να διαχωρίζονται, να ακολουθεί ο καθένας τη δική του πορεία. Πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σε γεωγραφικούς τόπους που δεν θα φαντάζονταν ποτέ. Άλλοι, απομακρύνονται από ανθρώπους που θεωρούσαν δεδομένους.  Κάποιοι τρίτοι, θα εργαστούν και θα έρθουν κοντά με άτομα, εντελώς διαφορετικά από εκείνους, που μέχρι πριν θεωρούσαν απίθανο να συναντήσουν ή να συνεννοηθούν-κι όμως, θα νιώθουν σαν αδέρφια. Και κάποιοι άλλοι ακόμη, θα αλλάξουν εκ βαθέων συνήθειες, πεποιθήσεις και τρόπο ζωής, που θα δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους. Αλλά δεν θα τους νοιάζει.  Εκείνοι που έχουν τη καρδιά αθώα και τη νόηση ανοιχτή,  κοντά στον αγγελικό κόσμο, τα βλέπουν όλα αυτά… Η 4χρονη κόρη μιας φίλης, σε μια στιγμή φώτισης, από εκείνες που τα μικρά παιδιά κοιτούν μπροστά, μέσα από εσένα, πέρα από εσένα, αλλά βλέπουν αλλού, κάτι άλλο, είπε με απόλυτη σοβαρότητα και γαλήνη στη μάνα της:

«Μαμά... Θα αλλάξουν οι ζωές μας…».

Ήξερε η μικρή τι έλεγε. Τίποτα δεν θα συμβεί τυχαία. Καμιά από τις αλλαγές δεν θα είναι «ατύχημα». Η Βίβλος το λέει «Και οι τρίχες της κεφαλής σας είναι μετρημένες».  Όπου κι αν προσγειωθεί το αλεξίπτωτο των προσωπικών μας αλλαγών, δεν θα είναι τυχαίο. Ακόμη κι αν σε εμάς, φανεί ως καταστροφή, θα υπάρχει λόγος και νόημα -αρκεί τότε να έχουμε το σθένος της υπομονής και της πίστης. Ο Θεός μπορεί να πάρει αποκαϊδια και να φτιάξει μαργαριτάρια. ΑΝ συνεργαστούμε μαζί του, θα μας ξελασπώσει από τη χειρότερη μαντάρα-κι όχι μόνο αυτό. Θα την μετατρέψει και σε κάτι ωραίο και θετικό.Χρειάζεται να θυμηθούμε και να αναγνωρίζουμε ξανά το ΘΕΟ, ως πηγή της ύπαρξής μας, ως το μόνο που είχαμε ή μπορεί ποτέ να έχουμε, αλλά και το μόνο που ποτέ θα χρειαστούμε. Να επιτρέψουμε ξανά το Θεό στις ζωές μας, στην καρδιά μας, το Θεό, όπως τον νιώθει ο καθένας από εμάς απευθείας . Θα βάλουμε τον εγωισμό μας κάτω, για να συνεργαστούμε μαζί Του; Αν συνεργαστούμε μαζί Του, δεν υπάρχει περίπτωση οι αλλαγές να μην βγουν σε καλό.

Και μόνο η διάθεσή μας για προσέγγιση και μόνο το πρώτο βήμα από εμάς είναι πολύτιμο: «Λοιπόν Θεέ μου, δεν μπορώ να καταλάβω, τι στο καλό συμβαίνει κι έχω κολλήσει έτσι, δεν ξέρω τι γίνεται. Εσύ ξέρεις καλύτερα, έλα λοιπόν στη ζωή μου και καθοδήγησέ την. Δείξε μου σε παρακαλώ τα σημάδια τι πρέπει να κάνω και δώσε μου παρηγοριά στην πορεία». Αυτά. Εκείνο που θα χρειαστεί να γνωρίζουμε, θα μας το αποκαλύψει-Από τη στιγμή που Τον εμπιστευτούμε ότι γνωρίζει καλύτερα, νιώθουμε μεγάλη ανακούφιση. Αλλά εδώ είναι το ζήτημα: Θα μας αφήσει το ‘εγώ’ μας να εμπιστευτούμε   ότι Εκείνος γνωρίζει καλύτερα από εμάς; Η κατά βάθος, θέλουμε να έχουμε εμείς τα ηνία του Σύμπαντος (και ας το στείλουμε στα βράχια;)…

Λίγο λίγο, αφήνουμε τη χάρη του Θεού να δουλέψει στη ζωή του καθενός προσωπικά. Ο Θεός δεν είναι κάποια αφηρημένη φιλοσοφική έννοια στο υπερπέραν, ο οποίος είναι πολύ απασχολημένος  με το μάνατζμεντ των γαλαξιών, ώστε να ασχοληθεί με τους δικούς μου μικρο-εκνευρισμούς και μοναξιά. Ο Θεός γνωρίζει προσωπικά τον καθένα από εμάς στην κάθε του λεπτομέρεια, τι έχει πει, κάνει ή νιώσει. Αλλά γνωρίζει επίσης, και κρατά ασφαλές, το μονοπάτι του καθενός, προς το φως, προς το καθ’ εικόνα και κατ’ ομοίωσιν. Γνωρίζει και φυλάσσει τον προορισμό του καθενός μας, όταν εμείς έχουμε πάθει την πλήρη αμνησία και παράκρουση, νομίζοντας ότι είμαστε οτιδήποτε άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε.

Την παρουσία του Θεού στη ζωή μας την αναγνωρίζουμε από τα αποτελέσματά ΤουΑυτό που κάνει ο Θεός δουλεύει -ενώ όλα τα άλλα έχουν αποτύχει. Αναζητήσαμε βοήθεια, παρηγοριά, ανακούφιση, πλήρωση, σε όλα τα λάθος μέρη-κι απογοητευτήκαμε. Υλικά αγαθά, φήμη, αναγνώριση, εργασία, σεξ, ρομαντικοί σύντροφοι, οικογένεια και παιδιά, διασκεδάσεις, όλα απέτυχαν αν μας δώσουν την εσωτερική πλήρωση που αναζητούσαμε. Εκείνος όχι. Κάνουμε ένα βήμα κι Εκείνος κάνει χίλια. Τον απογοητεύουμε κι έρχεται ξανά και μας βοηθά. Άπειρα υπομονετικός, άπειρα σίγουρος για την αξία μας. Και τότε αρχίζουμε και παρατηρούμε την παρουσία Του στη ζωή μας:

·         Εκεί που δεν αντέχαμε να μένουμε λεπτό μόνοι μας, βρίσκουμε όλο και περισσότερη γαλήνη στην απλή παρέα με τον εαυτό μας

