Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

1)"Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και στην οικογένεια", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607


2)"Γυναικεία ευτυχία:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011, http://betamedarts.gr/bookview.php?id=1076


3)"Πρόγραμμα αυτο-εκτίμησης για παιδιά .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή". Β' ΕΚΔΟΣΗ

Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς κι εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, παραγγελία με αντικαταβολή στο 210-6714371. http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3607. Δελτίο τύπου για το βιβλίο εδώ


4)"Συζητώντας με την εσωτερική μητέρα". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας.

Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ τηλ. 2016714371. Δελτίο τύπου εδώ

Πληροφορίες και περιεχόμενα http://betamedarts.gr/bookview.php?id=3791


5)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007)


6)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)

Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες.



Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9


---------------------------------------------------------

Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του.

Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωση της συμπόνιας, της αλλοτρίωση κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.html


YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα ψυχολογίας και προσωπικές απόψεις. Τα θέματα που με ενδιαφέρουν είναι η προστασία του παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, οι εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής και η σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία.
myows online copyright protection

Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 1ο

Η ανεργία, είτε αυτή προέρχεται από απόλυση, είτε από κλείσιμο της προσωπικής μας επιχείρησης ελλείψει πελατείας, μπορεί να έχει, εκτός από τις οικονομικές, και ψυχολογικές συνέπειες. Το άρθρο στοχεύει να δώσει κάποια πρακτικά εργαλεία, κάποια κομβικά σημεία-σκέψεις, που μπορεί να βοηθήσουν να δοθεί μια πιο θετική οπτική και κατεύθυνση.

1)Μία από τις πρώτες και φυσιολογικές αντιδράσεις στη νέα πραγματικότητα της ανεργίας, μετά από μια ξαφνική απόλυση για παράδειγμα, μπορεί να είναι το σοκ. Ακόμη και αν οι πρώτες ημέρες φαίνονται ανυπέρβλητες και νιώθουμε εντελώς «έξω από τα νερά μας», είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το σοκ δε θα κρατήσει για πολύ, δε χρειάζεται να πάρουμε όλες τις αποφάσεις για την υπόλοιπη ζωή μας τώρα. Δε χρειάζεται να κάνουμε προβολές για καταστροφικά σενάρια στο μέλλον, τι θα γίνει μετά από 1,2 5, 10 χρόνια. Μετά από λίγο καιρό, πιθανότατα θα νιώθουμε πιο νηφάλιοι και θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πρακτικά αλλά και ψυχολογικά ζητήματα καλύτερα, όσο και αν τώρα νιώθουμε σαν να έχουμε παραλύσει.

2)Είναι μια περίοδος οικονομικών, εργασιακών και κοινωνικών αλλαγών για όλο τον κόσμο. Σε ψυχολογικό επίπεδο, ας προσπαθήσουμε να δούμε την αλλαγή, όχι σαν κάτι που τρομάζει, αλλά σαν μια νέα αρχή, σαν ευκαιρία, είτε για να έρθουν νέα πράγματα (και γιατί όχι, καλύτερα), είτε για να αναπτύξουμε εμείς νέες ιδιότητες και να ανακαλύψουμε νέες πλευρές του εαυτού μας. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά, όπου απολυμένοι βρήκαν ή δημιούργησαν, μετά από κάποιο διάστημα, μια δουλειά που τους ταίριαζε πολύ περισσότερο από την αρχική. Κάποιοι παραδέχονται ότι αν δεν είχαν απολυθεί, δεν θα την ανακάλυπταν ποτέ, γιατί δεν θα άφηναν ποτέ την «ασφάλεια» της αρχικής εργασίας, για να ανακαλύψουν κάτι νέο. Στην αντίρρηση ότι σήμερα είναι πολύ πιο δύσκολο να ανοίξουν νέες πόρτες, θεωρώ ότι θα ήταν πιο ακριβές να πούμε ότι ίσως πάρει παραπάνω χρόνο ή ότι οι αλλαγές που θα χρειαστεί να κάνουμε να είναι μεγαλύτερες από όσες νιώθαμε αρχικά άνετα να κάνουμε. Αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορούν να γίνουν ή ότι δεν θα είναι ακόμη καλύτερες.

3)Κι εδώ έρχεται ακριβώς η ιδιότητα της υπομονής. Είμαστε ίσως η πρώτη γενιά, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, που είχε μάθει να έχει ό,τι θέλει, όποτε το θέλει και η υπομονή δεν είναι κάτι που αναπτύξαμε, αλλά είναι πολύ σημαντικό να το μάθουμε. Μία φίλη είχε στείλει 75 βιογραφικά σε εταιρίες, χωρίς καμιά ανταπόκριση. Δεν έχασε ούτε την υπομονή, ούτε την πίστη της. Στο 76ο βιογραφικό την καλέσανε, την προσέλαβαν και μάλιστα το συγκεκριμένο πόστο της ήταν πολύ πιο κατάλληλο από όλα τα προηγούμενα. Η δουλειά, αν πραγματικά τη θέλουμε και την επιδιώξουμε, δεν μπορεί παρά, αργά ή γρήγορα, να έρθει. Το αν θα υποφέρουμε στο αναμεταξύ, ταλανιζόμενοι ανάμεσα στην οργή και την κατάθλιψη, αυτό είναι δική μας επιλογή.

4)Πολύ σημαντικό είναι να μην πέσουμε στην παγίδα της αυτό-κατηγορίας. Ακόμη κι αν κατανοούμε την γενικότερη έκταση του προβλήματος των απολύσεων είναι εύκολο να υποσκάπτει ενδόμυχα η αυτό-αμφιβολία «γιατί εμένα;». Ας το δούμε ότι εμείς ήμασταν έτοιμοι για την αλλαγή. Δεν πρέπει να κατηγορούμε τον εαυτό μας, ιδιαίτερα στην ευαίσθητη περίοδο της ανεργίας, όπου είναι εύκολο η αυτό-κατηγορία να εξελιχθεί σε κατάθλιψη.

