Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό

Τέλη Σεπτέμβρη του 2011 και είδα πρόσφατα δημοσιεύματα στο BBC όπου αναφέρουν τον πρωθυπουργό μας να ‘παρακαλά’ (“plea”) τους Γερμανούς για βοήθεια και στον Guardian να έχουν τίτλο ότι ο πρωθυπουργός μας ‘ορκίζεται’ (“vows”) ότι θα οδηγήσει τη χώρα στην ευημερία. Η ταπείνωση που ένιωσα, όπως κάθε Έλληνας, με αυτή την ειρωνία εναντίον της χώρας μας, έχει ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο. Δεν αξίζει. Κανένα πακέτο «βοήθειας», καμία «σωτηρία» και κανένα νόμισμα δεν αξίζει αυτή τη διαπόμπευση, σχεδόν χλευασμό, που υφιστάμεθα καθημερινά. Φοβόμαστε την κατάρρευση; Μα, αυτή είναι η κατάρρευση… Υπάρχει και η κατάρρευση της αξιοπρέπειας, που είναι πολύ χειρότερη από την υλική… Δεν το αξίζουμε αυτό.

Τις τελευταίες ημέρες, όταν οι εξαγγελίες των άδικων μέτρων διαδέχονται η μία την άλλη σε χρόνο ρεκόρ, οι Έλληνες μοιάζουμε μουδιασμένοι, ακινητοποιημένοι, ανίκανοι να αντιδράσουμε. Ο φόβος, η παράλυση και η ηττοπάθεια που ζούμε τώρα είναι πολύ χειρότερα κι από το χειρότερο μελλοντικό σενάριο χρεοκοπίας. Τι θα γίνει δηλαδή; Η Ελλάδα έχει ξεπεράσει πολύ δυσκολότερες προκλήσεις.  Μπορεί παραδόξως να φέρει απρόσμενα ψυχικά οφέλη, όπως ανεξαρτησία, δύναμη, πίστη, απαγκίστρωση από τον καταναλωτισμό, αυτοπεποίθηση στον εαυτό μας. Ο φόβος μας είναι το πρόβλημα, όχι η χρεοκοπία. Δεν χρειάζεται να καταπίνουμε άλλο φόβο, δεν το αξίζουμε αυτό.

Δεν χρειάζεται πια να πιστεύουμε ότι το μόνο που μας απομένει είναι απόγνωση, ταπείνωση. Μας αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό. Δεν μας αξίζει να μας οικτίρουν οι ξένοι (“Pity the Greeks”, σύμφωνα με δημοσίευμα του BBC), ενώ οι κυβερνήσεις τους εποφθαλμιούν… Αυτό που ζούμε τώρα, η ταπείνωση της χώρας μας, είναι χειρότερη από τον μπαμπούλα της χρεοκοπίας…  Τα τελευταία 30 χρόνια είχαμε μάθει να ζούμε με δανεικά, δεν ήμασταν όμως πάντα έτσι. Η μνήμη μας έχει σβήσει, λες και όλη μας η ιστορία είναι αυτή των τελευταίων 30 ετών. Έχουμε πειστεί ότι είμαστε ανίκανοι να ζήσουμε με όσα παράγουμε. Δεν είναι αλήθεια. Μπορούμε, όπως μπορούσαν οι πρόγονοί μας, οι αμέσως προηγούμενες γενιές-δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, δόξα τω Θεώ ακόμη ζουν! Ίσως ανακαλύψουμε ότι είναι πολύ καλύτερα έτσι: Να ζούμε με λιγότερα, αλλά με αξιοπρέπεια. Οι αναταράξεις δεν σημαίνουν πτώση, όσο και αν νιώθουμε σαν να πέφτουμε. Ας το θυμηθούμε αυτό, στους δύσκολους καιρούς… Μας αξίζει να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, όχι με φόβο.