·         Εκεί που ήμασταν εθισμένοι να αναζητούμε παρηγοριά στους άλλους, βρίσκουμε τον εαυτό μας απροσδόκητα αυτάρκη

·         Εκεί που μας έπιανε άγχος για όλα τα πιθανά σενάρια του μέλλοντος και δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε το νου μας, τώρα πια δεν τα σκεφτόμαστε καν

·         Εκεί που χάναμε την ψυχραιμία μας με το παραμικρό, τώρα περπατούμε μέσα από τον εκνευρισμό των άλλων, μέσα από φωνές και θυμό, ουδέτεροι, σαν να είμαστε το κέντρο στο μάτι του κυκλώνα

·         Εκεί που αντιπαθούσαμε τον εαυτό μας και συνεχώς συγκρίναμε με τους άλλους, έχουμε πια ηρεμήσει  στην αυτό-αποδοχή, γνωρίζοντας, ότι , αφού ο Θεός μας αγαπά, για αυτό που πραγματικά είμαστε, τότε ποιοι είμαστε εμείς να Τον αμφισβητήσουμε;

·         Εκεί που βράζαμε από θυμό και πικρία για όλες τις ματαιώσεις και ταπεινώσεις του παρελθόντος, για όλα αυτά που νομίζουμε ότι μας πήραν, τώρα γαληνεύουμε, με ένα συναίσθημα άπειρης επέκτασης, γνωρίζοντας ότι έχουμε τώρα τα πάντα, ότι δεν μας λείπει τίποτα και πώς ό,τι και αν είπαν ή μας έκαναν εκείνοι, δεν έχει πια καμία σημασία

Θα Τον αναγνωρίσουμε από τα αποτελέσματά Του. Θα μας μιλήσει και θα μας οδηγήσει. Θα καταλάβουμε ότι Εκείνος είναι όλα όσα ποτέ χρειαζόμασταν ή θέλαμε. Ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να Τον χάσουμε, γιατί είναι στο κέντρο της ύπαρξής μας. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Κι όταν σταματήσουμε τη μάταια κόντρα προς Εκείνον (και άρα στον εαυτό μας), τότε απλά θα ανοίξουμε την πόρτα στην ατελείωτη ειρήνη, που ήταν πάντα εκεί  για να γεμίσει τις ζωές μας…

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 13/11/2012

Τσιγκουνιά, η πολυπρόσωπη


Η τσιγκουνιά έχει πολλά πρόσωπα. Δεν αφορά μόνο τα χρήματα ή τα υλικά αγαθά. Η τσιγκουνιά ( όπως και το αντίθετό της, η γενναιοδωρία), μπορεί να εκφράζεται μέσω του χρόνου, της προσοχής, της ευγένειας, της καλοσύνης, του ενδιαφέροντος, ή των πληροφοριών, που έχουμε (ή δεν έχουμε) τη διάθεση να μοιραστούμε με κάποιον άλλον. Η τσιγκουνιά, όπως και η γενναιοδωρία, είναι στάσεις ζωής. Είναι επιλογές της κάθε στιγμής-από τις πιο θεμελιώδεις επιλογές! Και ανάλογα καθορίζουν την ποιότητα της ζωής που ζούμε.
Δύο περιστατικά, ιδιαίτερα αιχμηρά, μας περιγράφουν το δίλημμα, με πολύ παραστατικό τρόπο::
Α) Πρόσφατα, στο κέντρο στήριξης αστέγων που βοηθώ εθελοντικά, συνοδέψαμε έναν άστεγο στον ‘τόπο’ που μένει (στοά καταστήματος στο κέντρο της Αθήνας). Μετά από λίγη ώρα, ξαναγυρίσαμε να του φέρουμε μια κουβέρτα που ζήτησε. Εκεί είδαμε κι έναν άλλο άστεγο, τον κύριο Α. Δεν θυμόμουν να είχα ξαναδεί τον Α. στο κέντρο. Θεώρησα, ότι εφόσον ήταν φίλοι με τον πρώτο άστεγο, τον κύριο Β., θα γνώριζε για το κέντρο μας, ή τέλος πάντων, θα είχε βρει κάποια άλλα μέσα ανακούφισης κι ίσως να γινόμουν αδιάκριτη να του μιλήσω για το κέντρο. Με την πείρα της, η άλλη εθελόντρια, ρώτησε το καινούριο πρόσωπο, τον κύριο Α: «Κι εσείς άστεγος είστε;». «Ναι». «Έχετε έρθει ποτέ στο κέντρο μας, να, εδώ απέναντι είναι». «Όχι, δεν το ήξερα». «Πώς όχι; Δεν σας το είπε ο κύριος  Β; Εκείνος έρχεται χρόνια σε εμάς». «Όχι, δεν μου είπε τίποτα, τον Β ξέρω χρόνια, δεν ήξερα όμως για το κέντρο». Στην πορεία βρέθηκε κι ένας τρίτος άστεγος, που επίσης έρχεται στο κέντρο μας πολύ καιρό, ο οποίος επίσης δεν είχε πει τίποτα στον Α., παρόλο που οι τρεις κοιμούνται μαζί. «Ελάτε κύριε Α., σε εμάς, λειτουργούμε τάδε μέρα και ώρα, θα χαρούμε πολύ να σας δούμε». «Εντάξει». Ο κύριος Α. χαμογέλασε με το πιο γλυκό και πονετικό χαμόγελο του κόσμου κι εμείς φύγαμε, ομολογουμένως, με την καρδιά κομμάτια.
Γιατί οι δύο άστεγοι Β. και Γ. δεν είχαν πει τίποτα στον συμπάσχοντά τους; Τον γνώριζαν πολύ καιρό. Υπέφερε, όπως εκείνοι.  Δεν επρόκειτο να έχαναν κάτι, στο κέντρο υπάρχει αρκετό φαγητό για όλους. Ο μόνος τρόπος που μπορώ να το εξηγήσω είναι ο εξής: Όταν οι άνθρωποι έχουν στερηθεί τόσο πολύ, τόσα πολλά, από τα πιο βασικά της στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ίσως ο μόνος τρόπος να δώσουν στον εαυτό τους μια ψευδαίσθηση ότι έχουν κι αυτοί κάτι παραπάνω από κάποιον άλλον, είναι να στερήσουν από κάποιον τρίτο, εκείνο που θα μπορούσαν να δώσουν- σε αυτήν την περίπτωση μια απλή, αλλά σωτήρια, πληροφορία. Οι ίδιοι δεν επρόκειτο να κερδίσουν κάτι, όμως στο νου τους είχαν την αυταπάτη ότι  ‘μπορεί σε σχέση με όλη την κοινωνία να μην έχω τίποτα, όμως να, σε σχέση με τον Α., έχω κάτι παραπάνω που αυτός δεν έχει, κι αυτό θα είναι μόνο δικό μου, όλο δικό μου’. Το απατηλό γράπωμα της τσιγκουνιάς.
Πριν βιαστούμε όμως να τους κατακρίνουμε για έλλειψη ανθρωπιάς… στοπ!  Εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κατακρίνουμε. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ πώς είναι να είσαι άστεγος. Αυτούς τους ανθρώπους, δεν είναι μόνο η στέγη, το μπάνιο, η ασφάλεια, είναι ότι η κοινωνία τους έχει πετάξει εντελώς στα σκουπίδια. Ζουν δίπλα στα σκουπίδια. Ο δήμος τους πετάει τις κουβέρτες και τα πράγματά τους στα σκουπίδια, όταν λείπουν, γιατί βεβαίως στην λαμπίκο κοινωνία μας, τα πράγματα ενός άστεγου στο δρόμο, θεωρούνται σκουπίδια και πετιούνται.  Είναι η πιο ακραία κατάσταση εξαθλίωσης που επιβάλλει η κοινωνία μας στα πιο αδύναμα μέλη της και συνεπώς κάνει τους ανθρώπους αγρίμια. Όταν οι άνθρωποι εξαθλιώνονται σε τέτοιο ακραίο βαθμό, μην μας κάνει εντύπωση που κάποιες συμπεριφορές τους μπορεί να είναι ακραία «μικρές»…. Δεν γνωρίζουμε πώς θα αντιδρούσαμε εμείς στη θέση τους…. (Από την άλλη βέβαια, αν μην στερεοτυπήσουμε εναντίον των αστέγων, καθώς υπάρχουν και πολλά παραδείγματα αλληλεγγύης μεταξύ τους).
Και μιας και μιλάμε για τσιγκουνιά, ας έρθουμε στο δεύτερο δίλημμα τσιγκουνιάς, που είναι πιο ‘κομμένο και ραμμένο’ στα δικά μέτρα:  Πριν αρκετά χρόνια, είχα πάει σε μια συνέντευξη για κάποιες ώρες μερικής απασχόλησης σε κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης. Στην συνέντευξη, είχαμε κληθεί καμιά δεκαριά ψυχολόγοι, με τη φαεινή ιδέα να περιμένουμε όλες στην ίδια μικρή αίθουσα για μισή ώρα.  Η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς τεταμένη και απόλυτα σιωπηλή. Λες κι ο ανταγωνισμός είχε ηλεκτρίσει από τα κόκκαλα των παρευρισκόμενων, μέχρι τα έπιπλα και τις μύγες που είχαν φρικάρει να πετούν δεξιά κι αριστερά. Η αλήθεια ήταν ότι για εμένα αυτή η μερική απασχόληση δεν ήταν τόσο ζωτικής σημασίας, όποτε παρακολουθούσα τη σκηνή αρκετά χαλαρή και κάπως αποστασιοποιημένα. Εκεί ήταν μια κοπέλα που ήξερα φυσιογνωμικά από τη σχολή. Της έπιασα την κουβέντα, για να σπάσει ο πάγος. Ένιωσα ότι κάποια πληροφορία θα της ήταν χρήσιμη, ένα κέντρο στο οποίο δούλευα παλαιότερα, ίσως εκεί να δοκίμαζε να βρει δουλειά. Της έδωσα την πληροφορία.