5)Ένα άλλο πρόβλημα που συχνά προκύπτει με την απώλεια της εργασίας είναι η απώλεια ταυτότητας. «Ήμουν υπεύθυνος μάρκετινγκ, 10 ώρες την ημέρα , επί 17 χρόνια. Όταν πια δεν είμαι αυτό, ποιος είμαι; τι ρόλο παίζω εδώ; τι κάνω με όλον αυτό τον κενό χρόνο;». Εδώ είναι το πρότυπο της δυτικής ανταγωνιστικής ατομικιστικής κοινωνίας, όπου είσαι αυτό που καταφέρνεις επαγγελματικά και οικονομικά, Ακριβώς εδώ όμως βρίσκεται και η ευκαιρία να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, γιατί έχει δημιουργηθεί το χρονικό και ψυχικό κενό που θα αφήσει το χώρο. Αντί να αναλωθούμε σε αυτολύπηση, ας ξεκινήσουμε να κάνουμε χόμπι, ασχολίες, εθελοντισμό, διάβασμα, πράγματα, που πάντα θέλαμε να κάνουμε, που πάντα μας ενδιέφεραν, αλλά ποτέ δεν είχαμε το χρόνο. Πολλά από αυτά χρειάζονται ελάχιστα χρήματα. Ίσως δούμε ότι τα οφέλη της αυτό-ανακάλυψης από την κρίση αυτή είναι πολύ μεγαλύτερα μακροπρόθεσμα. Αν έχουμε τη δυνατότητα, ας ξεκινήσουμε ένα νέο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, που θα μας δώσει νέες δεξιότητες σε κάτι που μας ενδιαφέρει. Υπάρχουν τρόποι αξιοποίησης του χρόνου μας και αξίζει τον κόπο να πάρουμε το ρίσκο να δοκιμάσουμε κάτι εντελώς νέο. Μπορούμε να διαβάσουμε βιβλία αυτοβοήθειας, που μας βοηθήσουν να χτίσουμε την αυτοπεποίθησή μας.

6)Δε παρασυρόμαστε από το φόβο και την αρνητικότητα των άλλων. Κλείνουμε την τηλεόραση όταν αυτή μας αγχώνει. Το ότι υπάρχει κρίση το γνωρίζουμε, δε χρειαζόμαστε παραπάνω αριθμούς (ποσοστά ύφεσης, ποσοστά ανέργων κλπ) και σίγουρα δε χρειαζόμαστε να προσπαθούμε να μεταφράζουμε τι μπορεί να σημαίνουν αυτά τα ποσοστά στη δική μας ζωή. Δε συζητούμε για την κατάστασή μας με ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα, που είναι κυνικοί κι απαισιόδοξοι. Δεν αφήνουμε τους φόβους των άλλων για την αλλαγή, να μας αναχαιτίσουν από το νέο δρόμο που επιθυμούμε να δημιουργήσουμε. Είμαστε ανοιχτοί να ρωτήσουμε γνωστούς μας, αν ξέρουν κάτι για δουλειά, να τους πούμε τι μπορούμε εμείς να προσφέρουμε, όμως πάντα από μια στάση αυτοπεποίθησης κι αξιοπρέπειας, όχι φόβου ή κακομοιριάς.

7)Δεν ταμπουρωνόμαστε σε σκέψεις έλλειψης κι ανταγωνισμού τύπου «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Αν μας καλούν για συνέντευξη και είναι κι άλλοι που περιμένουν στην αίθουσα αναμονής, ας είμαστε εμείς που, με τη θετική μας σκέψη, θα διαχέουμε το κλίμα του φόβου. Ας ευχηθούμε το καλύτερο για όλους, γνωρίζοντας ότι το καλύτερο θα έρθει και για εμάς. Ας προσπαθήσουμε σε αυτό το διάστημα να είμαστε δοτικοί γενικότερα, δε μιλώ οικονομικά, αλλά στο χρόνο μας, στην καλή μας διάθεση, στον ενδιαφέρον μας για τον άλλο. Μου κάνει εντύπωση πόσοι άνθρωποι σήμερα στη χώρα μας έχουν συρρικνωθεί στη μη-δοτικότητα, διαρκώς φοβισμένοι και κατατρεγμένοι από τις δικές τους «ανάγκες». Ας ενδιαφερθούμε να ρωτήσουμε τι κάνει ο άλλος, ας δώσουμε το παράδειγμα του θάρρους και της γενναιοδωρίας κι ίσως ανακαλύψουμε ότι έτσι εκείνες οι περίπλοκες, πάντα ανεκπλήρωτες, καταδυναστευτικές ψυχολογικές μας ανάγκες εξαφανίζονται.

8)Δοκιμάζουμε όλα τα μέσα που υπάρχουν για εύρεση εργασίας, εφημερίδες, αφήνοντας βιογραφικά (πριν ακόμη ζητήσουν προσωπικό), διαδίκτυο, γνωστούς. Πιστεύω θα πρέπει να είμαστε ανοικτοί με τις αλλαγές κι όχι προκατειλημμένοι. Ίσως η αλλαγή να σημαίνει νέα πόλη. Ή τελείως άλλο αντικείμενο. Κάποιοι άνθρωποι μένουν μακροχρόνια άνεργοι γιατί αρνούνται να κάνουν άλλη δουλειά από αυτή που σπούδασαν. Κι όμως, η νέα απασχόληση μπορεί να μας αρέσει περισσότερο από την αρχική-ας έχουμε δημιουργικότητα, ας αναγνωρίζουμε τις ευκαιρίες και ας μην περιοριζόμαστε σε στεγανά. Ξαναβλέπουμε όλες τις πιθανές πηγές εισοδήματος. Υπάρχει κάποια ιδιοκτησία που θα μπορούσα να πουλήσω ή να ενοικιάσω για να διευκολύνω τη μετάβαση; Υπάρχει η περίπτωση αλλαγής κατοικίας σε κάτι οικονομικότερο; Προσοχή, δε συστήνω να συγκατοικούμε με κακοποιητικά άτομα τα οποία μας μειώνουν, επειδή φοβόμαστε ότι δεν θα τα βγάλουμε πέρα. Η καταρράκωση της αυτοεκτίμησής μας, που έρχεται ως συνέπεια της έκθεσής μας σε αυτούς, ειδικά στην ευαίσθητη φάση της ανεργίας, μπορεί να πολύ δαπανηρότερη μακροπρόθεσμα από το να μείνουμε μόνοι. Ταυτόχρονα, αυτή η περίοδος ίσως θέσει σε δοκιμασία κάποιες σχέσεις και φιλίες. Κάποιες μπορεί να γίνουν πιο δυνατές, άλλες μπορεί να αποδειχθούν ψεύτικες και να φύγουν από τη ζωή μας.