Κάναμε λάθη. Επιτρέψαμε τη διαφθορά, τη φυγοπονία και τον ατομικισμό να ανθίσουν. Το καταλάβαμε και μας αξίζει να επιδιορθώσουμε, όχι να τιμωρηθούμε. Μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα, να επιτρέψουμε την κοινωνική δικαιοσύνη και την κοινή λογική, αντί για την κατάθλιψη και την καχυποψία. Μπορούμε να το κάνουμε, ξεκινώντας από την καθημερινή μας ζωή….Έχουμε τη δύναμη, την ευφυία, την προσαρμοστικότητα, την αντοχή, τα ψυχικά αποθέματα, έχουμε πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε. Δεν είμαστε ανήμπορα θύματα, κατατρεγμένα από αυτοτιμωρητικές ενοχές και αυτό-απαξίωση, που κομπάζουν για το αρχαίο παρελθόν, μόνο και μόνο για να αμυνθούν για την χαμηλή τους αυτοεκτίμηση. Μπορούμε πραγματικά να πιστέψουμε στον εαυτό μας, στον σημερινό εαυτό μας. Η ψυχή του έθνους μας, θεραπεύεται και καθαρίζει σιγά σιγά, έστω και μέσα από τις δυσκολίες και αρκετοί από εμάς έχουν αρχίσει αυτό να το νιώθουν. Δεν χρειάζεται πια να καταπίνουμε τον πανικό που μας σερβίρουν. Μας αξίζει κάτι καλύτερο. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τη «δόση» ελεημοσύνης από το εξωτερικό, σαν ναρκομανείς εσόδων. Έχουμε τη δική μας πηγή εσόδων, η οποία είναι το ανθρώπινο δυναμικό μας, η δική μας ψυχή και η πλούσια γη μας που μπορεί να μας θρέψει πλήρως και μακροπρόθεσμα, αν την εκτιμήσουμε και της φερθούμε με σεβασμό. Είναι πολύ ενθαρρυντική η άνοδος ston pr;asino toyrism;o, τις βιολογικές καλλιέργειες και την παραγωγή ενέργειας από τον Ήλιο. Μπορούμε να επιβιώσουμε βασισμένοι σε αυτές τις δικές μας δυνάμεις και να παράγουμε αυτά που μέχρι τώρα δεν παράγαμε. Δεν χρειαζόμαστε υπερβολικές πολυτέλειες, ούτε τελευταίας γενιάς κινητά, τα οποία μας στοιχίζουν την αξιοπρέπειά μας. Μπορούμε να ζήσουμε ανεξάρτητα. Μας αξίζει κάτι καλύτερο. Μπορούμε να επιβιώσουμε ΚΑΙ να είμαστε αλτρουιστές, μπορούμε να επιβιώσουμε ΚΑΙ να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, αντί να ακούμε τις φωνές του τρόμου και του ανταγωνισμού «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Ο ανταγωνισμός μειώνει τη δύναμή μας. Μας αξίζει κάτι καλύτερο.

Είμαστε έτοιμοι πια να αφήσουμε πίσω τον εθισμό στη διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις; Έχουμε μάθει αρκετά, ώστε να μη βάλουμε το εγώ μας μπροστά, αλλά τη διάκριση για το καλό του τόπου και των παιδιών μας; Είδαμε, μάθαμε τον ατομικισμό και το εύκολο κέρδος, μέχρι που το μπουχτίσαμε. Όταν αυτό σε οδηγεί να αδικείς τους συνανθρώπους σου, είδαμε τελικά ότι δεν αξίζει. Τώρα δίνουμε αξία στους συμπολίτες και στη γη μας, στα πράγματα που πραγματικά έχουν αξία-και δεν είναι μόνο η δική μας οικογένεια. Δεν χρειάζεται να δεχτούμε την απελπισία και την απόγνωση ως μονόδρομο. Δεν χρειαζόμαστε να ζητιανεύουμε από τους εταίρους ή να κρεμιόμαστε από τα τελευταία νέα στην τηλεόραση. Μας αξίζει κάτι καλύτερο. Δεν είναι μόνο λόγια, που τα λέμε, επειδή ακούγονται ωραία, χωρίς να τα πιστεύουμε. Αν τα πιστέψουμε, είναι θέμα χρόνου να αλλάξει στην πράξη η κατάστασή μας. Αν το πιστέψουμε μπορεί να γίνει. Δεν χρωστούμε στον κυνισμό και στη δυσπιστία ενοίκιο. Μας αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό.

Ας επιμείνουμε στη ακεραιότητα και αξιοπρέπεια, ώστε η ακεραιότητα και αξιοπρέπεια να επιστρέψουν. Ας απορρίψουμε τα εύκολα γρήγορα οφέλη, ώστε η ψήφος μας να είναι καθαρή και με διάκριση. Χρειάζεται να είμαστε καθαροί, ώστε να νιώσουμε αρκετά δυνατοί για να σταθούμε στα πόδια μας. Έχουμε την μακρόχρονη πεποίθηση που έχουμε ριζώσει εμείς στον εαυτό μας, ότι είμαστε απατεώνες, κουτοπόνηροι και δεν αλλάζουμε με τίποτα. Η βία, η επιβολή δεν κατάφερε να σβήσει όμως τη φλόγα του καλού και αυτό έχει φανεί από την επίμονη και γενναία αντίσταση των Ελλήνων σε παρελθούσες απειλές κατά της χώρας. Η βία δεν το έχει καταφέρει, είναι δυνατόν να το καταφέρουν τα ‘γλυκάκια’, που μας προσφέρουν οι ξένοι για τη σωτηρία μας, σε αντάλλαγμα με κάθε αίσθηση αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας; Όχι, δεν είναι δυνατόν. Έχουμε καταλάβει ότι το ‘γλυκάκι’ είναι πικρό. Δεν θέλουμε πια να ξεπουλήσουμε τους εαυτούς για αυτό. Μας αξίζει κάτι καλύτερο.