Η πράξη μου δεν ήταν τόσο δείγμα γενναιοδωρίας, όσο απλής ευγένειας, δεν ρίσκαρα τίποτα, καθώς, ούτε η συγκεκριμένη δουλειά μου ήταν κρίσιμη, ούτε στο προηγούμενο κέντρο ενδιαφερόμουν  να ξαναδοκιμάσω. Δεν δίνω λοιπόν εύσημα στον εαυτό μου. Τώρα, λοιπόν, μια ερώτηση κρίσεως (την έκανα στον εαυτό μου και ας την κάνει ο καθένας στον εαυτό του επίσης!): «Αν είχα απεγνωσμένη ανάγκη για δουλειά, όπως οι άλλες κοπέλες, (καλή ώρα όπως πολύς κόσμος σήμερα), θα μοιραζόμουν με τις άλλες υποψήφιες, (που ήξερα ότι επίσης ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά), πληροφορίες για κάποια άλλα κέντρα που εγώ έκανα αίτηση κι εκείνες ίσως δεν γνώριζαν;»  Ή θα σκεφτόμουν «Άσε καλύτερα να μη το μάθουν, λιγότερος ανταγωνισμός, ας ψάξουν μόνες τους, όπως έψαξα κι εγώ».... Στην πράξη το δίλημμα είναι ζόρικο, κι ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Σήμερα, πιστεύω ότι εγώ μάλλον θα μοιραζόμουν την πληροφορία, αλλά αυτό οφείλεται χάρη στην επεξεργασία, σκέψη και φιλοσοφία που έχω στο μεταξύ αναπτύξει. Η απόφαση δηλαδή έχει έρθει ύστερα από εσωτερική δουλειά και καλλιέργεια, όχι αυτόματα. Αν δεν είχα κάνει τη συγκεκριμένη εσωτερική δουλειά, πιθανό κι εγώ να έπεφτα στην παγίδα της τσιγκουνιάς και του γραπώματος (στην συγκεκριμένη περίπτωση τσιγκουνιά στην κατακράτηση πληροφοριών). Ας αναρωτηθεί ο καθένας για το δικό του εαυτό.