9)Μαθαίνουμε να αντέχουμε την απόρριψη. Δεν πτοούμαστε αν δεν προχωρήσει κάποια συνέντευξή μας, δεν εγκαταλείπουμε την προσπάθεια, δεν κατηγορούμε τον εαυτό μας, δεν το παίρνουμε προσωπικά, δεν καταφεύγουμε στον κυνισμό του τύπου «χαιρετίσματα, δε γίνεται ποτέ τίποτα». Σκεφτόμαστε ότι το συγκεκριμένο δεν ήταν για να γίνει και θα προκύψει κάτι άλλο καλύτερο σύντομα. Όσες φορές κι αν χρειαστεί, όσο δύσκολο κι αν είναι. Παρατηρούμε συμπτώσεις, κάτι που μπορεί να ακούσουμε τυχαία από κάποιον περαστικό ή το ράδιο στο ταξί και να μας δώσει πληροφορίες που ψάχναμε. Τέτοιες συμπτώσεις συχνά δεν είναι τυχαίες και μπορεί να έχουν χρήσιμα μηνύματα για εμάς σχετικά με πιθανή εργασία.

10)Προσπαθούμε να κρατήσουμε ημερολόγιο κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου. Ίσως μας βοηθήσει να ξεκαθαρίσουμε τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, να αποφορτιστούμε και να δώσουμε μια άλλη οπτική. Σε κάθε περίπτωση ας θυμόμαστε ότι κάποια στιγμή που θα έχει τελειώσει αυτή η περίοδος δοκιμασίας, θα κοιτούμε πίσω σε αυτήν με συμπόνια και αναγνώριση ενός χρόνου που μάθαμε πολλά, ανακαλύψαμε τον εαυτό μας και γίναμε πιο δυνατοί.

Η Πρεκατέ Βικτωρία προσφέρει μέσω της καμπάνιας "ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ" του ΣΚΑΙ (oloimazi.skai.gr) , δωρεάν τηλεφωνική συμβουλευτική.Η προσφορά απευθύνεται σε άτομα που δεν έχουν πόρους για συμβουλευτική επί πληρωμή, που βιώνουν ενδεχομένως προσωπικές ή/και οικογενειακές δυσκολίες λόγω οικονομικών καταστάσεων ή ανεργίας, και έχουν ανάγκη να μιλήσουν και επιθυμούν να υποστηριχθούν συμβουλευτικά. Η προσφορά δεν στοχεύει στην αντιμετώπιση ειδικών προβλημάτων ψυχικής υγείας, όπως π.χ. εξαρτησιογόνες ουσίες, για τα οποία υπάρχουν εξειδικευμένοι φορείς και τηλεφωνκές γραμμές στήριξης για να αποταθεί κάποιος ενδιαφερόμενος. Αν ενδιαφέρεστε, στείλτε email vprek2000@yahoo.gr για να κανονιστεί τηλεφωνικό ραντεβού συνεδρίας.

Δημοσιεύτηκε στο drasi.skai.gr, 2-6-2010
και στο http://toblogsas.skai.gr/post/12280352236 στις 3/11/11

Πρεκατέ Βικτωρία
Ιούνιος 2010

Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…

Πριν από μερικές εβδομάδες, κυριαρχούσε στα ΜΜΕ η υπόθεση γνωστού μοντέλου σε πρωταγωνιστικό ρόλο ταινιών σεξ. Μου έκανε εντύπωση, η προθυμία πάρα πολλών αντρών και γυναικών, επωνύμων και μη, να βγουν μπροστά, να κατακρίνουν, να καταδικάσουν, να ηθικολογήσουν, να κατακεραυνώσουν, όχι τόσο την πράξη, αλλά, ως συνήθως, τον εύκολο στόχο, τη νεαρή γυναίκα… Με μίσος και σταυροφορικό ζήλο βγήκαν μπροστά, εκσφενδονίζοντας εναντίον του μοντέλου:
«αυτά που κάνετε διαφθείρουν τη νεολαία μας» (λες και η νεολαία μας δεν βλέπει στο διαδίκτυο, στα τηλεοπτικά κανάλια ή στα DVD εφημερίδων άλλα πολλά απίστευτα)

«άλλες στην ηλικία της είναι μάνες» (λες και το «μάνα» είναι αγιοποιητικός τίτλος, λες και δεν υπάρχουν «μάνες» που κάνουν άλλα πράγματα, χειρότερα και κρυφότερα).

Βγήκαν και κάποιοι άλλοι, πιο προχωρημένοι, που κατάλαβαν ότι δεν είναι πολιτικά ορθό «να ηθικολογούμε εμείς οι υπόλοιποι, λες και ζούμε σε κοινωνία αγίων, αλλά αυτό που σοκάρει είναι, όχι ότι έβγαλε τα dvd, τη δουλειά της έκανε, αλλά ότι είπε ψέματα, έπλεξε μια ιστορία, για να αυξηθούν οι πωλήσεις». Δεν κατακρίνουμε δηλαδή για το ένα πράγμα, αλλά για κάτι πάντως πρέπει να κατακρίνουμε, μη τυχόν και μας ξεφύγει κάτι ασχολίαστο…
Άλλο πάλι έδειξαν μεγαλοψυχία και «ανωτερότητα», και δήλωσαν «εγώ τη λυπάμαι για το ξεπεσμό της». Κατάκριση δηλαδή, αλλά μεγαλόψυχη κατάκριση, να φαινόμαστε και καλοί από πάνω…
Εν τω μεταξύ, για όλους τους υπολοίπους, που καθοδήγησαν, που πρότειναν, που παρήγαγαν, που διακίνησαν, που πούλησαν και που αγόρασαν το DVD, κουβέντα….