Δεν έχουμε εκτιμήσει είναι το κόστος αυτής της φαινομενικής ‘ασφάλειας’ στον ψυχισμό μας. Δεν παίρνουμε ρίσκα, δεν δοκιμάζουμε τον εαυτό μας κι αυτό ενισχύει το φόβο μας. Δεν είναι ότι ο φόβος μας οδηγεί στην αποφυγή ρίσκου, αλλά το αντίστροφο! Η αποφυγή ρίσκου, μας ακινητοποιεί και οδηγούμαστε να πιστέψουμε ότι δεν θα τα καταφέρναμε μόνοι μας ποτέ. 
H κρατικοδίαιτα δεν βοηθά. Όμως πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι έχουν αναξιοποίητο δυναμικό, που θα μπορούσε να απελευθερωθεί και να βοηθήσει και τη χώρα και τους εαυτούς τους, είτε μέσα, είτε έξω από το δημόσιο. Όσο είμαστε φοβικά εξαρτημένοι ατομικά, τόσο θα είμαστε και φοβικά εξαρτημένοι εθνικά.  Η παράλυση και η έλλειψη έρχονται από τις προβολές του φόβου μας. Μπορούμε να επιβιώσουμε και να επιβιώσουμε καλά. Ανεξάρτητοι, βασισμένοι στις δικές μας δυνάμεις και στη δική μας εφευρετικότητα και πηγές, μπορούμε να δημιουργήσουμε εργασία που μας γεμίζει, και φέρνει εισόδημα σε εμάς και στη χώρα μας, που προσφέρει αντί να αποζυμεί, σε μία χώρα ελεύθερη και δίκαιη, χωρίς φόβο κι δυσλειτουργικές εξαρτήσεις που μας πάνε πίσω, εσωτερικές ή εξωτερικές.

Αν υπήρχε κάποιος ανώτερος σκοπός σε αυτήν την κρίση, ποιος θα ήταν αυτός; Θεωρώ σίγουρα η απαγκίστρωσή μας από τον υλισμό και τον καταναλωτισμό, αλλά κυρίως η κοινωνική δικαιοσύνη και η ενδυνάμωση του λαού να έχουν φωνή στην πολιτική σκηνή και στις αποφάσεις που τους αφορούν. Υπάρχει μεν η δημοκρατία, αλλά σε πολλά πράγματα νιώθουμε αμέτοχοι, άπραγοι θεατές. Σκοπός είναι να γίνει η δημοκρατία ακόμη πιο δημοκρατική, με την αληθινή της έννοια. Να έχουμε τη φωνή και τη δύναμη πραγματικά να επηρεάσουμε τις αποφάσεις που μας αφορούν. Ο λόγος που αυτό γίνεται μέσα από μια οικονομική κρίση, κι όχι κρίση άλλου είδους, είναι ακριβώς επειδή το οικονομικό θέμα αγγίζει τους πάντες και κινητοποιεί τους πάντες να απαιτήσουν δικαιοσύνη και ισότητα. Κάποιο άλλο θέμα ίσως κινητοποιούσε μόνο μια μειοψηφία. Έχουμε πολλαπλή ευκαιρία λοιπόν, γιατί ειδικά εμείς οι Έλληνες ενδιαφερόμαστε για τα κοινά πολύ κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μας αξίζει να επανακτήσουμε τη δύναμη της φωνής μας.

Πιστεύουμε ότι, αν εμπιστευόμασταν ηγέτες που πραγματικά ενδιαφέρονταν και πασχίζαν δίκαια για το καλό του τόπου, δεν θα μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε, ακόμη και σε μια ανεξέλεγκτη πτώχευση; Φυσικά και θα μπορούσαμε. Ο Ελληνικός λαός έχει το φιλότιμο κι αν ένιωθε ότι η ηγεσία είναι δίκαια και ειλικρινής μαζί του, θα έκανε τα αδύνατα δυνατά, θα στερούνταν πρόθυμα, προκειμένου να βοηθηθούν άλλοι πιο φτωχοί. Το πρόβλημα τώρα είναι η κρίση εμπιστοσύνης. Όμως το φιλότιμο υπάρχει και σε αυτό πρέπει να δώσουμε σημασία. Αυτό θα μας οδηγήσει μπροστά, ανεξάρτητα από το αν ο κυνισμός για την απογοήτευση από τους πολιτικούς, μας οδήγησε να πιστέψουμε ότι το χάσαμε. Δεν το χάσαμε. Έχουμε το φιλότιμο, έχουμε τις δυνάμεις, έχουμε τις δυνατότητες. Δεν μας αξίζει άλλη ταπείνωση. Μας αξίζει κάτι καλύτερο.
Πρεκατέ Βικτωρία, 28/9/2011

ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός

Όσο περνούν οι μέρες, όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας φαίνεται να χάνουν αυτά που θεωρούσαν μέχρι τώρα δεδομένα. Το δίλημμα ‘γαλήνη ή πανικός’ αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία.
Όμως έχουμε επιλογή. Μπορούμε να βρούμε εσωτερική γαλήνη, μέσα στη μέση του χάους, έστω και αν δεν είναι απόλυτη. Μπορεί η γαλήνη να κάνει τη ζωή μας, σε αυτή τη δύσκολη, μεταβατική φάση, ήρεμη, υποφερτή. Η γαλήνη είναι επιλεγόμενος τρόπος λειτουργίας του νου. Επειδή έχουμε κάποιο έλεγχο στις σκέψεις μας, μπορούμε σε καθημερινή βάση, σε κάθε ώρα, σε κάθε επεισόδιο, σε κάθε κουβέντα, να κλείσουμε το διακόπτη που λέει «πανικός» (και συμπεριλαμβάνει όλο τον κυκεώνα του θυμού, φόβου, συζητήσεων σχετικά με την οικονομική κρίση), να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Να αποστασιοποιηθούμε. Ακούγεται μικρό, αλλά είναι πολύ ισχυρό. Ο λαός μας, όταν ακούμε ή συζητούμε, εμπλεκόμαστε υπερβολικά στο συναίσθημα, πριν καλά καλά το καταλάβουμε. Η συζήτηση τελειώνει κι εμείς νιώθουμε χάλια, αναστατωμένοι. Ειδικά αυτήν την εποχή, όσοι περισσότεροι από εμάς εξασκήσουν την συναισθηματική αποστασιοποίηση, τόσο πιο ωφέλιμο θα είναι για όλους. Συναισθηματική αποστασιοποίηση δεν σημαίνει ότι δεν θα δράσω πολιτικά, ή δεν θα διαμαρτυρηθώ, αλλά πώς θα χτιστεί η δική μου ψυχική ισορροπία σε μια δύσκολη μεταβατική φάση. Αποστασιοποίηση δεν σημαίνει ούτε άρνηση, ούτε αναισθησία ή αδιαφορία. Σημαίνει συναισθηματική απόσταση, όσο είναι δυνατόν, ώστε να έχουμε την ψυχραιμία και τη λογική, να αντιδράσουμε πιο αποτελεσματικά.

Ακούμε να παραπονιούνται για την έλλειψη χρημάτων; Κάνουμε ένα βήμα πίσω. Το ακούμε από απόσταση, σαν να μιλούν για κάποιο τρίτο, ή σαν να διαβάζουμε κάποιο βιβλίο. Ακούμε ιστορίες τρόμου για ανθρώπους που χάνουν τη δουλειά τους και δεν μπορούν να βρουν καινούργια… Κάνουμε πάλι ένα βήμα πίσω. Το ακούμε, το παρατηρούμε από απόσταση. Νιώθουμε συμπόνια, αλλά δεν βιαζόμαστε να γενικεύσουμε αυτά τα συμπεράσματα και στη δική μας ζωή. Μόλις μάθαμε ότι μας απέλυσαν; Κάνουμε ένα βήμα πίσω. Πριν βιαστούμε να κατακλυστούμε από συναισθήματα πανικού, θυμού, ντροπής κλπ., προσπαθούμε να το παρατηρήσουμε, σαν είναι μέρος μιας ταινίας. Ένα ΜΕΡΟΣ μια ταινίας. Δεν είναι όλη μας η ζωή. Είναι μόνο ένα μέρος της. Ένα μικρό μέρος…

Προσπαθούμε να σκεφτούμε από μια ευρύτερη οπτική: «Εντάξει. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;». «Ίσως ήταν να γίνει». «Ίσως είναι τώρα η ευκαιρία για μια αλλαγή στη ζωή μου». «Ίσως δοκιμάζομαι». «Μπορώ να τα καταφέρω». «Ίσως αλλάξω τον τρόπο που ζω, αλλά θα βρω νέους τρόπους να επιβιώσω». «Ίσως είναι καιρός να ξαναγυρίσω στο χωριό». «Ίσως ο φίλος που μόλις έφυγε για Γερμανία να έχει κάτι χρήσιμο να μου πει». «Ίσως είναι καιρός να ξοδέψω περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μου». «Ίσως είναι καιρός να δραστηριοποιηθώ πολιτικά». «Ίσως είναι καιρός να ενώσω τις δυνάμεις μου με άλλους συμπάσχοντες». «Ίσως είναι καιρός να σταματήσω να πετάω φαγητό». «Ίσως είναι καιρός να δοκιμάσω τον εαυτό μου στο ελεύθερο επάγγελμα». «Ίσως είναι καιρός να αλλάξω σπίτι». Και ούτω καθεξής.

Κάνω ένα βήμα πίσω και ζητώ την ανώτερη οπτική, τον βαθύτερο λόγο, για τον οποίο μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Πάντα υπάρχει κάτι να διδαχθούμε και να διδάξουμε. Αυτό είναι διαφορετικό για τον καθένα. Πρέπει να βρούμε και να μάθουμε το μάθημα, αυτό θα βοηθήσει και τη μετάβασή μας, αλλά και θα μας δώσει και απρόσμενα δώρα, ώσπου στο τέλος θα είναι πολύ καλύτερα από πριν και, στο ψυχικό επίπεδο, ίσως είμαστε ευτυχείς που συνέβη αυτή η αλλαγή. Κλείνω τα μάτια, παίρνω μια βαθιά αναπνοή και ρωτώ τον εαυτό μου: «Αν αυτή η αλλαγή είχε κάποιο βαθύτερο λόγο που συμβαίνει, ποιος θα ήταν αυτός;» Περιμένω να ακούσω την απάντηση.