Ποια είναι λοιπόν αυτή η φιλοσοφία;
Όσο πιο πολύ γραπώνεις και τσιγκουνεύεσαι, τόσο λιγότερα έχεις. Όσο πιο γενναιόδωρος είσαι, (όχι θύμα, αλλά αυθεντικά γενναιόδωρος), τόσα περισσότερα σου δίνει η ζωή. Στο κάτω κάτω, όλα όσα έχουμε είναι του Θεού και όλα είναι δανεικά. Οι νόμοι αυτού κόσμου λένε «Όσα πιο πολλά γραπώνεις,  τόσα πιο πολλά έχεις». Και οι θείοι νόμοι, λένε «Όσα πιο πολλά δίνεις, τόσα πιο πολλά έχεις». Δηλαδή ακριβώς το αντίθετο! Το κέντρο συσσιτίων λειτουργεί, χάρη Θεού. Κι ο Θεός αυτό που θέλει, είναι λίγο να ανοίξουμε στην καρδιά μας και στον διπλανό κι Εκείνος θα μεριμνήσει για εμάς (Το είπε ο Κύριος «Μην μεριμνάτε!»). Ο άστεγος που νομίζει ότι θα κερδίσει, στερώντας πληροφορία από τον συν-άστεγο, ψυχολογικά όμως χάνει πολλά περισσότερα από όσα νομίζει ότι κερδίζει. Χάνει τον ίδιο του τον αυτοσεβασμό. Στο κάτω κάτω, οι δουλειές και τα αγαθά που μοιράζονται, είναι ελέω Θεού, γιατί όλα δίνονται ελέω Θεού. Αν συνεργαστούμε με το Θεό, θα μας οδηγήσει στο κατάλληλο μέρος, θα μας ανοίξει δρόμους κι εργασία, θα στείλει τον καθένα στο κατάλληλο πόστο. Κι αν για εμάς αυτό το πόστο καθυστερεί, υπάρχει κάποιος λόγος, ίσως μας ετοιμάζει κάτι καλύτερο, ας Τον εμπιστευτούμε. Ο άνεργος λοιπόν που τσιγκουνεύεται, πλημμυρίζει από ακόμη μεγαλύτερη αγωνία κι ενοχή κι οι εσωτερικές απώλειες είναι πολύ μεγάλες. Ενώ, αν πει: «Ας πω εγώ τον καλό το λόγο, κι ας το χειριστεί ο Θεός όπως νομίζει… Έχει ο Θεός και για μένα και για όλους… Θα μας στείλει εκεί που είναι για τον καθένα, η αποστολή του»,  τότε αλαφραίνει και αγαλλιάζει τόσο πολύ, που μη μας κάνει εντύπωση αν θέλουν να τον προσλάβουν παντού!

Η τσιγκουνιά, ο φόβος και το τραύμα της έλλειψης μας αγγίζει όλους. Όλοι λίγο ως πολύ έχουμε κάποιον τομέα στον νιώθουμε ότι στερηθήκαμε, ότι αδικηθήκαμε, ότι απορριφθήκαμε. Ιδιαίτερα δύσκολο και επώδυνο είναι να προσπαθούμε να είμαστε δοτικοί στον τομέα που νιώθουμε ότι έχουμε στερηθεί περισσότερο. Κλασσικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του γονιού, που, παρά τους θεατρινισμούς γονεϊκής τρυφερότητας στις κοινωνικές εξόδους, νιώθει διαρκή εσωτερική αντίσταση να δώσει στοργή στο παιδί του, επειδή εκείνος δεν την εισέπραξε ποτέ από τους δικούς του γονείς (ή/και σύντροφο). Εκεί χρειάζεται να ζητήσουμε βοήθεια από το Θεό. Το να κατηγορούμε τον εαυτό μας δεν βοηθά, αλλά να προσευχηθούμε να μας θεραπεύσει το τραύμα. Έστω με λίγη διάθεση δοτικότητας, θεραπευόμαστε εμείς οι ίδιοι.

Η πνευματική μοναξιά

Ξαναγυρνώ στον άστεγο Α. Εκείνο που πραγματικά μας σπάραξε την καρδιά ήταν το εξής ερώτημα: «Πόσο μόνος μπορεί να νιώθει αυτός ο άνθρωπος… όταν εκτός από την απόλυτη απόρριψη από οικογενειακό περιβάλλον, κοινωνία κλπ., ούτε οι συνάστεγοί του, δεν του έλεγαν για το συσσίτιο; Πόσο μόνος και προδομένος μπορεί να ένιωθε;»

Η ανθρώπινη αγάπη σε οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση, είναι ατελής, φθαρτή. Λόγω της ανθρώπινης φύσης, αργά ή γρήγορα, ο άλλος άνθρωπος θα μας απογοητεύσει, έστω και σε μικρό βαθμό. Αυτό δεν είναι αρνητική σκέψη, αλλά αναγνώριση ότι η ματαίωση των προσδοκιών από ανθρώπους είναι μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες και η αγάπη τους είναι ατελής, όπως είναι η δική μας. Υπάρχει όμως μια αγάπη που και τέλεια είναι και δεν προδίδει ποτέ. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού προς εμάς, η οποία ποτέ δεν μπορεί να αντικατασταθεί από την αγάπη ενός ανθρώπινου πλάσματος. Ένα από τα θεμελιώδη λάθη στις σημερινές ανθρώπινες σχέσεις είναι ότι περιμένουμε από τον σύντροφο-γονιό-παιδί να μας αγαπήσει σαν Θεός, πράγμα αδύνατον. Ακόμη και όταν δεν το καταλαβαίνουμε , ακόμη κι όταν δεν το αναγνωρίζουμε, υπάρχει ο Χριστός, που μας αγαπά με τον τέλειο τρόπο και δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Όσο και αν τα δεδομένα της ζωής μας βάζουν σε πειρασμό να πούμε το αντίθετο, ότι προδοθήκαμε από το Θεό, Εκείνος είναι πάντα κοντά μας και θα παρέμβει μόνο όταν είναι καλό για την ψυχή μας, μόνο όταν πρέπει, και έχει παρέμβει πολλές φορές, που εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ. Ακόμη και στις πιο ακραίες περιπτώσεις π.χ. των αστέγων, όταν όλοι τους έχουν εγκαταλείψει, ο Θεός είναι εκεί. Και είναι συγκινητικό να βλέπει κανείς πόσοι από εκείνους είναι πολύ πιο ανοιχτοί στο Θεό, από ότι εμείς, που έχουμε πολλά περισσότερα.

Έχουμε εκπαιδευτεί στη μοναξιά. Έχουμε εκπαιδευτεί να αποκοβόμαστε από τον αληθινό εαυτό μας, που είναι ο άδολος, αυθόρμητος  εαυτός της αθωότητας και της αγάπης και έχουμε εκπαιδευτεί να ειδωλοποιούμε τον ψεύτικο εαυτό μας, που είναι ο εαυτός των ‘αναγκών’ και του συμφεροντολογισμού. Αποκομμένοι από τον αληθινό εαυτό μας, αδυνατούμε να συνάψουμε αληθινές σχέσεις με τους αληθινούς εαυτούς των άλλων. Ο ψεύτικος εαυτός είναι αδύνατον να συνάψει ουσιαστική σχέση με έναν άλλο ψεύτικο εαυτό. Η σχέση αυτή, στα πλαίσια των «κοινωνικών επαφών και δημόσιων σχέσεων», είναι εντελώς επιφανειακή, φθαρτή και εφήμερη. Οι άστεγοι και άνεργοι το αποδεικνύουν περίτρανα, από τον αριθμό των ανθρώπων που τους εγκατέλειψαν, όταν βρέθηκαν σε ανάγκη. Μην παρασυρόμαστε από τα «κονέ» και τις κοινωνικές συναθροίσεις σε βαφτίσια και γάμους. Οι άνθρωποι δεν ήταν ποτέ τόσο μόνοι όσο σήμερα...