Παρακολουθώντας όλο αυτό μου ήρθαν διάφορες σκέψεις. Η πρώτη ήταν εκείνο το συγκλονιστικό μάθημα που μας έδωσε ο Ιησούς Χριστός, όταν είπε για τη γυναίκα που ήταν όλοι έτοιμοι να λιθοβολήσουν, «ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω». Μόνο που τώρα ο όχλος ήταν τα τηλεπαράθυρα με τις τηλεπερσόνες και τα πηγαδάκια σε κάθε εργασιακό χώρο, που δεν είχαν με τι άλλο να ασχοληθούν. 2000 χρόνια μετά κι ακόμη δεν το μάθαμε το μάθημα…
Η πορνογραφία είναι κάτι στο οποίο είμαι αντίθετη και πιστεύω ότι βλάπτει όλους όσους έρχονται σε επαφή με αυτήν, είτε συμμετέχουν, είτε την παράγουν, είτε την καταναλώνουν. Είναι σαν χαρακιά στην αθωότητα της ψυχής μας και δεν εννοώ μόνο τη σεξουαλική αθωότητα. Από αυτή τη θέση όμως στο να δαιμονοποιούμε ανθρώπους υπάρχει μεγάλη διαφορά.
Ένα πολύ σημαντικό σημείο στην ιστορία αυτή είναι το θέμα της ηλικίας. Η συγκεκριμένη γυναίκα είναι πολύ νέα, λίγο μετά τα είκοσι. Δεν μπορώ να γνωρίζω τις λεπτομέρειες της δικής της ιστορίας, άρα δεν θα αναφερθώ σε εκείνη συγκεκριμένα. Γενικά, ενώ μπορούμε να διαφωνούμε με πράξεις, δεν μπορούμε να κατακρίνουμε ανθρώπους, γιατί ΠΟΤΕ δεν έχουμε όλα τα δεδομένα. Και εξάλλου κανείς δεν μας όρισε δικαστές. Πόσοι από εκείνους που βιάστηκαν να βγουν και να σχολιάσουν θα ένιωθαν τελείως άνετα να βγει ολόκληρο το δικό τους ερωτικό παρελθόν στα κανάλια; "Μη κρίνετε για να μην κριθείτε..". Ας αφήσουμε τις κρίσεις στο Θεό, άλλο ένα μάθημα που φαίνεται να ξεχάσαμε…

Γενικά πάντως, για τα νέα κορίτσια, θεωρώ ότι οι μετεφηβικές και νεανικές ηλικίες είναι πολύ επικίνδυνες και ελλοχεύουν πολλούς κινδύνους. Το ότι πάτησε κάποιος τα 18, δεν τον κάνει αυτόματα ενήλικα. Πολλά από τα νέα παιδιά σήμερα είναι ουσιαστικά παιδιά, όσον αφορά την ευαλωτότητα και την ανάγκη για προσοχή. Αν είχαν παραμεληθεί, καταπιεστεί ή κακοποιηθεί από τους γονείς, η ανάγκη για προσοχή και επιβεβαίωση, σε συνδυασμό με την περιέργεια, την ανάγκη να επαναστατήσουν, αλλά και την σεξουαλική ορμή που φυσιολογικά αναδύεται σε αυτές τις ηλικίες, είναι εξαιρετικά εύκολο να παρασυρθούν από μεγαλύτερους ανθρώπους που θα τους δώσουν προσοχή, που θα τους χειριστούν με ένα σωρό κοπλιμέντα, που θα τους παρουσιαστούν ως «συμπονετικοί φίλοι» που κατανοούν την καταπίεση στο σπίτι, που θα τους παρουσιαστούν ως έμπειροι σεξουαλικά, αλλά ταυτόχρονα θα τους λένε «δε σε θέλω όμως μόνο για το σεξ». Με αυτήν την έννοια, θεωρώ ότι ο/η 24 χρονος/η δεν έχει μεγαλύτερη ευθύνη από όση ο/η 17 χρονος/η, όταν καθοδηγείται από έμπειρα μεγαλύτερα άτομα σε διάφορες σεξουαλικές πράξεις που το θυματοποιούν. Οι νέοι ξεκινούν τη σχέση με τον προαγωγό ή την κακοποιητική σχέση, ελπίζοντας να πάρουν «εκδίκηση» για τους σκληρούς γονείς τους, ότι «να, τώρα δεν σας έχω ανάγκη εσάς, υπάρχουν άλλοι που με θαυμάζουν», μόνο για να ανακαλύψουν αργότερα ότι η θυματοποίηση από τους νέους «εραστές» καταλήγει να είναι πολύ χειρότερη από ό,τι είχαν βιώσει ποτέ στο σπίτι. Εξάλλου, ποιος ενημέρωσε τα παιδιά για την αυτοπροστασία και την αυτοεκτίμηση? Το κράτος? Οι εκπαιδευτικοί? Ας μη μιλούμε λοιπόν, γιατί έχουμε μεγάλη ευθύνη που δεν προστατεύουμε τους νέους ανθρώπους…
Ειδικά για να νέα κορίτσια, έχω ξαναγράψει επανειλημμένα. Υφίστανται σήμερα τεράστιες πιέσεις από τα ΜΜΕ για πολλά αντιφατικά πράγματα…Να ξεκινήσουν σεξουαλική δραστηριότητα νωρίς. Να έχουν οπωσδήποτε φίλο και «εμπειρίες», αλλά ταυτόχρονα να έχουν και στο νου τους να «αποκατασταθούν». Να «ξεφορτωθούν» την παρθενιά τους στην κατάλληλη ηλικιακή γκάμα (κάποιος εγκατέλειψε επί τόπου τη φίλη του, όταν εκείνη του είπε σε ηλικία 27 χρονών ότι είναι παρθένα), αλλά όχι πολύ νωρίς, να μη θεωρηθούν και ελευθερίων ηθών.. Οι πιέσεις είναι τεράστιες, πολλές φορές και από τις ίδιες τις μητέρες, κανείς όμως δεν τους μιλά για αυτοεκτίμηση, για αυτοσεβασμό, για αυτοπροστασία. Όλοι όμως είναι έτοιμοι να καταδικάσουν το πρώτο παραστράτημα και να σπιλώσουν τα κορίτσια, όχι τα ΜΜΕ, ούτε το κράτος, ούτε τους εαυτούς τους. Μήπως είναι καιρός να υποκρινόμαστε λιγότερο και να νοιαστούμε περισσότερο?
Πρεκατέ Βικτωρία
1 Ιουνίου 2010

Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας

Δεν γνωρίζω κανένα συγκεκριμένο περιστατικό κακοποίησης παιδιού σε ίδρυμα φιλοξενίας στην Ελλάδα, αλλά εφόσον η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα είναι κάτι που έχει ανιχνευτεί κατ’ επανάληψη, σε ανεπτυγμένες χώρες (Αγγλία, Ιρλανδία, Καναδάς, ΗΠΑ), οι οποίες εφαρμόζουν εδώ και δεκαετίες αποτελεσματικά συστήματα ανίχνευσης, καταγγελιών, αντιμετώπισης και παρέμβασης, δεν έχω κανένα λόγο να πιστεύω ότι ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να συμβαίνει και στη χώρα μας, επειδή απλά και μόνο δεν ακούγεται. Η παιδική σεξουαλική κακοποίηση είναι ούτως ή άλλως πολύ αποσιωπημένο φαινόμενο στη χώρα μας, πόσο δε μάλλον όταν συμβαίνει σε ιδρύματα ή σε παιδιά με ειδικές ανάγκες, που είναι πιο ευάλωτοι πληθυσμοί.

Η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών μπορεί να προέρχεται από άλλα παιδιά μέσα ή έξω από το ίδρυμα, όπως επίσης και από ενηλίκους μέσα ή έξω από το ίδρυμα, καθώς επίσης (όπως έχουν δείξει περιστατικά που έχουν ερευνηθεί στο εξωτερικό) ενίοτε και από ανάδοχες οικογένειες. Προηγούμενες αρνητικές εμπειρίες των φιλοξενούμενων παιδιών, π.χ. κακοποίηση στην αρχική οικογένεια, παραμέληση ή εγκατάλειψη, τα καθιστά πιο ευάλωτα στη θυματοποίηση από συνομιλήκους, μεγαλύτερα παιδιά ή συμμαθητές και μέρος αυτής της θυματοποίησης μπορεί να είναι η σεξουαλική παρενόχληση (η αυξημένη πιθανότητα αυτής της αναπαραγωγής της θυματοποίησης από συνομιλήκους έχει επιβεβαιωθεί ερευνητικά). Για αυτό είναι σημαντική η ψυχολογική και κοινωνικο-συναισθηματική στήριξη κι ενημέρωση για τις μορφές βίας μεταξύ συνομιλήκων σε όλα τα παιδιά στα ιδρύματα, ώστε να αναγνωρίζουν τη βία και να αναπτύσσουν ισχυρό αυτοσυναίσθημα, ώστε να μπορούν να πουν «όχι» στους συνομιλήκους, να μην υποκύπτουν, επειδή νιώθουν ότι δεν αξίζουν ή επειδή φοβούνται ότι κανείς άλλος δεν θα τους κάνει παρέα.

Άλλες φορές οι προηγούμενες αρνητικές εμπειρίες των παιδιών αυξάνουν τις πιθανότητες να δράσουν εκείνα κακοποιητικά προς άλλα μικρότερα παιδιά, είτε λεκτικά, είτε με εκφοβισμό, απειλές, ξύλο, γελοιοποίηση, ενώ μία από τις συνέπειες της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών από ενηλίκους μπορεί να είναι η αναπαραγωγή του τραύματος (acting out) προς μικρότερα παιδιά. Για αυτό είναι σημαντικό να υπάρχει ειδικός θεραπευτής, που θα μπορεί να το αναγνωρίσει, να το διαχειριστεί και να βοηθήσει το παιδί-θύτη θεραπευτικά, πριν παγιωθεί αυτή συμπεριφορά. Προσοχή: το acting out δεν συμβαίνει συχνά (δυστυχώς υπάρχουν διάφορες αντιλήψεις που πλανώνται σε κάποιους επαγγελματίες, ότι «δε θέλουμε στο χώρο μας σεξουαλικά κακοποιημένα παιδιά, θα μας διαφθείρουν τα υπόλοιπα!»). Πρέπει το προσωπικό να γνωρίζει καλά το φαινόμενο εκφοβισμού μεταξύ παιδιών, να μπορεί να το διαχειριστεί, και να υπάρχει υπεύθυνος θεραπευτής στον οποίο μπορούν να απευθύνονται τα παιδιά, ως σημείο αναφοράς, και ο οποίος θα παρεμβαίνει αποτελεσματικά, με πρώτη προτεραιότητα την προστασία του θύματος. Ο υπεύθυνος θεραπευτής θα πρέπει να έχει ενημερώσει πρώτα τα παιδιά τι είναι αυτό το φαινόμενο, ποιες μορφές έχει και να τα ενθαρρύνει να έρθουν να μιλήσουν, αν τους συμβεί κάτι τέτοιο. Αλλιώς, είναι δύσκολο να έρθουν από μόνα τους.