Πώς αλλιώς μπορεί να επιτευχθεί γαλήνη; Η αλλαγή συμβαίνει, όσο το αρνούμαστε, όσο προσκολούμαστε σε εκείνο που είχαμε, όσο αναπολούμε το παρελθόν και αρνούμαστε να αποδεχτούμε το νέο, τόσο περισσότερο υποφέρουμε...Εντάξει, αυτή η αλλαγή συνέβη…Τι θέλει να μου πει; Πού με πάει; Τι θέλει να μου διδάξει; Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Ποια είναι η αλήθεια εδώ; Αυτή η διαδικασία 'ροής' είναι ιδιαίτερα ατομική, σύμφωνα με  τα μαθήματα ζωής του καθενός, αλλά ταυτόχρονα, παραδόξως, μας οδηγεί να συνδεθούμε σε ουσιαστικό επίπεδο με τους άλλους. Όσο νωρίτερα αποδεχτούμε την αλλαγή και τη σημασία της μέσα μας, τόσο δυνατότεροι θα νιώσουμε για να παλέψουμε με τους άλλους για κοινωνική δικαιοσύνη. Η απελπισία, ο φόβος και ο θυμός δεν αρκούν από μόνοι τους για να ανατρέψουν μια κοινωνικά άδικη κατάσταση. Μπορεί να βγούμε στους δρόμους, όμως αν εξακολουθεί να υπάρχει φόβος μέσα μας, θα καταλήξουμε (μετά τη διαδήλωση) να χρησιμοποιήσουμε το μέσο και τον αθέμιτο ανταγωνισμό εκεί που μπορούμε, για να μας γλιτώσει από το φόβο μας (προσβάλλοντας έτσι εντέλει, την ιδέα της κοινωνικής δικαιοσύνης για την οποία υποτίθεται ότι παλεύουμε). 

Ίσως αυτά τα οποία θεωρούσαμε δεδομένα τόσο καιρό, ξαφνικά εξαφανίζονται. Ποια είναι η αλήθεια εδώ; Δεν είναι τιμωρία, ούτε εκδίκηση. Υπάρχει πάντα μία διέξοδος. Κλείνω τα μάτια, παίρνω μια βαθιά αναπνοή και αφήνω τη διαίσθηση μου (όχι το πανικόβλητο μυαλό μου, αλλά τη διαίσθησή μου) να με καθοδηγήσουν στη διέξοδο. Πώς μπορεί η ζωή μου να απλοποιηθεί; Πώς μπορεί η ευγνωμοσύνη και η απλότητα να με βοηθήσουν; Υπάρχουν λύσεις που δεν είχα σκεφτεί; Υπάρχει τρόπος να αλλάξω τη ζωή μου ή να δημιουργήσω ένα νέο τρόπο ζωής, εκ του μηδενός, πού θα μου ταιριάξει καλύτερα; Αφήνω τη δική μου δημιουργικότητα κι έμπνευση να μου δείξει το δρόμο. Δεν χρειάζομαι κάποιον ‘ειδικό’ να το κάνει αυτό για μένα. 
Συνηθισμένοι στην εξωτερική ‘τροφή’ μάθαμε να θεωρούμε τον κάθε εργοδότη, ως την μοναδική πηγή αγαθών  για την επιβίωσή μας. Είτε αυτός ονομάζεται κράτος, είτε οποιοσδήποτε άλλος, έχουμε τη θρησκευτική σχεδόν πίστη, ότι χωρίς αυτούς δεν θα καταφέρουμε τίποτα, είμαστε χαμένοι, θα πεινάσουμε, θα πεθάνουμε κλπ. Όμως η αλήθεια είναι ότι ο εαυτός μας είναι η πηγή για να μας φέρει όσα χρειαζόμαστε. Όταν αυτό το πιστέψουμε αληθινά βγαίνουν δυνάμεις από μέσα μας, που δεν γνωρίζαμε ότι υπήρχαν. Γνωρίζουμε πλέον βαθιά μέσα μας ότι θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε οπουδήποτε. Ακόμη και να μας έριχναν σε ένα απομονωμένο νησί σε μια ξένη χώρα, στη μέση του πουθενά, γνωρίζουμε  ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Ζω στο τώρα. Όσο δύσκολο κι αν είναι, όταν σκεφτόμαστε τι θα γίνει αύριο, πρέπει να ξαναγυρνούμε συνεχώς στο τώρα. Ναι θα σκεφτούμε τι θα γίνει αύριο. Μία σκέψη, δύο σκέψεις, τρεις σκέψεις. Φτάνει. Μετά γυρνάω στο τώρα. Ίσως τώρα, τώρα, τη στιγμή που μιλάμε, είμαι εντάξει. Τώρα, αυτή τη στιγμή, δεν πεινάω, δεν πεθαίνω, δεν απειλούμαι. Ίσως, αν το επιλέξω, μπορεί να νιώσω και λίγο καλά. Έχω δικαίωμα να νιώθω καλά, ακόμη κι αν δεν έχω δουλειά, ακόμη και αν δεν έχω λεφτά. Έχω δικαίωμα να νιώθω καλά, τώρα, ό,τι κι αν συμβαίνει. Κάνω αυτά που πρέπει να κάνω και μετά δεν σκέφτομαι. Το 90% των σεναρίων πανικού είναι σκέψεις παντελώς άχρηστες κι αντιπαραγωγικές, δεν βοηθούν σε πράξεις, ούτε σε τίποτα άλλο. Το 90% των σεναρίων που παίζουμε στο μυαλό μας ξανά και ξανά δεν πρόκειται συμβεί ποτέ. Δεν πρόκειται να χαζέψουμε, ούτε να τεμπελιάσουμε, αν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε το μέλλον. Θα σκεφτόμαστε τόσο, μόνο όσο χρειάζεται. Μία, δύο, τρεις σκέψεις, την καλύτερη πιθανή λύση ή ιδέα, που μπορούμε να βρούμε εκείνη τη στιγμή και μετά ΣΤΟΠ. Πάλι πίσω στο παρόν. Πάλι πίσω στο τώρα. Στο τώρα, όπου μπορεί να νιώθω καλά, κι έχω δικαίωμα να νιώθω καλά.