Ας είμαστε όσο πιο γενναιόδωροι μπορούμε, όσο πιο καλοί μπορούμε, κι ας έχουμε πίστη στο Θεό. Όταν οι άλλοι μας θεωρούν ‘βλάκες’, που είμαστε καλοί, ο Θεός βλέπει και ακούει και παρατηρεί. Η δική Του ανταμοιβή είναι η μεγαλύτερη που μπορεί να υπάρχει και θα την καταλάβουμε, γιατί είναι η μόνη που μας γεμίζει με πραγματική εσωτερική γαλήνη και πλήρωση, η οποία εξαφανίζει κάθε μοναξιά, κάθε απώλεια και κάθε στέρηση.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blosgpot.gr, 7/11/2012

Κοινωνικο-Συναισθηματικές δυσκολίες σε παιδιά με υπο-επίδοση


Υπο-επίδοση (output failure) είναι όρος που έχει εισαχθεί από τον αμερικανό παιδοψυχίατρο Mel Levine και χαρακτηρίζει τις περιπτώσεις, όπου το παιδί δεν παράγει το παράγει το μαθησιακό και δημιουργικό αποτέλεσμα για το οποίο είναι ικανό. Με άλλα λόγια, όταν το δυναμικό του δεν αξιοποιείται πλήρως και δεν μεταφράζεται σε πράξη. Αυτό ίσως ισχύει για την πλειοψηφία των παιδιών σήμερα, όμως θα ήθελα να σταθώ ειδικά στα παιδιά, που χρονίως αποτυγχάνουν στα μαθήματα, με ή χωρίς μαθησιακές δυσκολίες. Στόχος είναι να τονιστεί το αρνητικό συναισθηματικό αντίκτυπο της αρνητικής σχολικής εμπειρίας, που συχνά παγιώνεται ως μίσος προς το σχολείο και πώς μπορεί να υπερνικηθεί.

Η σχέση των μαθησιακών δυσκολιών με προβλήματα συμπεριφοράς στα παιδιά, έχει ερευνητικά διαπιστωθεί αρκετές φορές. Σύμφωνα με την M. Prior et al.,1990: «Η συμπεριφορική δυσπροσαρμογή σε πολλούς τομείς σχετίζεται ισχυρά με τις μαθησιακές δυσκολίες, ακόμη και όταν οι κοινωνικο-οικονομικοί παράγοντες ελέγχονται». Αρνητική συμπεριφορά και υπο-επίδοση (με ή χωρίς μαθησιακές δυσκολίες) οδηγούν ένα φαύλο κύκλο, μέσα στον οποίο εμπλέκονται με περίπλοκο τρόπο άλλοι ενδιάμεσοι παράγοντες. Η υπο-επίδοση επηρεάζεται από  τις μαθησιακές δυσκολίες, αλλά και από τα προβλήματα συμπεριφοράς. Ένα παιδί με Μ.Δ., οι οποίες συνήθως ελάχιστα αντιμετωπίζονται στη σχολική τάξη, δεν μπορεί να μάθει και να προοδεύσει, άρα η επίδοσή του παραμένει χαμηλότερη από αυτό που θα μπορούσε να είναι. Αφού δεν μπορεί να παρακολουθήσει το μάθημα, θα πρέπει να κάνει κάτι μέσα στην τάξη. Αυτό το ‘κάτι’ μπορεί να είναι η διαταρακτική συμπεριφορά, η ‘φασαρία’, η πρόκληση. Από την άλλη μεριά, όταν η διαταρακτική συμπεριφορά παγιωθεί, λειτουργεί από μόνη της ως τροχοπέδη για να παρακολουθήσει το παιδί μάθημα. Το παιδί έχει χάσει την επαφή με την ύλη και τη διαδικασία, και δεν πια είναι μόνο οι Μ.Δ. που το εμποδίζουν, αλλά και η ίδια η συμπεριφορά του. Σε όσες απόπειρες κάνει να ‘κάτσει ήσυχο και να συγκεντρωθεί’, βρίσκει ότι και πάλι δεν καταλαβαίνει τίποτα, ότι έχει μείνει ανεπανόρθωτα πίσω και απελπίζεται. Και τότε αρχίζει πάλι να ‘ενοχλεί’ και να κάνει φασαρία.

Τότε, εμφανίζονται και άλλοι ενδιάμεσοι παράγοντες, όπως  ‘έλλειψη κινήτρων’ και ‘χαμηλή αυτό-εκτίμηση’. Μετά από επαναλαμβανόμενες απογοητεύσεις, το παιδί εγκαταλείπει την προσπάθεια, δεν θέλει να ξαναβιώσει μια ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση και υιοθετεί μια στάση βαθιάς προσωπικής ανεπάρκειας και αποτυχίας. Συμπεραίνει ότι είναι ανίκανος για το οτιδήποτε (και δυστυχώς, ενίοτε, τέτοια ακατάλληλα συμπεράσματα εκσφενδονίζονται ευθέως από γονείς και εκπαιδευτικούς). Το βιβλίο γίνεται φοβικό αντικείμενο, σχεδόν τον τσουρουφλίζει να το ακουμπά, γιατί θυμάται όλες εκείνες τις φορές, που δοκίμασε, και πάλι, ξανά και ξανά, απέτυχε. Άρα σταματά να το ανοίγει, σταματά να το φέρνει στο σχολείο. Οι εκπαιδευτικοί βιάζονται να συμπεράνουν ‘είναι αδιάφορος’. Όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το βιβλίο των μαθηματικών μόνο αδιάφορο δεν του είναι. Απλά του προκαλεί τρόμο.

Η χαμηλή αυτό-εικόνα που αρχίζει και παγιώνεται, έχει κατασταλάξει στο υποσυνείδητο του παιδιού δύο θεμελιώδη μηνύματα: «Είμαι χαζός» ή «Είμαι τεμπέλης» (ή και τα δύο!). Αυτές οι δύο πεποιθήσεις δεν αποτελούν καθόλου καλό ξεκίνημα για τη ζωή και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα φύγουν από μόνες τους. Θα ελέγχουν το υποσυνείδητο του παιδιού για την υπόλοιπη σχολική του ζωή (όπου απλά θα σέρνεται από τάξη σε τάξη, μέχρι να βγάλει αυτό το πολυπόθητο απολυτήριο), αλλά δυστυχώς θα το συνοδεύει και στην επαγγελματική του ζωή αργότερα-και εκεί έγκειται η πραγματική ζημιά που μπορεί να κάνει το σχολείο στην ψυχή και πορεία ενός παιδιού. Μαζί με το ορατό χαρτί που λέει «Απολύεται με βαθμό Μέτρια 11», αφήνει το σχολείο και με ένα εσωτερικό απολυτήριο που λέει «Είμαι χαζός». Και σύμφωνα με την θεωρία της αυτό-εκπληρούμενης προφητεία, το εσωτερικό απολυτήριο θα καθορίσει τη ζωή του, σιωπηλά και ύπουλα σε πολλούς τομείς, ειδικά στον επαγγελματικό.