ΑΝ το παιδί φτάσει να αναφέρει την σεξουαλική κακοποίηση (στη συντριπτική πλειονότητα δεν το κάνουν), το προσωπικό θα αντιδράσει, ανάλογα με την εκπαίδευση που του έχει δοθεί, το βαθμό ευαισθητοποίησης και τις συγκεκριμένες οδηγίες που του έχουν δοθεί ως πρωτόκολλο από τις κρατικές υπηρεσίες για την αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών, όπως επίσης και την προσωπική του καλλιέργεια και ιδιοσυγκρασία. Στα τρία πρώτα θεωρώ ότι στη χώρα μας βρισκόμαστε σε μηδενικό σημείο. Η σεξουαλική κακοποίηση είναι κάτι που δεν αναφέρεται πουθενά σε καμία εκπαίδευση και το προσωπικό συχνά είτε δεν το αναγνωρίζει, είτε δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Επίσης, στην παιδεία της ελληνικής κοινωνίας μας, η παιδική σεξουαλική κακοποίηση αποτελεί πολύ ισχυρό ταμπού, συνδεδεμένο με έντονο φόβο και αποστροφή και όταν τελικά κάτι «σκάει» δημοσίως αντιμετωπίζεται συχνά με έλλειψη ψυχραιμίας. Τα παιδιά διαισθάνονται πολύ καλά όλες τις άμυνές μας και τη δυσκολία να το διαχειριστούμε. Σε συνδυασμό με τις απειλές που δέχονται, αν μιλήσουν, το φόβο και τη ντροπή που συχνά νιώθουν και το ότι συνήθως δε γνωρίζουν τι να κάνουν, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών δε λέει τίποτα κι εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε τον ύπνο του δικαίου ότι η σεξουαλική κακοποίηση συμβαίνει μόνο στις άλλες χώρες!

Το παιδί που κακοποιείται στο ίδρυμα ίσως αισθάνεται ακόμη πιο αδύναμο και φοβισμένο από το παιδί που κακοποιείται σε οικογένεια, καθώς ίσως νιώθει ότι το ίδρυμα, μετά την αποτυχία της αρχικής οικογένειας να το φροντίσει, είναι η τελευταία του επιλογή. Ίσως επίσης νιώθει τη φροντίδα του ιδρύματος ως ακόμη πιο ισχυρή μορφή εξουσίας, γιατί αντιπροσωπεύει το «κράτος». Οπότε, αν π.χ. κακοποιείται από επαγγελματία του ιδρύματος, που είναι «απεσταλμένος» του κράτους, πώς θα μπορέσει ένα παιδί να αντιταχθεί σε αυτόν, με το να αποκαλύψει την κακοποίηση και να μιλήσει πού; (Άλλο θέμα αυτό…)
Από την άλλη μεριά, το παιδί στην οικογένεια επιβαρύνεται με άλλου είδους αναστολές να μην αποκαλύψει, που έχουν να κάνουν περισσότερο με ενοχές για την πιθανή διάλυση της οικογένειας που ενδεχομένως επίσης αγαπά. Και στις δύο περιπτώσεις, παιδιά που έχουν παραμεληθεί, που έχουν έντονη την ανάγκη για προσοχή, είναι πολύ ευάλωτα για κακοποίηση από παιδόφιλους, που θα χρησιμοποιήσουν την ανάγκη τους για προσοχή και ενδιαφέρον, ώστε να χτίσουν σιγά σιγά μια μυστική, «εμπιστευτική», «αποκλειστική» σχέση, στην οποία θα μπορούν να εκμεταλλεύονται το παιδί.

Αναφέρθηκα πριν την κακοποίηση παιδιών από άλλα παιδιά. Τι γίνεται στην περίπτωση κακοποίησης, από ενήλικες, εντός του χώρου του ιδρύματος;
Είναι παγκόσμια διαπιστωμένο ότι οι παιδόφιλοι επιδιώκουν να προσληφθούν σε χώρους, όπου υπάρχουν παιδιά, σχολεία, βρεφονηπιακούς σταθμούς, κατασκηνώσεις, αθλητικοί σύλλογοι, ιδρύματα, αλλά και ως εθελοντές. Ένα καθαρό ποινικό μητρώο δεν είναι αρκετό για να εγγυηθεί ότι το άτομο που προσλαμβάνεται είναι ασφαλές για τα παιδιά. Θα πρέπει τα Υπουργεία Υγείας και Παιδείας να λάβουν σοβαρά υπόψη τους αυτόν τον παράγοντα, εισάγοντας αυστηρότερα κριτήρια στην επιλογή προσωπικού που έρχονται σε επαφή με παιδιά (ιδιαίτερα με ευάλωτα παιδιά σε ιδρύματα), όπως γίνεται στο εξωτερικό. Θα πρέπει οι επαγγελματίες στους χώρους αυτούς να λειτουργούν βάσει σαφών και αυστηρές κανόνων ορθής πρακτικής (όπως για παράδειγμα: «oι πόρτες σε οποιοδήποτε χώρο συνευρίσκονται επαγγελματίας/ες με παιδιά είναι ΠΑΝΤΑ ανοιχτές» ή «το πλύσιμο του παιδιού από τον επαγγελματία γίνεται πάντα με σφουγγάρι, όχι απευθείας επαφή χεριού με σώμα», «δεν απομονώνεται ένας επαγγελματίας μόνος με παιδιά, ή με ένα παιδί, πάντα υπάρχει και κάποιος άλλος στον γύρο χώρο»), οι οποίες παρεμποδίζουν τον επιτήδειο να αναπτύξει παιδοφιλική δράση. Θα πρέπει επίσης όλοι οι επαγγελματίες σε τέτοιους χώρους, ιδιαίτερα τα ανώτερα στελέχη και οι επιθεωρητές, να είναι εκπαιδευμένοι για τους τρόπους διάκρισης πιθανών στοιχείων της συμπεριφοράς ενός παιδόφιλου, (π.χ. επιδιώκει συνεχή επαφή και παρέα με παιδιά, παρά με ενήλικες, επιδιώκει παρέα με τα παιδιά ακόμη και πέρα των καθηκόντων του, κάποιες φορές εμφανίζεται ως υπερβολικά καλός «μαθητοπατέρας», επικεντρώνει το ενδιαφέρον του σε σημείο εμμονής στο τι κάνουν συγκεκριμένα παιδιά, επιδιώκει επίμονα τη φωτογράφιση παιδιών, ακόμη και με «αθώο» τρόπο κλπ…) Πόσοι όμως από τους απασχολούμενους με παιδιά στην Ελλάδα έχουν εκπαιδευτεί σχετικά με την πρόληψη της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης?