Η γαλήνη που επιλέγω κι αποφασίζω να νιώσω, σε πείσμα κι αντίθεση των καιρών, είναι έντονα κολλητική. Όπως ο πανικός είναι κολλητικός, το ίδιο και η γαλήνη. Σκέφτομαι πόσο πιο ευχάριστος και πλούσιος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι επέλεγαν να νιώσουν γαλήνη. Σαν το μάτι του κυκλώνα, μπορεί να πάντα να περιστρέφονται γύρω μου, όμως εγώ είμαι ατάραχος και γαλήνιος. Έχω το δικαίωμα να είμαι. Εμπιστεύομαι. Εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, εμπιστεύομαι τη ροή της ζωή μου. Η εμπιστοσύνη που αποπνέω έλκει κοντά μου άτομα που είναι επίσης άξια εμπιστοσύνης. Αν φοβάμαι, έλκω φοβισμένα άτομα.

Αν κάτι άλλαξε ξαφνικά, δεν σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Ακόμη και αν έκανα «λάθος» κινήσεις. Δεν σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Πολλές φορές οι αντικειμενικές δυσκολίες μας κάνουν να νιώθουμε ντροπή. Νιώθουμε άσχημα και μετά νιώθουμε ντροπή που νιώθουμε άσχημα. Δεν υπάρχει τίποτα λάθος σε εμένα, αν κάτι ‘στράβωσε’ στα σχέδιά μου. Ίσως είχε το λόγο του να γίνει έτσι.

Προσπαθώ να έχω συμπόνια για τον εαυτό μου και τους άλλους. Η πρακτική κατάσταση μπορεί να είναι δύσκολη. Όταν όμως αγαπώ τον εαυτό μου, δεν θα την κάνω ακόμη δυσκολότερη με το να αγχώνω τον εαυτό μου ή να τον κατηγορώ. Όταν βάζω τρομακτικές σκέψεις για το μέλλον είναι σαν να τιμωρώ τον εαυτό μου. Δεν το χρειάζομαι αυτό, απεναντίας στηρίζω τον εαυτό μου με όση περισσότερη θετική σκέψη μπορώ. Και η θετική σκέψη είναι άπειρη, γιατί εγώ ελέγχω το νου μου, κανείς άλλος. Μπορώ να σκεφτώ όποια σκέψη θέλω. Αρνούμαι να τρομάξω άλλο τον εαυτό μου. Βρίσκω την κοινότητα μέσα στην οποία μπορώ να προσφέρω και να ταυτιστώ αληθινά. Βρίσκω μια κοινότητα για την οποία να νοιαστώ και που νοιάζεται για εμένα. Αυτό είναι πλούτος από μόνος του. Σαν κι εμένα, υπάρχουν και άλλοι που θέλουν να μοιραστούν, όχι μόνο να πάρουν, αλλά να μοιραστούν, να πάρουν και να δώσουν.

Στρέφω την προσοχή μου στην φύση. Ακόμη και στην Αθήνα, υπάρχει φύση. Εκείνα τα δέντρα στα διαζώματα των αρτηριών, που επιμένουν να δίνουν πράσινο, παρά τη βεβήλωση γύρω τους, παρά το καυσαέριο, την άγρια βουή και το ότι δεν γυρνά κανείς να τα κοιτάξει. Κλείνω την τηλεόραση και γυρνώ την προσοχή μου στη φύση. Η τηλεόραση δεν έχει τίποτα νέο να μου πει. Η γη όμως είναι αυτή που με θρέφει. Αν έχω την δυνατότητα να επισκεφτώ ή να επιστρέψω στην επαρχία, δίνω προσοχή στην γη. Σε μια περίοδο κρίσης, ίσως είναι χρήσιμο να το θυμηθούμε. Αυτή η γη έχει θρέψει τις αμέτρητες γενιές πριν από εμάς. Δεν μας τρέφουν ούτε τα λεφτά, ούτε τα σούπερ-μάρκετ. Η φύση με ηρεμεί. Μου θυμίζει αυτό που είναι σημαντικό. Μέσα από τη γη θυμάμαι του προγόνους μας, κάποιους που γνώρισα, για άλλους, απλώς άκουσα. Προσπαθώ να βρω την επαφή με το παρελθόν. Εκείνοι είχαν περάσει πολύ δυσκολότερες κακουχίες από αυτές που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε εμείς σήμερα. Τι έκαναν; Πώς τα αντιμετώπισαν; Ποια ήταν η φιλοσοφία της ζωής τους; Τι ήταν σημαντικό για κείνους; Τι ήταν αλήθεια; Τι θα είχαν να μου πουν σήμερα; Ίσως, σήμερα, τώρα, έχουν πολύ περισσότερα να πουν από όλους τους αναλυτές, ακαδημαϊκούς και τηλεοράσεις μαζί. Ας τους ακούσουμε.