Η χαμηλή αυτοεκτίμηση σε συνδυασμό με την υπο-επίδοση, μπορεί να οδηγήσει το μαθητή να δείξει προκλητική συμπεριφορά, ούτως ώστε να αποκτήσει έναν ‘ηρωικό’ ρόλο μέσα στην τάξη, ακόμη κι αν είναι αυτός του ‘κακού ήρωα’. Ειδικά οι μαθητές με Μ.Δ. έχουν την τάση να είναι πιο απομονωμένοι από τους συμμαθητές τους, καθώς συχνά δεν έχουν το κατάλληλο ρεπερτόριο κοινωνικών δεξιοτήτων  για να απαντήσουν στις προκλήσεις, ενώ με μεγαλύτερη συχνότητα ερμηνεύουν λανθασμένα τις συμπεριφορές των άλλων. Οι κακές κοινωνικές σχέσεις, η κοινωνική απομόνωση από την άλλη επιδεινώνουν τη βίαιη συμπεριφορά στους νέους, σύμφωνα με την Dahlberg, Linda .(1998). Άρα εδώ δημιουργείται ένας δεύτερος φαύλος κύκλος: Η έλλειψη παρέας μειώνει την αυτό-εκτίμηση, αλλά και η χαμηλή αυτό-εκτίμηση οδηγεί το παιδί σε ακόμη πιο βίαιες συμπεριφορές και απόσυρση, οδηγώντας το σε ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση και ακόμη πιο έντονα εσωτερικά διαπιστευτήρια τύπου: «Εμένα κανείς δεν με θέλει». Καθώς ο χώρος του σχολείου είναι ο χώρος που για αυτό το παιδί συνυπάρχουν και η σχολική αποτυχία και η κοινωνική απομόνωση, το παιδί αποφοιτά (ή εγκαταλείπει) πιστεύοντας ότι είναι θεμελιωδώς άχρηστος κι ανεπιθύμητος. Κατά αυτήν την έννοια, νιώθει ότι η προκλητική συμπεριφορά, είναι η μόνη του επιλογή. Δεν γνωρίζει τι άλλο να κάνει, παρά μόνο μια από τα ίδια.

Αν μάλιστα, συνυπάρχουν οικογενειακά προβλήματα και ιδιαίτερα γονεϊκή απώλεια, ή απόρριψη, οι δυσκολίες πολλαπλασιάζονται. Μεγάλο και μη επαρκώς αναγνωρισμένο πρόβλημα, ειδικά στους άρρενες εφήβους με προβληματική συμπεριφορά, αποτελεί η έλλειψη πατρικού προτύπου. Ο όρος ‘πατρική πείνα’ αναφέρεται στην έλλειψη πατέρα στο σπίτι (λόγω θανάτου, διαζυγίου, εγκατάλειψης, ή συναισθηματικής απόστασης). Αυτός ο ρόλος δεν μπορεί να αντικατασταθεί από καμία γυναίκα, όσο ικανή και στοργική κι αν είναι. Γνωρίζουμε από τη θεωρία του Bowlby ότι η αποτυχία δημιουργίας μιας σταθερής σχέσης προσκόλλησης με ένα άτομο-παροχό φροντίδας στη βρεφική και παιδική ηλικία είναι από τις βασικές αιτίες κοινωνικο-συναισθηματικών προβλημάτων στο παιδί. Όσοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας και αν δουν το εγκαταλελειμμένο παιδί, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την σταθερή  σχέση προσκόλλησης με τη γονεϊκή φιγούρα.

Δεν θα ξεχάσω την περίπτωση του Χ, παιδιού με μεγάλη υπο-επίδοση και έντονα προβλήματα απόσυρσης: Παρόλη τη φροντίδα από παιδοψυχιάτρους, κοινωνικούς λειτουργούς, εκπαιδευτικούς ψυχολόγους, είχε νιώσει βαθιά στο πετσί του ότι όλοι οι επαγγελματίες είναι παροδικοί-«φευγάτοι». ‘Ηξερε ότι όσο καλοί κι αν είναι, για εκείνους, δεν αποτελούσε, παρά μέρος της δουλειάς τους. Όταν τελείωνε το ωράριό τους ή το ραντεβού, οι επαγγελματίες θα ξαναγυρνούσαν στις δικές τους οικογένειες, στα δικά τους παιδιά, στη δική τους ζωή. Ο Χ. μεγάλωσε σε ίδρυμα από τα 3 του. Οι άνθρωποι που τον μεγάλωσαν, όσο καλοί και αν ήταν, όλοι στο τέλος εξαφανίστηκαν. Άλλοι με μετάθεση, άλλοι με προαγωγή, άλλοι πήγαν για μεταπτυχιακά, άλλοι μετακόμισαν. Όλοι συνέχιζαν τη ζωή τους, μέρος της οποίας ο Χ. ΔΕΝ ήταν. Ο Χ. έμενε πάντα μόνος και μπερδεμένος. Νέοι επαγγελματίες έρχονταν να τον διαγνώσουν ξανά, ενθουσιώδεις να δοκιμάσουν τις νέες τους θεραπείες κι εκείνος δεν ήθελε να ανοιχτεί άλλο, δεν άντεχε άλλη εγκατάλειψη. Όλα τα προβλήματα του Χ. οφείλονταν στην έλλειψη σταθερής γονεϊκής σχέσης. Το παιδί χρειαζόταν ένα γονιό, αυτό ήταν όλο! Όταν, με τον ρου της ζωής, ήρθαν τα πράγματα έτσι, ώστε ο Χ.  αν μπορέσει αν επιστρέψει στον ένα γονιό που του είχε απομείνει στη ζωή, τη μητέρα του, τα προβλήματά του μειώθηκαν δραστικά.