Θεωρώ ότι όπως για παράδειγμα συμβαίνει στην Αγγλία, είναι απολύτως απαραίτητη η δημιουργία ανεξάρτητου φορέα, που θα ασχολείται ειδικά με την προάσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών, που φιλοξενούνται σε ιδρύματα, ιδιωτικά ή δημόσια, ειδικών αναγκών και μη. Ο στόχος του φορέα αυτού θα είναι μέσω τακτικών επισκέψεων να μπορούν να παιδιά να μιλήσουν εμπιστευτικά σε κάποιον, που δεν σχετίζεται με το ίδρυμα, για τα προβλήματα και τις ανάγκες τους. Οι επαγγελματίες επισκέπτες θα πρέπει επίσης να είναι ειδικά εκπαιδευμένοι στην επικοινωνία με παιδιά με ειδικές ανάγκες, αλλά και στην ανίχνευση, εκπαίδευση κι ενημέρωση παιδιών και προσωπικού για την παιδική κακοποίηση. Ο φορέας αυτός θα μπορεί να ενημερώνει τα παιδιά και θα συζητά μαζί τους και ομαδικά και ατομικά, κατά τη διάρκεια των επισκέψεων ΧΩΡΙΣ την παρουσία των λειτουργών του ιδρύματος. Θα πρέπει να διαθέτει τηλεφωνική γραμμή για να ακούει τα παράπονα των παιδιών, ενώ θα πρέπει να δίνεται ιδιωτικός χώρος στα παιδιά να μιλούν στο τηλέφωνο χωρίς να παρακολουθούνται.

Χρειάζεται επίσης μεγαλύτερος αριθμός επαγγελματιών, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα ταυτόχρονης παρουσίας τους στο χώρο. Χρειάζεται ενημέρωση όλων των επαγγελματιών σε ιδρύματα για το φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης (χωρίς όμως η ενημέρωση να σημαίνει απαραίτητα ότι ο παιδόφιλος θα αναχαιτιστεί από τις κακοποιητικές προθέσεις του), χρειάζεται αυξημένη εποπτεία. Πολύ σημαντικό θεωρώ ότι είναι ο ανεξάρτητος φορέας να παρέχει υπηρεσίες στήριξης και καθοδήγησης στον επαγγελματία που βλέπει κάτι αρνητικό στο χώρο του από συνάδελφο και δεν γνωρίζει πώς να το διαχειριστεί. Βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς μπορεί να μην έχει αποδείξεις, το παιδί μπορεί να συγκαλύψει από φόβο ή ντροπή, και ο επαγγελματίας μπορεί να κατηγορηθεί εν τέλει για συκοφαντία. Πρέπει να υπάρχει εμπιστευτική υπηρεσία στήριξης των επαγγελματιών σε ιδρύματα.

Επίσης, δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να επαναπροσλαμβάνονται σε χώρους, όπου υπάρχουν παιδιά, άτομα που έχουν καταδικαστεί για εγκλήματα σχετικά με την παιδοφιλία και παιδική πορνογραφία. Ακόμη και στις περιπτώσεις προγραμμάτων συστηματικής θεραπευτικής παρέμβασης σε παιδόφιλους στις φυλακές του εξωτερικού, ένα σημαντικό μέρος υποτροπιάζει μετά την αποφυλάκισή του. Αντίστοιχα προγράμματα στη χώρα μας είναι σχεδόν ανύπαρκτα, με τεράστιες πιθανότητες η διαταραχή να συνεχιστεί και μετά την αποφυλάκιση. Παραδόξως, η συμμετοχή σε διαδικτυακή παιδική πορνογραφία επαγγελματιών που εργάζονται σε χώρους με παιδιά έχει λειτουργήσει στο παρελθόν θετικά ως προς να ανιχνευτεί η δράση τους ηλεκτρονικά και να απομακρυνθούν προληπτικά από τους χώρους εργασίας τους, ακόμη κι αν δεν έχουν υπάρξει καταγγελίες για κακοποίηση παιδιών εκεί . Αν και εδώ υπάρχει διαφωνία μεταξύ ειδικών σχετικά με το πόσο ο εθισμένος στην παιδική πορνογραφία προχωρά σε παιδοφιλική συμπεριφορά και κακοποίηση παιδιών, προσωπικά πιστεύω ότι τα δύο σχετίζονται άμεσα, είναι απλά διαφορετικές διαβαθμίσεις της παιδοφιλικής διαταραχής κι εν πάσει περιπτώσει, πρέπει να γίνεται απομάκρυνση άμεσα, δεν είναι να πειραματιζόμαστε εις βάρος των παιδιών. Από την άλλη μεριά, προξενεί ενδιαφέρον, πόσες περισσότερες αποκαλύψεις γίνονται για άτομα υπεράνω υποψίας, σχετικά με συμμετοχή σε παιδική πορνογραφία στο διαδίκτυο, σε σχέση με αποκαλύψεις κακοποίησης κατευθείαν από τα παιδιά-θύματα, ή από άλλους ενήλικες παρατηρητές.
Πρεκατέ Βικτωρία
1 Ιούνιος 2010

Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες

Καθώς πολλά λέγονται για την διαφάνεια στην κοινωνία μας, γιατί δεν κοιτάμε να προάγουμε λίγο τη διαφάνεια και την τιμιότητα στο πιο σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας, τη νεολαία μας. Στη νεολαία μας δείχνουμε τώρα, αυτή τη στιγμή, ότι ο απατεώνας είναι «μάγκας», μέσα από ένα άλλο επίκαιρο θέμα, τις Πανελλήνιες εξετάσεις. Ως απλός νοήμων άνθρωπος, καταλαβαίνω ότι είναι αδύνατον οι Πανελλήνιες να είναι αδιάβλητες, για τον απλούστατο λόγο ότι επιτρέπεται στους υποψηφίους να πηγαίνουν στην τουαλέτα ΜΕΤΑ την ανακοίνωση των θεμάτων. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι σκονάκια και τι κινητά υπάρχουν μέσα στα ρούχα των παιδιών και βεβαίως η σωματική έρευνα δεν επιτρέπεται και ούτε θα έπρεπε. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι κάνουν τα παιδιά στην τουαλέτα, ούτε ο επιτηρητής μπορεί να στήνει αυτί και χρονόμετρο και σίγουρα όχι αυτό που λεγόταν κάποτε, δηλαδή να περιμένει με την πόρτα ανοιχτή (αυτό κι αν θα ήταν καταπάτηση των δικαιωμάτων του παιδιού). Το αποτέλεσμα δυστυχώς είναι ότι πολλοί «μάγκες», με εκείνες τις βερμούδες με τις φαρδιές πλαϊνές τσέπες, που είναι και της μόδας τέτοια εποχή, πηγαίνουν και δύο και τρεις φορές στην τουαλέτα (με αρκετό χρόνο …επίσκεψης) στη διάρκεια μιας τρίωρης το πολύ εξέτασης και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι κάνουν, ούτε έχει αποδείξεις για αυτό, ούτε στην πράξη μπορεί και να τους πει ‘μη πας’, αφού το επιτρέπει ο νόμος! Άλλα παιδιά όμως έρχονται καθαρά και τίμια, μετά από μεγάλη προσπάθεια, αγωνία και κόπο, αδικούνται κατάφωρα σε μια χώρα, που για ακόμη μια φορά επιτρέπει να αμοίβονται οι θρασείς. Εκεί που τα δύο μόρια στη βαθμολογία μπορεί να κάνουν τη διαφορά για το αν θα πετύχεις στη σχολή της επιλογής σου ή όχι, για το αν η οικογένειά σου θα χρεωθεί χιλιάδες ευρώ για να σε στείλει στην επαρχία, δίνεται η δυνατότητα, σε όποιον θέλει, να κρύψει ρολά από ‘κατεβατά’ μέσα στα εσώρουχά του, να τα δει στην τουαλέτα, ποδοπατώντας όλους τους άλλους, που έχουν ξοδέψει χρόνο, κόπο και χρήμα για να πετύχουν ένα όνειρο ζωής.
Τι μπορεί να γίνει;
Αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά για αδιάβλητες εξετάσεις, θα πρέπει πρώτα από όλα οι τουαλέτες να βρίσκονται σε κλωβούς ή υπόγεια, όπου δεν υπάρχει σήμα από κινητό, για να έρχονται λύσεις σε sms. Ακόμη όμως και χωρίς κινητό, τι γίνεται με τα κρυμμένα σκονάκια; Εδώ δεν μπορώ να δω άλλη λύση παρά να απαγορευτεί η τουαλέτα κατά την εξέταση, ακόμη και αν αυτό σημάνει να είναι οι εξετάσεις μικρότερης διάρκειας, ή να δίνονται τα θέματα σε δύο δόσεις, π.χ. πρώτα θέματα, μιάμισι ώρα για παράδοση των απαντήσεων, διάλειμμα για τουαλέτα νερό κλπ., δεύτερα θέματα στην επόμενη μιάμισι ώρα. Εάν και τότε κάποιο παιδί δεν αντέχει να μην πάει τουαλέτα στη μιαμισι ώρα, τότε ας έρθει να δώσει στις επαναληπτικές. (Αν και είμαι σίγουρη ότι αν εφαρμοζόταν αυτό, δεν θα βρισκόταν κανείς με τέτοια ανάγκη). Εκτός πια κι αν τα θέματα γίνουν θέματα κρίσεως με τέτοιο τρόπο, ώστε να επιτρέπονται τα ανοιχτά βιβλία. Όλα αυτά είναι παραπάνω κόπος και φασαρία, αλλά αξίζει τον κόπο να μην αφήσουμε χώρο να διαφθαρούν και να αδικούνται τα παιδιά μας. Κι αν κάποιος θεωρεί ότι όλο αυτό είναι υπερβολικό, μπορεί να ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ότι ΟΛΑ τα παιδιά που έχουν πάει τουαλέτα στη διάρκεια των πανελληνίων ΔΕΝ έχουν αντιγράψει; Είναι απαράδεκτο να αφήνουμε παραθυράκια στην αναξιοκρατία, την λαδιά, αλλά και στην θυματοποίηση των ‘καθαρών’, από τόσο μικρές ηλικίες.

Πρεκατέ Βικτωρία
Ψυχολόγος

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).



http://www.redcross.gr/ Εκπαιδεύει και τοποθετεί εθελοντές σε πολλούς φορείς ανά την Ελλάδα για την αρωγή ατόμων που έχουν ανάγκη. Τομέας Νοσηλευτικής και Τομέας Κοινωνικής Πρόνοιας



Αν
θέλετε να βοηθήσετε τους άστεγους και άπορους, δείτε τις ακόλουθες πηγές:


Οδηγός επιβίωσης αστέγων της «Κλίμακας»
http://www.klimaka.org.gr/newsite/downloads/astegoi_odigos_epiviosis.pdf


Συσίτα της Εκκλησίας της Ελλάδος
http://www.ecclesia.gr/greek/koinonia/fagito.html





Στα πλαίσια δραστηριότητας του ενεργού πολίτη, ενός πολίτη που ενδιαφέρονται γαι το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, προτείνουμε τον ακόλουθο ιστότοπο για ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, για διάφορους καλοπροαίρετους σκοπούς:

www.thepetitionsite.com

www.savejapandolphins.org