Πρεκατέ Βικτωρία, 23/9/2011

Τι μας ενώνει

Ένα πρόσφατο περιστατικό: σε ένα άγνωστο σούπερ-μάρκετ, στο ταμείο, παρατηρώ τρεις ταμίες να γελούν έντονα. Σκέφτομαι ‘καλό αυτό, καλό είναι οι άνθρωποι να χαίρονται’. Όταν έρχεται η σειρά μου, παρατηρώ ότι στο διπλανό ταμείο, υπήρχε μια ηλικιωμένη γυναίκα, πολύ ασυνήθιστα ντυμένη, με την έννοια ότι το ρούχο ήταν πολύ αποκαλυπτικό σε πολλά σημεία, θα θεωρούνταν πολύ προκλητικό και για πολύ νεότερη γυναίκα. Για αυτό γέλαγαν οι ταμίες.
Βεβαίως, δεν το βρήκα καθόλου αστείο. Για μένα, η κυρία έδειχνε κάποιο άτομο αρκετά μοναχικό και σίγουρα με κάποια προβλήματα, που την εμπόδιζαν να κατανοήσει τι συνέβαινε ή άλλες ανάγκες που υπερέβαιναν την αναστολή για τον περίγελο των άλλων. Εξηγήσεις υπάρχουν πολλές. Μία, που μου ήρθε στο μυαλό εκείνη τη στιγμή είναι, ότι, άτομα που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά ως παιδιά και δεν θυμούνται ή δεν έχουν επεξεργαστεί το τραύμα, άθελά τους, κάποιες φορές προβάλλουν το σώμα τους με υπερβολικά σεξουαλικοποιημένο τρόπο, σαν να προσπαθεί το σώμα το ίδιο να δώσει ένα μήνυμα αγωνίας: ‘Δείξτε μου προσοχή, κάτι έχει γίνει’. Είναι μια διαδικασία εντελώς ασυνείδητη, στην οποία πολλές φορές το άτομο δεν έχει έλεγχο ή επίγνωση. Δεν ξέρω αν συνέβαινε το ίδιο με τη συγκεκριμένη κυρία. Ίσως υπήρχαν άλλα προβλήματα ψυχιατρικής φύσεως. Σε κάθε περίπτωση όμως, το όλο σκηνικό δεν μου φάνηκε καθόλου αστείο. 

Το πιο αξιοπερίεργο όμως είναι άλλο. Υπήρχαν 3 ταμίες, 2 άλλοι πελάτες κι εγώ. Όση ώρα τσέκαρα τα ψώνια μου, παρατήρησα και τα 5 υπόλοιπα άτομα, να προσπαθούν, χαμογελώντας, να συναντήσουν το βλέμμα μου, να πιάσουν το βλέμμα μου, ώστε με νόημα, να γελάσουμε μαζί, συνένοχα, για το ‘αστείο’ θέαμα που προσφέρει η δύστυχη ηλικιωμένη κυρία (η οποία ήταν, παρεπιπτόντως, εξαιρετικά ευγενική). Αφού είχαν ανταλλάξει όλα τα βλέμματα μεταξύ τους, πάσχιζαν για τη δική μου συμμετοχή. Μα και οι πέντε!
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, όταν τσεκάρεις ψώνια σε ένα άγνωστο σούπερ-μάρκετ, κανείς δε σε κοιτάει! Το πολύ πολύ να σε κοιτάξει φευγαλέα –κι αν!- η ταμίας μπροστά σου. Τώρα, έψαχναν και οι πέντε βλεμματική επαφή με στόχο την κοροϊδία (την οποία βέβαια αρνήθηκα πεισματικά, κάνοντας σαν να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα)

Το ερώτημα μου:
Σε ένα κόσμο, που κυριαρχεί η αδιαφορία, τι είναι εκείνο που θα φέρει να συναντηθούν τα βλέμματά μας, τι είναι εκείνο που μας ενώνει; Η κακία; Τα περιστατικά χλευασμού των άλλων; Σε ποια άλλη περίπτωση, θα κοίταζαν οι θαμώνες ενός σούπερ-μάρκετ τόσο επίμονα ο ένας τον άλλον; Στο χαρούμενο θέαμα ενός χαριτωμένου μωρού; ίσως κάνα-δυο κυρίες. Στην ανάγκη κάποιου ανθρώπου που γλίστρησε; σε έναν σεισμό; Τίποτα από όλα αυτά δεν θα ήταν τόσο αποτελεσματικό ως «κόλλα» για την βλεμματική επαφή, όσο η κακία. Το κακεντρεχές βλεμματικό κουτσομπολιό για κάποιο άτυχο συνάνθρωπο. Είναι η ίδια κόλλα που οδηγεί όλα αυτά τα ακροατήρια να παρακολουθούν ανελλιπώς τα διάφορα show και reality, όπου εξευτελίζεται η προσωπικότητα του καλεσμένου.