Ο εκπαιδευτικός είναι επίσης παροδικός στη ζωή του παιδιού. Πώς θα μπορούσε να έχει όσο το δυνατόν θετικότερο αντίκτυπο. Πέρα από την δική του ενθαρρυντική στάση και χωρίς όρους, θετική αποδοχή, ο εκπαιδευτικός μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ τα παιδιά αυτά, να αποκτήσουν αυτό-εκτίμηση, κοινωνικές δεξιότητες, ικανότητα να διαχειρίζονται ματαιώσεις και δύσκολα συναισθήματα, μέσα από τα πακέτα κοινωνικο-συναισθηματικής αγωγής των μαθημάτων αγωγής υγείας, τα οποία θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου να ανήκουν στο υποχρεωτικό πρόγραμμα σπουδών σε όλη την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τα προγράμματα κοινωνικο-συναισθηματικής αγωγής βοηθούν τα παιδιά να αναπτύξουν τη συναισθηματική τους νοημοσύνη, να αυξήσουν το ρεπερτόριο πιθανών αποκρίσεων σε προκλήσεις, μα επιλέξουν κατάλληλη συμπεριφορά ανάλογα με τις περιστάσεις, να ζητούν με κατάλληλο τρόπο αυτό που έχουν ανάγκη, να εκφράζουν κατάλληλα το συναίσθημα. Η αγωγή υγείας λειτουργεί ως προληπτική, αλλά και διορθωτική στρατηγική σε σχέση με προβλήματα συμπεριφοράς στους εφήβους (Hurrelman, 1990) και είναι πολύ σημαντικότερη από πολλά άλλα αντικείμενα και πληροφορίες που τους διδάσκουμε, που περισσότερο τους παιδεύουν και πολύ λιγότερο τους χρησιμεύουν.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 3/11/2012

Dahlberg, Linda L., (1998). Youth Violence in the United States: Major Trends, Risk Factors, and Prevention Approaches.  American Journal of Preventive Medicine,  Vol.14(4), pp.259-272).

Levine, Mel (2004). The Myth of Laziness. Simon &Schuster Ltd, London, UK

Prior M. et al. (1999).  Relationships Between Learning Difficulties and Psychological Problems in Preadolescent Children From a Longitudinal Sample,  J. Am. Acad. Child Adolesc. Psychiatry, 38(4):429–436

Αλλαγή και απόλυτη σκέψη


Αλλαγή συμβαίνει διαρκώς. Η αλλαγή έρχεται κάθε στιγμή και, είτε μαθαίνουμε να ζούμε με αυτήν δημιουργικά, είτε την αντιμετωπίζουμε με υστερία. Μία από τις υστερίες των καιρών είναι το ρατσιστικό παραλήρημα, για το οποίο έχω επανειλημμένα ξαναγράψει. Ξαφνικά, ένα ποσοστό του ελληνικού λαού, θεώρησε ότι, λόγω φτώχειας, απέκτησε τη νομιμοποίηση να εγκρίνει οποιαδήποτε μέθοδο επίθεσης εναντίον των αλλοδαπών, καταπατώντας κάθε λογική, ανθρωπιά, έννοια ανθρώπινου δικαιώματος, αλλά και χριστιανικού μηνύματος. Οι λογικές ανακολουθίες, τύπου 1+2=103, έγιναν μόδα και οι (έντονα παραπληροφορημένες) κοσμοθεωρίες περί  ‘λαθρομετανάστευσης’, με όποια αυθαίρετη λογική ασυνέχεια βολεύει, έφτασαν να χρησιμοποιούνται για να δικαιολογούν τις απρόκλητες βίαιες επιθέσεις εναντίον μεταναστών και μάλιστα, τα επιχειρήματα-δικαιολογίες από ανθρώπους και μορφωμένους. Όση επαφή με την πραγματικότητα είχε το άλλοτε μαινόμενο πλήθος του «Σταύρωσον Αυτόν», άλλη τόση έχουμε κι εμείς όταν ξεσπούμε στο ρατσιστικό παραλήρημα. Στα συσσίτια που βοηθώ εθελοντικά, οι ωφελούμενοι είναι από πολλές χώρες και φυσικά, και πολλοί Έλληνες -δεν υπάρχει καμία διάκριση. Ο μόνος παράγοντας είναι να βοηθήσουμε τον άνθρωπο και το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Το ενδιαφέρον είναι πώς οι Έλληνες άποροι και άστεγοι ΔΕΝ είναι ρατσιστές. Μοιράζονται με τους αλλοδαπούς συνανθρώπους τους, γίνονται φίλοι  κι έχουν πολλή μεγαλύτερη συμπόνια, γιατί ξέρουν πώς είναι να είσαι παραγκωνισμένος, πεινασμένος και στο δρόμο. Ρατσιστές είναι οι απέξω, οι οποίοι συχνά δεν έχουν καν οικονομικό πρόβλημα, αλλά αυτοαποκαλούνται υπερασπιστές των φτωχών Ελλήνων, για τους δικούς τους λόγους. Λες και ήθελαν ευθύς εξαρχής να ξεσπάσουν σε κάποιον και τώρα τους βρέθηκε η τέλεια ευκαιρία.
Υπεροψία… Χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα και με τη βασική ανθρώπινη φύση… Στο παραλήρημά μας περί ανωτερότητας, ξαφνικά πιστέψαμε ότι εμάς δεν μπορεί να μας αγγίξει ο θάνατος. Ότι εμάς δεν μπορεί να μας αγγίξει η αλλαγή κι ότι εμείς δεν πρόκειται ποτέ να βρεθούμε ακριβώς στην ίδια θέση με εκείνον που τώρα κατακεραυνώνουμε. Κρίση!... Βρήκαμε την τέλεια ευκαιρία να κάνουμε αυτό που πάντα θέλαμε να κάνουμε, να το παίξουμε θεοί! Όταν το κυνήγι μαγισσών τελειώσει, όταν η κρίση έχει περάσει, όταν η παράκρουση δεν μας ‘φτιάχνει’ άλλο (όλα τα ‘φτιαξίματα’ έχουν και το τέλος τους...), τότε θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητα και θα ξεχάσουμε αυτά που είπαμε και κάναμε. Με μια διαφορά. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να σβήσουμε τα εγκλήματα που έγιναν στο μεταξύ. Όσοι δολοφονήθηκαν, όσοι κακοποιηθήκαν, σωματικά, λεκτικά, σεξουαλικά, όλη αυτή η βία που πραγματοποιήθηκε, δεν μπορεί να αντιστραφεί και θα καταδιώκει τη συνείδησή μας για πολύ καιρό. 
Ενώ στις ευρωπαϊκές χώρες, το να πει κανείς ότι είναι ‘ρατσιστής’ είναι εντελώς πολιτικά ανορθόδοξο, εδώ έχει καταλήξει το αντίθετο. Πάλι, η απόλυτη σκέψη μαύρο-άσπρο: Αν μιλήσουμε εναντίον του ρατσισμού, τότε αναγκαστικά σημαίνει ότι υποστηρίζουμε ένα συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα, ότι θέλουμε να έρθουν όλοι οι φτωχοί του κόσμου μόνιμα στην Ελλάδα κι ότι δεν αγαπάμε την πατρίδα μας! Ενδιάμεση σκέψη δεν μπορεί να υπάρχει! Ότι ναι, η λαθρομετανάστευση είναι προβληματική, αλλά πρέπει να ερευνηθούν τα αίτια κι ότι δεν φταίνε οι ίδιοι οι ταλαίπωροι πρόσφυγες για αυτό, αλλά όλοι οι άλλοι από πάνω που τους μεταχειρίζονται ως εμπορεύσιμο υλικό. Ότι ναι, αγαπάμε την πατρίδα μας και για αυτό δεν θέλουμε να την δούμε να γίνεται η φωλιά του φασισμού και του μίσους.Ότι ναι, είμαστε χριστιανοί και για αυτό ακολουθούμε το μήνυμα του Χριστού, που μίλησε «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» .Ο ίδιος στη ζωή Του δεν έκανε διακρίσεις, ούτε εθνικού, ούτε φυλετικού, ούτε κοινωνικού χαρακτήρα. Ότι ναι, είμαστε περήφανοι για την αρχαία Ελλάδα, αλλά δεν την αγιοποιούμε, έγιναν και τότε πολλά λάθη, από τα οποία μαθαίνουμε. Αν ο Θεός αγαπά και βλέπει όλα τα παιδιά Του ίσα, ακόμη κι εκείνα που δεν πιστεύουν Σε Εκείνον, τότε ποιοι είμαστε εμείς, να ορίσουμε τον εαυτό μας ανώτερο από τους αδερφούς μας;

Λένε, ‘μας παίρνουν οι ξένοι τις δουλειές’. Μας παίρνουν τι; Όλα όσα υπάρχουν, όλα όσα έχουμε, είναι του Θεού. Όλα όσα έχουμε είναι δανεικά από το Θεό. Αν θέλει, λίγο να κουνήσει με το μικρό του δαχτυλάκι, μας τα έχει πάρει όλα -και ας χτυπιόμαστε όσο θέλουμε. Αν θέλει, λίγο να κουνήσει το μικρό Του δαχτυλάκι, μας έχει ξαναδώσει τα πάντα. Δεν υπάρχει έλλειψη αφθονίας στο σύμπαν του Θεού. Την έλλειψη εμείς τη βιώνουμε ως συνέπεια των δικών μας φτωχών σκέψεων και πράξεων. Εκείνο που θέλει ο Θεός από εμάς είναι λίγη πίστη και λίγη ανοιχτή καρδιά. Να κρατήσουμε λίγο ανοιχτή την καρδιά μας τώρα που δοκιμαζόμαστε. Αν θέλουμε να ουρλιάζουμε για το πώς κάποιοι ταλαίπωροι εξαθλιωμένοι, κυνηγημένοι από τον πόλεμο πρόσφυγες, μας παίρνουν τα ψίχουλα που έχουν απομείνει, μπορούμε να το κάνουμε , αλλά μετά μην μας κάνει εντύπωση, που δεν λαμβάνουμε καμία ανταμοιβή από το Θεό.

Η αλλαγή συμβαίνει κάθε στιγμή. Ίσως είναι μικρή, ίσως είναι σταδιακή, ίσως δεν την βλέπουμε, όμως συμβαίνει. Τα πάντα ρει και το η μόνη επιλογή μας είναι  να κατευθύνουμε την αλλαγή προς θετική ή αρνητική κατεύθυνση. Δεν μπορούμε όμως να τη σταματήσουμε. Φοβόμαστε την αλλαγή; Ας ζητήσουμε από το Θεό  να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει βήμα βήμα μέσα από την ομίχλη. Έχει το σχέδιό Του και για εμάς προσωπικά. Ίσως τα πράγματα χρειάζεται να γίνουν λίγο χειρότερα πριν γίνουν καλύτερα.Πολλοί από εμάς λέμε ότι θέλουμε να αλλάξει η ζωή μας. Όταν όμως η αλλαγή έρχεται, αντιστεκόμαστε. Δεν κάνουμε εκείνα που πρέπει  για να βοηθηθούμε. Σαμποτάρουμε. Καθυστερούμε. Ξεχνάμε. Γκρινιάζουμε που δεν αλλάζει τίποτα στη ζωή μας, αλλά ενδόμυχα προσκολλούμαστε με νύχια κι δόντια στο γνώριμο και οικείο, καθώς το φοβόμαστε λιγότερο από το άγνωστο. Και πάλι η μόνη απάντηση, για το φόβο του αγνώστου είναι ο Θεός. Για να μπορέσουμε να κάνουμε εκείνο το μετέωρο βήμα, με μόνο κράτημα την εμπιστοσύνη. Αλλαγή έρχεται, αλλά ίσως όχι με τον τρόπο που εμείς με το μικρό δικό μας θέλημα, προσδοκούμε. Έρχεται με άλλο τρόπο. Λίγο λίγο, ίσως λίγο διαφορετικά, αλλά αν παρατηρήσουμε, βλέπουμε ότι πάντα είναι για καλό. Χρειάζεται να αλλάξουμε εμείς πρώτα μέσα μας. Δεν μπορούμε να απαιτούμε να κάνει ο Θεός με ένα μαγικό ραβδί τις εξωτερικές αλλαγές που επιθυμούμε, αλλά εμείς μέσα μας να παραμείνουμε ίδιοι. Ξανά και ξανά θα παρατηρούμε τον εαυτό μας να ξαναγυρνά στα γνωστά του μοτίβα. Ο καθένας έχει το δικό του δύσκολο μοτίβο. Εκεί, ας προσευχηθούμε να μας δώσει τη δύναμη να αλλάξουμε, να απελευθερωθούμε από την ανάγκη για το συγκεκριμένο μοτίβο στη ζωή μας. Δεν χρειάζεται να αυτομαστιγωνόμαστε με ενοχή, αλλά να καταλάβουμε και να  προχωρήσουμε μπροστά. Τότε η αλλαγή μέσα μας αποκτά θετική κατεύθυνση και η θετική κατεύθυνση δεν μπορεί παρά, αργά ή γρήγορα, να εμφανιστεί και στην καθημερινή μας ζωή.

Πρεκατέ Βικτωρία, 1/11/2012, www.brightplanet.blogspot.gr

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org