Η κακία, η ατιμία, δεν μπορεί ποτέ να ενώσει. Ακόμη και αν φαίνεται ότι δύο άτομα έρχονται μαζί με αρνητικό σκοπό (π.χ. να κλέψουν μαζί, να κουτσομπολέψουν μαζί, να εξουσιάσουν μαζί κλπ.), από τη στιγμή που ο σκοπός είναι κακόβουλος, είναι βέβαιο, είναι θέμα χρόνου, η ‘ένωση’ των δύο (ή περισσότερων ατόμων) θα διαλυθεί. Η κακία, όπως στρέφεται προς τα έξω, πάντα θα στραφεί τελικά και προς τα μέσα, θα οδηγήσει τα εσώτερα μέλη της σε ρήξη. Οποιαδήποτε ένωση, κάτω από αρνητικό σκοπό, δεν μπορεί να είναι ένωση. Είναι απατηλή ψευδαίσθηση ένωσης. Ουσιαστικά, είναι σαν να μην υπάρχει. Ο μόνος τρόπος να συνδεθούν δύο άτομα πραγματικά, είναι όταν ο σκοπός είναι αγνός και καλοπροαίρετος. Τότε μόνο υπάρχει η ένωση, η οποία εξαφανίζει την ανθρώπινη μοναξιά.

Τι ενώνει τις παρέες των νέων στη χώρα μας; Παρατηρώ τις παρέες νέων ανθρώπων στη χώρα μας. Είναι πολύ καλό που τα νέα παιδιά αποζητούν την παρέα των συνομιλήκων, όταν όμως τα ακούω και πάλι αναρωτιέμαι ‘τι τους ενώνει’. Μπορεί να μιλούν ακατάπαυστα για ώρες χωρίς να επικοινωνούν. Έχει κανείς την αίσθηση του ενστίκτου της «αγέλης»: Πάμε όπου πάει η παρέα, κάνουμε ό,τι κάνει η παρέα, κι οποιοσδήποτε ξεφύγει από την ομαδική ατμόσφαιρα της ‘παρέας’ (π.χ. μουσική ή ντύσιμο) δεν είναι πλέον αποδεκτός. Η ατομικότητα, η διαφορετικότητα γίνεται αποδεκτή μόνο επιφανειακά. Οποιοσδήποτε δεν συμφωνεί με το δόγμα της παρέας, απορρίπτεται. 

Στην ενήλικη κοινωνία μας τώρα, τα πράγματα που μας ενώνουν, τα θάβουμε όλο βαθύτερα στο περιθώριο. Ως αποτέλεσμα, η ελληνική κοινωνία είναι σαν μία μεγάλη τροχός, που περιστρέφεται όλο και πιο γρήγορα. Η φυγόκεντρη δύναμη που αναπτύσσει, σπρώχνει όλο και περισσότερους ανθρώπους στο περιθώριο. Περιθωριακοί γίνονται πια όχι μόνο οι ψυχικά ασθενείς, οι μετανάστες, ή οι άστεγοι. Η ελληνική κοινωνία πετάει στο περιθώριο εκείνον που έχασε τη δουλειά του, τη γυναίκα που χώρισε, την κοπέλα που έπαθε κατάθλιψη, τον ατημέλητο εργένη μεσήλικα. Η ελληνική κοινωνία πετάει στο περιθώριο οποιαδήποτε αδυναμία, γιατί φοβίζει. Η ελληνική κοινωνία γίνεται όλο και πιο αδυσώπητη, η φυγόκεντρος δύναμη τόσο ισχυρή, που σε λίγο δεν θα έχει μείνει κανείς στο κέντρο. Θα είμαστε όλοι περιθωριακοί, απομονωμένοι, σε μια κοινωνία άδεια, σε μια ιλιγγιώδη περιστροφή γύρω από την ματαιότητα.

Ποια είναι τα πράγματα που μας ενώνουν; Ας ξαναγυρίσουμε στα μικρά πράγματα. Τα μικρά πράγματα μετράνε. Η ευγένεια, που θα μπορούσαν να είχαν δείξει οι ταμίες με το να μη γελάσουν. Να ρωτήσουμε τον άλλον στην παρέα τι χρειάζεται, πώς νιώθει, τι του αρέσει-και να κάτσουμε να τον ακούσουμε! Να δούμε ότι ο ‘περιθωριακός΄ είναι σαν κι εμάς. Θα μπορούσαμε κι εμείς, με ένα δύο τρία στραπάτσα από τη ζωή, να είμαστε στη θέση του. Φεύγοντας από το σούπερ-μάρκετ προσευχήθηκα για την ηλικιωμένη κυρία. Να είναι καλά, να βρει φιλία κι ανθρωπιά στη ζωή της. Απλά αυτό. Ξοδεύουμε ΤΟΣΟ χρόνο να κουτσομπολεύουμε, να κατακρίνουμε, να αναλύουμε με τις ωραίες μας ψυχολογικές θεωρίες. Έχουμε αφιερώσει ένα τοις χιλίοις αυτού του χρόνου, απλά να ευχηθούμε μέσα από την καρδιά μας, να είναι ο άλλος καλά; 

Πρεκατέ Βικτωρία, 5/9/2011

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org